همدلی را صدا کنید

---

در این ایام بابرکت ماه میهمانی خدا که هر روزه مردم شریف، خود را با روزه مقاوم می‌سازند تا به گنج صبر و تحمل دست یافته و از طرفی محسوس‌تر به یاد محرومان و نیازمندان باشند، شاهد تصاویر دل‌خراش و دردناکی هستیم که توسط رسانه‌ها به قلب انسان‌های آزاده جهان مخابره می‌گردد.

هر چند وقت یک‌بار بنا بر رویدادهای متعددی همچون بلایای طبیعی به مانند سیل و زلزله و خشکسالی و... که در نقاط مختلف دنیا به وقوع می‌پیوندد و دنیا ناگزیر در رویارویی با این پدیده‌های الهی است، شاهد آنیم که در کشور پهناورمان صندوق‌های زیادی برای جمع آوری کمک در جامعه خودنمایی می‌کنند و وجود این صندوق ها نشان از فرهنگ هم نوع دوستی مردم شریف ایران است تا دستان سخاوت مردم شریف ایران کیلومترها آن طرف تر دستان نیازمندان و آسیب دیدگان از این بلایا را به حکم انسانیت بفشرد.

در این ایام بابرکت ماه میهمانی خدا که هر روزه مردم شریف، خود را با روزه مقاوم می‌سازند تا به گنج صبر و تحمل دست یافته و از طرفی محسوس‌تر به یاد محرومان و نیازمندان باشند، شاهد تصاویر دل‌خراش و دردناکی هستیم که توسط رسانه‌ها به قلب انسان‌های آزاده جهان مخابره می‌گردد.

در این بازار معامله‌ی باخدا که تاریخ گواه است همواره جامعه‌ی ایرانی روسفیدتر از گذشته سربلند بیرون آمده و منادی صلح و آرامش بوده است برخی از هم میهنان سوالاتی به ذهنشان خطور می نماید واین سوالات در جامعه شنیده می شود که : چرا مردم به کمک این آسیب دیدگان بشتابند در صورتی که سازمان‌ها و نهادهای حکومتی مأمور به انجام وظیفه‌اند؟ و سوال دیگر آنکه با وجود نیازمندان جامعه‌ی خود چرا به تکاپوی کمک به انسان‌های غیر هم وطن در کیلومترها آن طرف تر بیافتیم؟

رو به فطرت انسانی این عزیزان می‌نشینم و مطالبی را مطرح می‌کنم و امیدوارم این عزیزان نیز به تأمل بنشینند. به امید رویش هر چه بیشترعواطف زیبنده ی انسانی در جامعه ، نظرتان را معطوف می کنم به این آیه شریفه:

خداوند متعال در آیه سوم سوره بقره می‌فرمایند: الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَیُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنفِقُونَ / آنان که به غیب ایمان می‌آورند و نماز می‌گزارند، و از آنچه روزیشان، داده‌ایم انفاق می‌کنند. خداوند متعال مشخصه‌ی متقین را طبق این آیه شریف از قرآن اولاً ایمان به غیب می‌داند در حالی که امروزه شاهد آن هستیم که بی شماری از انسان‌های دنیا فقط و فقط توسط حواس پنج‌گانه خود چون چشایی و بویایی و لامسه و بینایی و شنوایی به دنیا می نگردند و در عالم محسوسات زندگی می‌کنند در حالی که کتاب آسمانی نظر انسان‌ها را به عالم غیب متوجه می‌کند – در وهله‌ی اول این نگرشی است از جهان بینی که قرآن به فرد مسلمان در این آیه یادآور شده است.

در ادامه آیه اشاره به برپایی نماز شده که می‌شود گفت به اصل خودسازی توجه شده و در نهایت انفاق را مشخصه‌ی انسان متقی می‌داند که به اصل جامعه سازی وتوجه براجتماع سخن به میان می آورد.

