خبری از عذاب و عقاب خداوند نیست!
در فرهنگ قرآن،هر گناهی رو که مرتکب می‌شویم در حقیقت همان لحظه اثر آن گناه در زندگی ما جاری می‌باشد و این طور نیست که اثر این گناه بعد از مدتی گریبان گیر ما بشود .
شاید این جمله مخصوصاً از جوونا زیاد شنیده باشید ، هنگامی که خطا و گناهی را مرتکب می‌شوند و یا با تذکری مواجه می‌شوند می‌گویند :
" بزار برای خودمون صفا کنیم حال کنیم بعداً معلوم نیست چی میشه ، فعلاً که خبری از عذاب و عقاب خداوند نیست ."
در حقیقت آن‌ها این طور تصور می‌کنند که بین گناه کردن و دیدن عذاب خیلی خیلی فاصله است وبا همین حرف‌ها هم خودشون مرتکب گناه می‌شوند و هم دیگران را تشویق به انجام دادن گناه می‌کنند .
با مراجعه به قرآن کریم روشن می‌شود که این حرف ریشه درستی ندارد و کاملاً غلط است و مجوزی برای ارتکاب و یا تشویق به گناه نمی‌باشد .
برای اینکه این مطلب روشن بشود باید بدانیم که اگر کسی خواسته باشد دیگران رو از کاری منع کند چند حالت دارد :
1.پلیس کسی را از کاری منع می‌کند.
این بدین معناست که اگر مرتکب آن عمل شد تحت پیگرد قرار می‌گیرد و پس از آنکه به چنگ قانون افتاد او را مجازات خواهد کرد. در این مدل یک فاصله واقعی بین عمل و سزای آن وجود دارد.
2. دکتر کسی را از خوردن غذایی منع می‌کند.
یعنی اگر به این توصیه گوش نکرد و از آن غذا خورد بعد از مدتی غذا اثر نامطلوب خودش را روی سیستم بدنی او خواهد گذاشت. در این نوع هم، فاصله‌ای واقعی بین خوردن و آسیب دیدن (عمل و سزای آن) قابل تصور است.
3. پدر و مادری به فرزند خود می‌گویند به این بخاری داغ دست نزن که می‌سوزی!
در این شکل سوم فاصله‌ای بین نافرمانی و آسیب نیست (دست زدن همان و سوختن همان) و هم اینکه سوختن قطعاً رخ خواهد داد.
حال بین نافرمانی و عذاب فاصله هست یا نه؟
بین گناه و سوختن فاصله‌ای نیست. کسی که به ستم اموال مردم را غصب کرده و در آن تصرف می‌کند در همان لحظه دارد آتش مصرف می‌کند نه اینکه بعد از مردن و یا در قیامت سزای او آتشی است که وارد شکمش می‌کنند. (2)
پاسخ قرآن به این سوال:
قرآن کریم نهی خداوند نسبت به گناهان را از قسم سوم می‌داند.
به این آیات توجه کنید:
آیه اول:
«إِنَّ الَّذینَ یَأْکُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامی ظُلْماً إِنَّما یَأْکُلُونَ فی بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیراً»(1)؛ آنان که از روی ظلم اموال یتیمان را می‌خورند، در حقیقت آتش را به درون شکم خود فرو می‌برند و به زودی در آتشی شعله ور خواهند افتاد.
در این آیه شریفه آتش اول آتش جهنم و عذاب بعد از این دنیا نمی‌تواند باشد زیرا آن را در قسمت دوم بیان کرده است؛ در نتیجه مراد از این آتش که وارد شکم حرام خوار می‌شود حقیقت و باطن آن مال حرامی است که به ستم گرفته و مصرف می‌کند.
این آیه به روشنی نشان می‌دهد که بین گناه و سوختن فاصله‌ای نیست. کسی که به ستم اموال مردم را غصب کرده و در آن تصرف می‌کند در همان لحظه دارد آتش مصرف می‌کند نه اینکه بعد از مردن و یا در قیامت سزای او آتشی است که وارد شکمش می‌کنند. (2)
آیه دوم:
«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ... لا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخیهِ مَیْتاً»(3)؛ ای اهل ایمان! ... غیبت یکدیگر را ننمایید. آیا یکی از شما دوست می‌دارد که گوشت بدن مرده برادر دینی خود را بخورد؟!
در این آیه هم خداوند متعال می‌فرماید مؤمنین غیبت نکنید که در حقیقت (نه مثل و بعداً و گویا و ...) باطن این گناه خوردن گوشت بدن مرده است؛ یعنی همان لحظه که دارید غیبت می‌کنید در واقع دارید گوشت مرده می‌خورید؛ این کار را نکنید؛ دوست دارید گوشت مرده بخورید؟! (4)پس در فرهنگ قرآن،هر گناهی رو که مرتکب می‌شویم در حقیقت همان لحظه اثر آن گناه در زندگی ما جاری می‌باشد و این طور نیست که اثر این گناه بعد از مدتی گریبان گیر ما بشود .(وبلاگ یه دنیا سؤال)
پی نوشت ها :
1) نساء / 10
2) المیزان ج 4 / ص 321
3 حجرات / 12
4) ر. ک: تفسیرنورالثقلین / ج 5 / ص 95 / ح 80
بخش قرآن تبیان
منبع :
سایت نیک صالحی و سایت خبر آنلاین
