در ستایش ماه عسل 90!!

این روزها شاید خیلی ها دوست داشته باشند لحظاتی را به دور از دغدغه های شخصی و تمام روزمرگیهایی که دچارش شده اند، بگذرانند. بدون شک رسانه ای همچون تلویزیون نقش حساس و اثر گذاری در شکل دهی اوقات فراغت افراد دارد.

در جهانی که در آن زیست می کنیم،وظیفه تلویزیون بیشتر بر مقوله لذت و سرگرمی تعریف شده است.کافیست نگاهی گذرا به شبکه های تلویزیونی که از طریق ماهواره از سرتاسر دنیا بر روی آنتن می روند،بیندازید.اغلب شبکه ها در بیشترین ساعات شبانه روز،به پخش موسیقی و فیلم می پردازند.ماهیت موسیقی و شوهای تلویزیونی مشخص است و محتوای اغلب فیلم ها نیز چیزی نیست جز تشویق به انسان مداری،دنیا خواهی،ارضاء امیال و لذت طلبی...

این واقعیتی است که در هر نقطه از شهر بزرگی که ما در آن زندگی می کنیم،هم به نوعی وجود دارد.اما با وجود همه این مسائل،باید شاکر باشیم که خوشبختانه در کشوری زندگی می کنیم که میراث عظیمی از عقاید،سنن و آداب مذهبی را همچنان به همراه دارد.با وجود اینکه لطمات زیادی به لقب مسلمانی و اسلام وارد شده اما به نظر می رسد مردم جامعه ما ذاتا خداجوی هستند و نسبت به دستورات الهی بی تفاوت نیستند.

ماه رمضان فرصتی است برای برقراری پیوندی محکم تر با پروردگاری مهربان که سفره کرم و لطف خویش را بر ما گسترده و فرصت بهره برداری از آن را نصیب همگان کرده است.به نظر میرسد وقتی در چنین موقعیت خاص زمانی قرار داریم می بایست تلاش کنیم تا به خوبیهای بیشتری دست یابیم و از بدی ها دور شویم. به دنبال این باشیم که بعد از گذشت این ماه دستانمان خالی نماند و حداقل نکته ای مثبت و پندی عبرت آمیز را را برای خود درونی کنیم و در طی زندگی از آن بهره بریم.

آنچه مسلم است اینکه تلویزیون به عنوان رسانه ای فراگیر و پرمخاطب،وظیفه خطیری را در چنین زمانهایی بر عهده دارد.با توجه به شرایط خاص افراد و محیط اجتماع،به نظر می رسد آمادگی دریافت برخی از آموزه ها برای افراد در این زمان بیش از سایر زمانها،وجود دارد. احتمالا به همین دلیل است که تهیه کنندگان سریالهای رنگارنگ تلویزیون در این ماه،تصور می کنند که دائما باید به نمایش ارواح و شیطان،جن و پری بپردازند.

پر واضح است که سریالهای رمضان امسال هیچ یک نتوانستند به موفقیت چندانی دست یابند.چرا که به لحاظ موضوعی دارای تکرارهای بیش از اندازه و شباهت هایی به سریالهای سالهای گذشته بودند و نسبت به آنها از نقاط ضعف و اغراق های بیش از اندازه برخوردار بودند.همین غیرواقعیت ها موجب شد تا مخاطبان نتوانند ارتباط چندانی با این سریالها برقرار کنند و اگر عده ای هم پای تماشای آنها نشستند برای تفریح یا گذران وقت بود.

اما در میان تمام برنامه های تلویزیون یک برنامه موفق و مثبت وجود داشت که توجه بسیاری از مردم را به سمت خود جلب کرد.مقصود ما برنامه ماه عسل است که طبق روال سالهای گذشته،به استثنای سال قبل،از شبکه سوم سیما پخش شد.

ماه عسل 90برنامه های زیبا،تاثیرگذار و پربارتر از همیشه بود.هرچند ذکر این نکته لازم است که بگوییم هیچ چیز در این دنیا وجود ندارد که عاری از عیب و نقص باشد.بنابراین طبیعتا برنامه ماه عسل نیز دارای نقاط قوت و ضعف توامان است.اما اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم باید بگوییم که وجه مثبت این برنامه بسیار بیشتر از نقاط منفی آن بود.

ماه عسل 90 با طراحی و دکوری بسیار جالب و زیبا و محتوایی برنامه ریزی شده و اصولی،مهمان خانه های ما شد. با وجود تمامی انتقاداتی که به اجرای آقای علیخانی وارد شده و مطالبی هم در این رابطه نگاشته شده اما نمی توان تبحر و توانایی ایشان در اجرای زنده در سی شب ماه مبارک رمضان را نادیده گرفت. به نظر می رسد فهم این موضوع چندان دشوار نیست که اقرار کنیم مواجهه با افراد متعددی که اغلب آنها  کوله باری از درد و رنج را به همراه دارند کار ساده ای نیست.حتی برخورد با آن دسته از افرادی که رنج دیده نبودند و مثلا موفق به کسب رتبه ممتاز در کنکور سراسری شده بودند،نیز کار ساده ای نیست.مهم این است که بپذیریم آقای علیخانی و همکاران ایشان درحال چینش برنامه ای بودند که قابل پیش بینی نبود.وظیفه یک مجری که در چنین شرایطی قرار می گیرد بسیار دشوار است و مسئولیت سختی را بر عهده دارد و می توان گفت مهمترین و حساس ترین وظیفه یک برنامه را به دوش می کشد.بدون شک رویارویی با افرادی که هر یک به نوعی شخصیت خاصی دارند، با روایتی از یک زندگی واقعی که قرار است در مورد آن سخن بگویند،کار ساده ای نیست.به هر حال هدف این نوشتار دفاع از مجری برنامه ماه عسل نیست بلکه روی سخن ما به کسانی است که بدون در نظر داشتن انصاف تنها به ارائه انتقاداتی می پردازند که ممکن است نتیجه آن حذف چنین برنامه هایی از رسانه ملی باشد.همانطور که این مسائل موجب شد تا رمضان سال گذشته به جای ماه عسل شاهد برنامه ای باشیم که هیچ گونه موفقیتی در این زمینه کسب نکرد و لحظات نزدیک افطار را برای بسیاری از دوستداران ماه عسل تلخ و کسل کننده کرد.

آنچه که این نوشتار قصد بیان آن را دارد این است که ماه عسل برنامه ای موفق است چرا که توانسته است از خلال پیچ و خم زندگی افرادی که مهمان آن بوده اند،پیامی را به مخاطب برساند که یک سریال 30 قسمتی هرگز از چنین قدرت و توانمندی برخوردار نیست.

آنچه مسلم است اینکه اصولا شنیدن قصه زندگی افراد برای بسیاری از ما دوست داشتنی است. که وقتی این آدم ها  قصه زندگی شان را تعریف می کنند به دقت گوش می دهیم و از این که در زندگی شان سرک می کشیم لذت می بریم. که این سرک کشی می تواند جزئی از لذات روزمره زندگی ما باشد و یا اینکه به دنبال این باشیم که از این سرک کشی بیاموزیم نکته ای را که در زندگی مان کاربرد مثبت و سازنده ای داشته باشد. فارغ از این حس ذاتی، شنیدن قصه آدم های بی نام و نشان که قهرمانان بزرگی در زندگی خودشان هستند و هر کدام در گوشه ای از همین مملکت برای خودشان کمتر از اسطوره های داستان ها نیستند، جاذبه ای دیگر دارد. که البته من معتقدم زندگی برخی از افرادی که توسط این برنامه به ما معرفی شدند به لحاظ ارزشی،با زندگی هیچ اسطوره داستانی قابل قیاس نیست.

البته باید گفت که این حق مخاطب رسانه است -به ویژه رسانه ملی- كه درباره هر برنامه رأی دهد. نظر مثبت و منفی ارائه كند. اما آیا می توان رأی را به مثابه نقد و حكم پنداشت و با لحنی تند و هیجان زده و به دور از واقع نگری و عدالت، زبان به ابراز آن گشود؟!

بسیاری از افراد از تلخی و غم انگیز بودن این برنامه انتقاد داشتند.درست است که رویارویی با برخی از واقعیت ها برای انسان غم انگیز است اما آنچه مشخص است اینکه : یك برنامه ساز برای نمایش ژرفای یك زشتی، یك پلشتی و یك مصیبت، چاره ای ندارد كه واقعیت را چنان كه هست، بدون دخل و تصرف به نمایش بگذارد. این، یك روش رسانه ای است. روشی كه احساسات را چنان كه باید تحت تأثیر قرار می دهد و برانگیخته می كند.

مشخص است که برای ایجاد همدردی عمیق با یك كودك معصوم كه با بی انصافی و با بی رحمی در مسیر رهگذران نهاده شده، یك شیوه، نمایش سیمای پردرد اوست، نمایش واقعیت روشن مظلومیت اوست، نمایش بی پرده نگاه پر از بیم و سؤال و آرزو و سرشار از دغدغه اوست؟ برای نشان دادن اوج فداكاری و ضرورت ارج گذاری به انسان های فارغ از خودخواهی و مصلحت اندیشی های دنیازده، مگر می توان از نگاه خیره به واقعیت دستان پرزخم و سوخته معلم فداكار به سادگی گذر كرد؟

برای به باور نشاندن ایثار زن و مردی كه كودك معلول مرد و زنی دیگر را با «جان» و عاشقانه، نگهبانی می كنند، مگر می توان از نمایش بی واسطه واقعیت بیماری و معلولیت آن كودك- كه حالا نوجوانی قد كشیده است- به سادگی گذر كرد و بی اعتنایی نمود!

برای نشان دادن اوج صبوری و مقاومت پدر و مادر که تنها فرزندشان بر اثر یک سانحه مدت سه سال است که در کما به سر می برد،مگر می شود نگاه رنجور و عاشقانه آن مادر به جسم بی حرکت پسرش را نادیده گرفت؟

برای باور کردن این موضوع که دنیا محل گذر است و عاقل کسی است که برای آخرتش اندوخته ای فراهم کند،مگر می توان از پیرزنی چشم پوشید که تمام عمرش را با نابینایی سپری کرده و کل دارایی اش از این دنیا که یک باغ پسته بوده را فروخته و پول حاصل از آن را صرف ساخت مدرسه ای در روستا کرده است!

گفتن از واقعیت ها همیشه مساوی تلخی نیست! به پیامدهای این اتفاق اگر اندیشیده شود، آن تلخی ظاهری، رنگ می بازد.

«ماه عسل» تلخ نیست! اما وقتی چشم خود را به واقعیت ها می بندیم و تلاش می كنیم تا احساس ما درگیر هر واقعیتی نشود، نگاه و حس ما رنگ و طعم تلخی می گیرد!باور کنیم که در واقعیت باید زندگی کنیم و واقعیت زندگی همان چیزهایی که در ماه عسل دیدیم به اضافه تمام خوشی ها و خوشبختی هایی که هر یک از ما از آن برخورداریم!

برای دیدن فیلم های مربوط به این برنامه می توانید این جا را کلیک نمایید.