در این مقاله با توجه به موضوع بحث به اصل سوم این آیه همان موضوع انفاق برمی گردیم. انفاق نوعی رابطه‌ی انسانی و عاطفی شخص است با جامعه‌ایی که در آن زندگی می کند و هر انسان اندیشمندی بر این موضوع واقف است که رابطه‌ی عاطفی را با پول و مادیات نمی‌توان جایگزین نمود. فی المثل امروزه شما برای تربیت فرزندانتان دست به جیب نمی‌شوید تا آنها را به مهدهای کودک، مدارس و...بفرستید تا باری از دوش برداشته وصرفاً تربیت بچه ها را وظیفه‌ی این سازمان‌ها و نهادها و... بدانید . مطمئنآ این باور نیست که این امر خطیر را کاملاً به دوش سازمان‌های دولتی بیاندازید. در کشورهای پیشرفته‌ای همچون ژاپن می‌بینیم که خانواده‌ها اعتقاد زیادی به مهدهای کودک ندارند و بیشتر ترجیح می‌دهند خود برای تربیت کودکانشان دست به کار شوند.حال چطور می شود که امر خطیرانسانی ای همچون کمک رسانی به هم نوع را صرفا وظیفه ی سازمان های دولتی وحکومتی بدانیم؟ تکاپوی یک انسان برای کمک به انسان دیگر جدای از اینکه لذت غیر قابل وصفی برای وی خواهد داشت از طرفی پایه‌های عاطفی و انسانی جامعه را تقویت کرده و اجتماعی لبریز از محبت و هم دوستی به وجود می‌آورد.

این در حالی است که در عصر حاضرشنیده می شود جهان را دهکده‌ای می‌دانند کوچک با ارتباطات گسترده حال جای این سوال است که چگونه می شود که شاهد از بین رفتن انسان های زیادی باشیم که دسترسی به ابتدایی ترین نیاز بشر که همانا غذا می باشد برایشان میسر نیست؟ حال این بحث در جای خود بماند که می‌شود با جلوگیری از اسراف‌های زیادی که تک تک آدم‌ها در زندگی دارند، انبارهایی بزرگ برای کمک رسانی به انسان‌های نیازمند بر پا کرد. اگر انسان اسراف را تعطیل و همدلی را صدا می کرد و خود را جای هم نوع خود می‌گذاشت که در چند ثانیه تمام زندگی‌شان، اموالشان، فرزندانشان و... بر اثر یک بلای طبیعی به باد می‌رفت، یقیناً  دست کمک به سوی عواطف انسانی دراز می‌کرد تا دست نیاز به سوی سازمان‌های دولتی حکومتی جهان دراز نماید.

واما در پاسخ به سوال دوم : با وجود نیازمندان جامعه‌ی خود چرا به تکاپوی کمک به انسان‌های غیر هم وطن در کیلومترها آن طرف تر بیافتیم؟

باید این اصل را یادآور شویم که در برنامه ریزی های زندگی، اولویت بندی مسئله ی مهم و قابل توجهی است. شب قبل از اینکه به خواب رویم لیست کارهای روزانه‌ی خود را می‌نویسیم این کارها را با اعداد مشخص می‌کنیم تا با اولویت بندی کارها از زمان و امکانات موجود به نحوه احسن استفاده نماییم.

عاقلانه می نماید اولویتی که بنا برحوادث و بلایای طبیعی در نقاط مختلف دنیا رخ می دهد ، جوامع در بحث امداد رسانی پیش قدم شوند. وقتی انسان آزاده و با فطرت پاک انسانی‌اش تصاویر دل خراشی از انسان‌های بی شماری را می‌بیند که تنها به دلیل گرسنگی جان می‌بازند و در نگاهی جامعه‌تر نسلی انسانی از بین می‌رود یقیناً به این اولویت می‌رسد تا آستین بالا زده و اندازه‌ی توان و تلاش خود فعالیت انسانی را آغاز نماید. به لطف حق این شروع عاطفی قدمی بزرگ است در پدیدآوردن دنیای با ارزش انسانی.

در آخر نظر شما هم‌وطن گرامی‌ام را به این نکته از آیه‌ی شریفه جلب می‌نمایم که خداوند متعال در مورد انفاق بیان نفرموده که با مال و مادیات انفاق کنید بلکه دایره‌ی این اصل عاطفی را بسیار فراتر و وسیع تر دیده و انسان را دعوت به انفاق از روزی خود کرده است. خواه این روزی انسان، مادی باشد یا معنوی.

لذا هر کسی در هر جایگاهی می تواند اقدامی از جنس کمک داشته باشد .

به عنوان یک گرافیست می توانید پوستری برای کمک به این نیازمندان طراحی کنید.

به عنوان نویسنده می توانید از همنوعان دعوت کنید تا به این افراد بیشتر فکر کنند.

به عنوان سرپرست خانواده می توانید خانواده تان را تشویق کنید تا از پس انداز خود انفاق کنند و.... شما چه نظری دارید ؟

در راه خدا انفاق کنیم