ایستگاه فضایی بین‌المللی

آژانس فضایی روسیه اعلام کرد در حادثه‌ای که بی‌شک یکی از گران‌ترین سقوط‌های تاریخ خواهد بود، ایستگاه فضایی بین‌المللی پس از پایان دوره حیاتش در سال 2020 / 1399 به درون اقیانوس سقوط خواهد کرد. به گزارش پاپ‌ساینس، بر اساس محاسبات انجام شده این سقوط 4.5 میلیارد دلار را برباد می‌دهد؛ مبلغی که صرف‌نظر از هزینه جاری سالیانه 2 میلیارد دلاری ایستگاه از سال 1998 / 1377 محاسبه شده است. اما به گفته قائم مقام سازمان فضایی روسیه، سقوط این ایستگاه فضایی در اقیانوس بهتر از باقی ماندن آن در فضا خواهد بود. ایستگاه فضایی بین‌المللی بیش از اندازه بزرگ است که بتوان آن را در مدار به حال خود رها کرد. برخورد ایستگاه با هر جسمی در آن بالا، منجر به ازدیاد عظیم و وحشتناک زباله‌های فضایی خواهد شد.

این همان سرنوشتی است که ایستگاه فضایی میر در سال 2001 / 1380 با آن روبه‌رو شد. روس‌ها ایستگاه فضایی خود را از مدار خارج و آن را در اقیانوس آرام غرق کردند تا مانع از بدل شدن آن به یک زباله فضایی خطرناک شوند. به عقیده برخی بهتر است که از همین لحظه، شبکه‌های تلویزیونی دنیا حق پخش این سقوط را برای خود خریداری کنند. سقوط یک زیستگاه فضایی پیچیده چند میلیارد قطعه‌ای در آب، مسلما سر و صدای زیادی به پا خواهد کرد.

ایستگاه فضایی بین المللی یك ماهواره بزرگ قابل سكونت است كه بیش از 15 كشور درساختن آن سهیم هستند. اولین بخش ایستگاه در سال 1998 راه اندازی شد و اولین كاركنان تمام وقت آن -یك فضانورد آمریكایی و دو فضانورد روسی- در سال 2000 درایستگاه ساكن شدند.

این ایستگاه محصول همکاری مشترک سازمان ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی ژاپن، و سازمان فضایی کانادا است. سازمان فضایی برزیل از طریق همکاری با ناسا با این برنامه مشارکت می‌کند. سازمان فضایی ایتالیا، هم به عنوان یک عضو فعال در سازمان فضایی اروپا، و هم بطور مستقل در برنامه ایستگاه فضایی مشارکت می‌کند.

هشت صفحه خورشیدی بیش از 100 كیلووات انرژی الكتریكی را برای ایستگاه تأمین می كند. صفحات خورشیدی روی یك چهارچوب فلزی 109متری قرار گرفته اند. در واقع ابعاد ایستگاه بین المللی فضایی پس از تکمیل نهایی 109 متر در 73 متر خواهد بود، وسعتی که تقریبا از یک زمین فوتبال بزرگتر است و وزن آن پس از اتمام ، 450 بار از یک خودروی متوسط سنگینتر بوده و در حدود 408 هزار کیلوگرم خواهد بود. این ایستگاه به اندازه ای بزرگ است که می توان آن را با چشم غیر مسلح از سطح زمین مشاهده کرد.

ایستگاه هر 90 دقیقه یکبار مدار زمین را دور می زند و در یکی از پایین ترین مدارهای زمین در ارتفاع 390 کیلومتری از سطح سیاره با سرعتی برابر 7.7 کیلومتر بر ثانیه در حرکت است.

ایستگاه بین المللی اگرچه ظرفیت بسیار اندکی دارد اما گامی موثر و مهم در ایجاد مراکز فضایی خارج از جو زمین به حساب می آید. ایستگاه فضایی بین المللی به عنوان یک آزمایشگاه, رصدخانه و محل کار عمل می کند که می تواند راه بشر را برای تحقق اهداف بلند پروازانه اش هموار کند.

اولین ایستگاه فضایی جهان سالیوت 1 در سال 1971 پرتاب شد. این اولین ایستگاه از 7 ایستگاهی بود که اتحاد جماهیر شوروی سابق در مدار زمین مستقر کرد و کیهان نوردان سفینه سایوز به استثنای سالیوت 2 در همگی آنها ساکن شدند. با گذشت زمان طول اقامت آنها از چند هفته به 6 ماه افزایش یافت، سالیوت 6 و 7 یک بار انداز اضافه داشتند تا کیهان نوردان بتوانند با خدمه دیدار کنند و سفینه تدارکاتی پروگرس بتواند آذوقه بیشتری از زمین بیاورد.

اولین ایستگاه فضایی آمریکا به نام اسکای لاب در 14 مه 1973 پرتاب شد، دقایقی بعد از پرتاب سپر ضد شهابواره و یکی از باله‌های خورشیدی آن بر اثر فشار هوا کنده شد. خدمه اولیه اسکای لاب خسارت وارده را به گونه ای تعمیر نمودند که این ایستگاه فضایی قابل سکونت شد. در سال بعد سه خدمه هر کدام به مدت 28، 59 و 84 روز در آن اقامت کردند. اسکای لاب در سال 1979 به زمین سقوط کرد، اکثر بخشهای آن به هنگام ورود به جو منهدم شدند، ولی برخی از قطعاتش در استرالیا افتادند.

فرآوری: م.ح.اربابی فر

بخش دانش و زندگی تبیان

منبع:

خبرآنلاین