وقتی خدا نباید ترا ببیند! رُوِی عَنْ عَلی (علیه السّلام) قال:
احْذَرْ أَنْ یرَاک اللَّهُ عِنْدَ مَعْصِیتِهِ وَ یفْقِدَک عِنْدَ طَاعَتِهِ فَتَکونَ مِنَ الْخَاسِرِینَ وَ إِذَا قَوِیتَ فَاقْوَ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ إِذَا ضَعُفْتَ فَاضْعُفْ عَنْ مَعْصِیةِ اللَّهِ.[1]
از امیرالمؤمنین(علیه السلام) منقول است که فرمودند: بترس از اینکه خداوند تو را در هنگام معصیتش مشاهده کند، و در وقت طاعتش تو را نبیند که در این هنگام از زیانکاران خواهى بود. هر گاه نیرومند شدى در طاعت خداوند بکوش و هرگاه ناتوان شدى از معصیت خداوند ناتوان باش.
از نکات این روایت این است که حضرت علی (علیه السلام) دو مسألهای را که بین همه ما مطرح است، با یک دید الهی معنا می کند نه مادی! یکی از آن دو مسأله، بحث «نفع و ضرر» است، و دیگری «قوّت و ضعف». در فراز اوّل روایت، حضرت می خواهند ضرر را معنا کنند. ما نمی دانیم ضرر چیست. چون با یک عینک مادی ضرر را معنا می کنیم. ضرر واقعی این است که امیرالمؤمنین می فرماید. «احْذَرْ أَنْ یرَاک اللَّهُ عِنْدَ مَعْصِیتِه»؛ بپرهیز از اینکه خداوند تو را هنگام نافرمانیاش ببیند. در مقابلش میفرماید: «وَ یفْقِدَک عِنْدَ طَاعَتِه»؛ بترس از اینکه آنجا که باید خداوند تو را ببیند -هنگام فرمانبرداری خودش- تو را نبیند. یعنی بترس از اینکه خدا تو را هنگام معصیت ببیند، نه هنگام طاعت.
خوب نتیجه اش چیست؟ «فَتَکونَ مِنَ الْخَاسِرِین»؛ «فاء» در «فَتَکونَ» فاء تفریع است. یعنی اینجا است که تو ضرر کردهای. ضرر عبارت از این است که معصیت کنی و طاعت نکنی؛ به این می گویند ضرر! ضرر این نیست که مال دنیا از دستت برود. این عینک مادّیت است که به چشم تو است و موجب میشود که ملاک ضرر و نفع را ببری روی پول و مسائل مادّی. این نگاه مادّی حیوانی است. این عینک را از چشمت بردار، بعد می فهمی ضرر یعنی چه! ضرر و نفع از منظر معنوی، تعریف دیگری دارد. ضرر این است که معصیت کنی و طاعت نکنی. از منظر الهی و انسانی، ضرر این است.
امیرالمؤمنین مسأله «توانایی و ناتوانی» را هم با یک نگاه الهی معنا می کنند. می فرماید توانایی این است: «وَ إِذَا قَوِیتَ فَاقْوَ عَلَى طَاعَةِ اللَّه»؛ توانا کسی است که در طاعت خداوند، نیرومند و توانا باشد. ما گاهی توانایی را جسمی معنا می کنیم؛ این یک عینک حیوانی است که به چشمت زده¬ای! این عینک مادّی را کنار بگذار. گاهی هم فکر میکنیم شخص توانا کسی است که توانایی مادّی دارد و پول فراوانی در اختیارش هست. اینها همهاش نگاههای مادّی است، اما شاخه¬هایش فرق می کند. نخیر! توانا آن کسی است که در طاعت الهی توانا باشد.
«وَ إِذَا ضَعُفْتَ فَاضْعُفْ عَنْ مَعْصِیةِ اللَّه»؛ اگر هم میخواهی ناتوان باشی، در معصیت و گناه ناتوان باش! بگو من زورم به خدا نمی رسد، من ناتوانم، من توانایی جهنّم را ندارم. ناتوان کسی است که توانایی معصیت ندارد. از آن طرف، توانا کسی است که توان اطاعت الهی را دارد.
ببینید در این دو جمله، حضرت هم مسأله «سود و زیان» و هم «توانایی و ناتوانی» را با «طاعت و معصیت» تطبیق میدهند. می¬فرماید هر دوی اینها بر محور طاعت و معصیت است. تو باید هر دو را با یک دید الهی ببینی. در نتیجه انسان الهی نسبت به «سود و زیان» در ربط با طاعت و معصیت باید ارزیابی کند. نسبت به «توانایی و ناتوانی» هم باز هم باید برود سراغ طاعت و معصیت. معیار ارزشی این است.[2]
پی نوشت ها :
[1]. نهج البلاغه، حکمت 383، صفحه 544
[2]. چهارشنبه 17 فروردین1390– 2 جمادی الاولی1432. مسجد جامع بازار تهران
بخش نهج البلاغه تبیان
منبع : پایگاه اطلاع رسانی آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی
