خود پسندی ممنوع
انسان نمی تواند تنها و به دور از اجتماع زندگی کند،هر فرد قسمتی از جامعه را می سازد و جامعه انسان را. افراد نیازمند یکدیگرند، گذشته هر شخص حکایتی است از روابط او با دیگران. اجتماعی شدن هر فرد به او امکان می دهد تا با فرد دیگری ارتباط برقرار کرده و به مرور این روابط را به کل جامعه گسترش دهد.
به دلیل وابستگی انسان ها به یکدیگر،ما باید با دیگران زندگی کنیم. بنابراین همه ما در جستجوی مفهوم وابستگی ها هستیم تا بر اساس این مفاهیم بتوانیم روش زندگی را پیدا کنیم. مفهوم واقعی زندگی را می توان در نوع دوستی جستجو کرد نه در خود پسندی و خود بینی. اما از آنجا که بعضی از مردم فکر می کنند فقط آنها حق خوب زندگی کردن دارند، برخی جوامع دچار مشکلات ناشی از این افکار خودپسندانه شده است.
شما اگر کوچکترین ملاحظه ای به سرنوشت دیگران داشته باشید،به فکر آسیب رساندن به دیگران نمی باشید. اینگونه رفتارها ناشی از بی توجهی انسان به همسایه خود می باشد. بسیار غم انگیز و شرم آور است که عده ای از مردم بااشتغال به این گونه کارها زندگی می کنند ( مثل فروش مواد مخدر).
بزرگی می گوید: کوره را برای دشمنان خود آنقدر گرم مکن که حرارت آن خودت را بسوزاند.
((توین بی)) مورخ مشهور به استکبارفطری و بی منتهای بشر کاملا آگاه بود. او معتقد بود تنها راه نجات انسان غلبه بر این تمایلات است. مهم نیست چه نوع کاری انجام می دهید، شما نباید در دام خود خواهی گرفتار شوید باید از حرص و طمع فردی گامی فراتر نهاده و به منافع و مصالح اجتماعی بیاندیشید. همواره بیاد داشته باشیدکه تنها نیستید و در سایه دیگران زندگی می کنید. شما بعنوان یکی از افراد جامعه وابسته به دیگران هستید شاید خیلی از این وابستگی ها حتی بنظر خود شما هم نیاید.
زندگی باهم ، ورای زیستن در کنار هم است، با هم زندگی کردن شامل رشد و پیشرفت طرفین نیز می شود
اصل احترام مشترک و عمل متقابل در مناسبات انسانی نیز بسیار اساسی وپر اهمیت است.
شما باید برای منافع طرفین کوشش کنید، زمانی که یک شرکت به بهای متضرر شدن شرکتی دیگر نفع می برد، جامعه دچار اشکال و درد سر می شود. اصل احترام مشترک، منصف بودن و... شامل روابط کارفرما و کارگر،استاد و دانشجو، والدین و فرزندان می شود. این ساختار صحیح یک جامعه سالم است، افراد باید به یکدیگر اعتماد داشته باشند. یکی از بیماری های جامعه امروز سوء ظن های دو طرفه کارفرما و کارگر، استاد و دانشجو، والدین و فرزندان می باشد. وقتی که افراد به یکدیگر ظنین می شوند با هم کنار نمی آیند، این قبیل پدیده ها در جامعه مانند گرداب های هلاکت باری است که گریزی از آن نیست.
بین عدم ارتباط و خود بینی ارتباط بسیار نزدیکی وجود دارد. زیرا ما در عصری زندگی می کنیم که پر از آشفتگی و کشمکش است، بنابراین به آسانی و بدون اینکه خود متوجه شویم ممکن است دچار عارضه خجالت آور خودبینی و عدم اعتماد شویم. از آنجا که کسی از آینده خبر ندارد، افراد بیشتر پیرو این طرز زندگی هستند که دائما بدنبال آسایش و رفاه خود و خانواده شان باشند و این نتیجه طبیعی فضای خودپسندانه و خود بینانه حاکم بر جامعه است.
چنانچه به یکدیگر اطمینان داشته باشیدهیچ مانعی سر راه تفاهم و توافق های شما نخواهد بود. اما برعکس در فضائی مملو از سوء ظن و بد گمانی، تفاهم و توافق غیر ممکن است.
در زندگی زناشوئی این بدگمانی ممکن است منجر به مشکلات زیادی شود. سوءظن در دوستیها شکاف می اندازد. بنابراین به خاطر منافع خود و دیگران باید به یکدیگر اعتماد کنیم. شما نمی توانید از دیگران انتظار داشته باشید که یک طرفه به شما اعتماد پیدا کنند. شما باید خود پیش قدم شوید. انسان برای زندگی نیاز به سایرین دارد و وجود او تنها در روابط با دیگران قابل توجیه است.
فرآوری : نوچمنی
بخش خانواده ایرانی تبیان
منبع:
سنگ فرش هر خیابان از طلاست. نوشته کیم وو چونگ . ترجمه محمد سوری
مطلب مرتبط :
