استخدام سیری چند؟
یكی از مشكلات اساسی و ریشه‌ای جوانان، اشتغال و كسب درآمد مكفی برای گذران زندگی ساده و بی پیرایه آنان است؛ اكنون بیشتر سازمان‌ها و اداره‌های دولتی به بخش خصوصی واگذار شده‌اند و جوانان باید به صورت روزمزد و قراردادی، ساعت‌ها و روزهای برگشت ناپذیر و پر ارزش خود را به صورت روزمزد و قراردادی بگذرانند.
این در حالی است كه اداره‌ها پس از جذب نیروهای جدید، از بیمه كردن و نگه داشتن نیروی انسانی به مدت طولانی، امتناع می‌کنند و در صورت پرسش درباره چرایی این اقدام، قرارداد نیروی مذكور را تمدید نمی‌کنند!
از این رو از معضل بیکاری به ام الامراض نام می‌برند . در حالی که ایران اسلامی به رغم دارا بودن منابع و ذخایر زیاد و با دارا بودن 7 درصد منابع جهانی، نباید معضلی به نام بیکاری داشته باشد.
دست اندرکاران بازار کار می‌گویند معضلات و مشکلات بازار کار کشور، اندک نیست و از نارسایی‌های متعددی رنج می‌برد كه یکی از این مشکلات، جذب نكردن فارغ‌التحصیلان دانشگاهی است و در صورت ادامه این روند در آینده با خیل عظیم بیکاران دارای تحصیلات عالی مواجه خواهیم شد و در نهایت در نتیجه این نارسایی‌های بازار کار، بسیاری از بیكاران برای دست‌یابی به شغل و درآمد مكفی، بدون در نظر گرفتن مدارک دانشگاهی، استخدام می‌شوند.
برآوردهای آماری نشان می‌دهد كه 5/25 درصد بیکاران کشور دارای تحصیلات عالی هستند در حالی که 1/15درصد شاغلان کشور، دارای مدرك تحصیلات عالی بوده و این دوران را طی کرده‌اند.
میانگین سنی جمعیت ایران 21 سال است و طبق اعلام مرکز آمار، حدود دو میلیون جوان 15 تا 29 ساله ـ متولدین دهه‌های 60 و 70 ـ كشور، بیكار هستند. هم چنین از آمار ارائه شده از سوی معاون طرح‌های آماری مرکز آمار ایران نیز نباید غافل شد؛ او اعلام کرده است: «نرخ بیکاری جوانان در سه سال گذشته، همواره بیشتر از 20 درصد بوده است» .
همه این‌ها یعنی این که بازار کار کشور از نبود تعادل رنج می‌برد و شاید چند سالی طول بکشد تا به تعادل برسد.
شکی نیست كه آموزش‌های عالی باید پاسخگوی نیازهای بازار کار کشور باشد و در صورتی که افراد تحصیل کرده به جمعیت بیکار کشور افزوده شوند، نه تنها میزان مشکلات را كاهش نخواهند داد، بلکه زمینه بروز مسایل دیگری را ایجاد خواهند کرد
در حالی که اگر مشكل اشتغال جوانان حل شود، بیشترین مسایل آنان حل خواهد شد؛ چرا كه با حل مشكل بیكاری، مسایلی مانند هزینه ازدواج، پرداخت اقساط وام‌ها، خرید خانه و تأمین سایر وجوه، مرتفع می‌شود.
از همین رو کارشناسان، موضوع اشتغال و رفع موانع بیکاری را موضوعی فرابخشی می‌دانند و معتقدند كه فقط یک نهاد و یا سازمان نمی‌تواند به حل آن کمک کند.
افزایش حضور در دانشگاه‌ها باعث شده است که جوانان حداقل چهار سال دیرتر وارد بازار کار شوند، اما تشویق این قشر به انجام کار، برعهده مسئولان است و باید برای حل آن همت گمارند. زیرا از سویی دیگر گسترش بیکاری به ویژه در استان‌های محروم کشور نه تنها زمینه مهاجرت را لااقل برای مردان فراهم می‌کند، بلکه منجر به آسیب‌های اجتماعی می‌شود.
فرهاد دلق‌پوش نماینده مردم آستارا در مجلس شورای اسلامی گفت: الآن نه تنها نباید بیکاری در کشور باشد، بلکه می‌توانستیم پذیرای نیروی کار از دیگر کشورها باشیم، ولی به دلیل مشکلاتی که در سی سال اخیر برای کشور ایجاد شده است؛ اعم از جنگ تحمیلی و تحریم‌های متناوب و بلوکه کردن منابع کشور و دشمنی‌های متعدد، نتوانسته‌ایم آن گونه که باید به حل مشکلات بپردازیم.
وی در ادامه با تأکید بر اینکه حل مشکل بیکاری باید هر چه زودتر انجام شود، خاطرنشان کرد: بارها به دولتمردان و به ویژه وزیر کار توصیه داشته ام از دولت انتظار می‌رود، کاری ماندگار انجام دهند و به جای اینکه بگویند، می‌خواهند دو و نیم میلیون شغل در یک سال ایجاد کنند، لایحه‌ای بیاورند تا از منابع موجود استفاده و منابعی تعریف شود که اگر دولت نتوانست در دو تا سه سال برای فارغ‌التحصیلان و جوانان کار ایجاد کند، به بیکاران حقوق بیکاری دهند و کمک کند تا درآمد داشته باشند زیرا که بیکاری عامل بسیاری از انحرافات و مشکلات اجتماعی است.
کارشناسان معتقدند، شکی نیست كه آموزش‌های عالی باید پاسخگوی نیازهای بازار کار کشور باشد و در صورتی که افراد تحصیل کرده به جمعیت بیکار کشور افزوده شوند، نه تنها میزان مشکلات را كاهش نخواهند داد، بلکه زمینه بروز مسایل دیگری را ایجاد خواهند کرد .
در نتیجه مسئولین همه بخش‌های مرتبط می‌بایست پتانسیل خود را برای برطرف کردن بیکاری صرف کنند و برای این کار، توجه ویژه به ساختار تولید و توسعه کشور در بخش‌های صنعتی و تجاری و اقتصادی، امری ضروری است و باید بسترسازی، زمینه سازی و معماری و مهندسی جدیدی را برای تولید و توسعه کشور ایجاد کنیم. این امر این ضرورت را می‌طلبد که به اشتغال از دید یک جهاد مقدس نگاه کنیم، چرا که جوانان ما اصلی‌ترین سرمایه‌های ما هستند و این جوانان به دلیل نداشتن کمترین امکانات زندگی که ناشی از نداشتن درآمد و شغل است، دچار مشکلات عدیده ای هستند؛ اعم از مشکلات روحی و روانی و افسردگی و ناتوانی در تشکیل زندگی . ما در بحث مددکاری و تأمین اجتماعی ضعیف هستیم و با این روند، جوانان از دست ما خواهند رفت. از پتانسیل این جوانان باید در راه سازندگی و آبادانی کشور بهره برد. امیدواریم که دولت برای این پدیده مخرب ثروت انسانی ما چاره‌ای بیندیشد، به گونه‌ای که بتوان به جای پرداختن به برخی مسائل، منابع موجود را برای تأمین شغل و آینده جوانان هزینه کرد.
فرآوری : فاطمه برادران بخش اجتماعی تبیان
منابع : تابناک/ تیترآنلاین
