«آلزایمر»، نماینده ایران در اسکار!؟

در حالی که ایرانیان تنها تا بیستم شهریورماه فرصت دارند تا نماینده سینمای خود را به اسکار معرفی کنند به تازگی جهانگیر الماسی هنرپیشه قدیمی سینمای ایران که در دهه شصت برای خود بروبیایی داشت و بسیاری همچنان او را به واسطه نقش‌آفرینی‌اش در قالب یک استاد عبوث و سختگیر در «افسانه آه» می‌شناسند در سخنانی غیرمتعارف از این مساله سخن گفته که دو فیلم «آلزایمر» و «آسمان محبوب» لیاقت نمایندگی ایران در اسکار را دارند.

اظهارات الماسی در شرایطی منتشر شده که چند روز قبلتر هم احمد میرعلایی رییس بنیاد سینمایی فارابی ادعا کرده بود به جز «جدایی نادر از سیمین» فیلمهایی مانند «آلزایمر» هم هستند که توانایی حضور در اسکار را دارند.

در کنار این دو اظهارنظر کیوان کثیریان روزنامه‌نگار قدیمی ایرانی و عضو هیات رییسه انجمن منتقدان سینمایی نیز روز گذشته با نگارش یادداشتی تلویحا به این مساله اشاره کرده بود که هیچ بعید نیست فیلمی به جز  فیلم فرهادی نماینده ایران در اسکار باشد؛ اتفاقا کثیریان هم گفته بود مدیران سینمایی کشور بدشان نمی‌آید فیلمی مانند «آلزایمر» را به اسکار بفرستند. کنار هم قرار دادن این اظهارنظرات و به خصوص نظر جناب الماسی که طی سالهای اخیر بیشتر در قامت یک تئوریسین فرهنگی ظاهر شده، حکایت از این مساله دارد که مسئولان سینمایی در حال آماده کردن ذهن مخاطبان برای معرفی فیلمی به جز «جدایی نادر از سیمین» به اسکار هستند و در این شرایط گویا «آلزایمر» باارزش‌ترین گزینه‌ای است که دست اندرکاران امور سینمایی روی معرفی آن به به عنوان نماینده اسکار حساب باز کرده‌اند؛ شاید همزمانی اکران این فیلم با این دوران هم به همین دلیل بوده است آن هم با حجم تبلیغات میدانی عظیمی که تهیه‌کننده فیلم برای آن تدارک دیده است!

البته جناب الماسی برای خالی نبودن عریضه فیلم کاملا معمولی «آسمان محبوب» که در زمره آثار زیر حد متوسط مهرجویی جای می‌گیرد را هم در زمره گزینه‌های مدنظر خود برای اسکار قرار داده تا شاید از حسن نظری که پیرامون «آلزایمر» وجود دارد، کاسته شود. اما فکر نمی‌کنم حتی خودِ مهرجویی هم راضی باشد تا یکی از دوست‌نداشتنی‌ترین کارهایش به اسکار عرضه شود! برای بازی رسانه‌ای جدیدی که توسط مدیر بنیاد فارابی آغاز شده دو هدف قابل تصور است؛ یا آن که دوستان بنیاد فارابی قصد دارند با گرمتر کردن تنور رقابت، ارزش گزینش خود را بیشتر کنند یا همان طور که در بالا اشاره شد از قبل بر سر «آلزایمر» توافقات حاصل شده و این شانتاژهای رسانه‌ای صورت می‌گیرد تا مخاطبان از شنیدن انتخاب نام این فیلم به عنوان نماینده اسکار بهت‌زده نشوند. اگر فرض دوم به حقیقت بپیوندد شک نکنید که ایران یکی از بهترین فرصت‌های خود برای قرارگیری در جمع نامزدهای نهایی اسکار بهترین فیلم خارجی را از دست خواهد داد چراکه در شرایط فعلی نه فقط به لحاظ استانداردهای ساختاری-محتوایی «جدایی نادر از سیمین» غنی‌ترین اثر سال اخیر سینمای ایران است بلکه به واسطه در اختیار داشتن یک تهیه‌کننده قدرتمند جهانی یعنی کمپانی سونی کلاسیک و ورای آن اکران طولانی‌مدتی که در سینماهای کشورهای مختلف جهان داشته، اثری یکتا به نظر می‌رسد. فراموش نکنید که «جدایی نادر از سیمین» در بسیاری از کشورهای مطرح و غیرمطرح جهان از فرانسه و ایالات متحده گرفته تا آلمان، ترکیه، کرواسی، هنگ‌کنگ، بلژیک، رومانی، انگلستان، سوئیس، هلند، استرالیا، ایتالیا و نروژ اکران شده یا در برنامه اکران قرار دارد و این امتیازی نیست که برای هر فیلم ایرانی دیگری قابل تحقق باشد.

شاید خیلی‌ها گمان کنند نگارنده این سطور به‌خاطر علاقه شخصی به این فیلم آن را لایق شرکت در اسکار می‌داند اما به صراحت می‌گویم از نظر من بهترین فیلم برای اسکار «اینجا بدون من» است که کاملا بی‌ادعا ساخته شد و بدون حواشی رسانه‌ای، مخاطبان بسیاری را به سینما کشاند اما متاسفانه فیلم مدنظر من نه تنها اکران جهانی نداشته بلکه حواشی بین‌المللی آن یک پنجم فیلم فرهادی هم نیست!