وبلاگ دارم پس هستم!
نگاهی به تب راه اندازی و مدیریت وبلاگ های سینمایی
سینما درتمام وجوه خود همواره یکی از جذاب ترین مشاغل و هنرهایی است که امکان حضور در آن برای بسیاری ازافراد و به ویژه نسل جوان و مشتاقان این عرصه رویایی سخت بود که دسترسی به آن بسیار دشوارو دوراز دسترس به نظر می رسید. قلم زنی سینمایی و حضوردربخش مکتوب سینما نیزاز این قاعده مستثنی نبود. شایداکنون این مدعا عجیب به نظر برسد اما تاهمین یک دهه گذشته که هنوز دنیای مجازی و جهان اینترنتی به اندازه امروز گسترده نشده بود امکان راهیابی برای هر کسی که صرفا به سینما وحوزه نقدعلاقه داشت به عرصه روزنامه نگاری سینمایی فراهم نبود ومثل ورود به بازیگری، موانع و دشوارهای زیادی داشت. کافی است به خاطران منتقدان قدیمی و بزرگی مثل هوشنگ گلمکانی که همیشه یک روزنامه نگارومنتقد بوده است مراجعه کنید تا راه دشواری که امثال او دراین راه پیموده اند را بشناسید. اما اینک نه فقط ورود به مطبوعات ونقد نویسی هیچ قاعده و سامانی ندارد که با گسترش اینترنت و جامعه شبکه ای و مجازی در کشوراین امکان فراهم شده تا هر کس درهرزمانی که اراده کند یک رسانه شخصی وروزنامه الکترونیکی برای خود خود تاسیس کرده که مدیرمسئول و سردبیرو نویسنده آن نیز یک نفر است. هرچند گاهی خواننده این مطالب و نقدها نیز همان نویسنده و به اصطلاح مدیر وبلاگ است!
اگرچه رشد و توسعه رسانه های مجازی و دنیای اینترنت به ایجاد یک نوع دموکراسی ارتباطی و امکان فرصت برابر برای همه شهروندان ایجاد کرده تا به واسطه ایجاد فضاهای مجازی، بتواند افکار و عقاید خویش را بیان و درمعرض تبلیغ و ترویج قراردهند اما این نعمت بدون نغمت و آسیب هم نبوده و پیامدهایی منفی زیادی داشته است. مصداق این آسیب را درحوزه سینما می توان تاسیس و ایجاد قارچ گونه وبلاگ های سینمایی رنگارنگی دانست که هرکس که گوشه چشمی به سینما داشته، عشق فیلم بوده یا گمان می کرده که نویسنده و منتقد سینمایی است یک نبش دکان مجازی در بازارسینما راه انداخته است. این وبلاگها جدا ازسایت های سینمایی هستند که شاید در نسبت با وبلاگها، شرایط مطلوب تری دارند و البته تعداد آنها نیز نسبت به وبلاگهای سینمای بسیار کمتر است.
این وبلاگ ها را می توان به چند دسته تقسیم کرد. یکی وبلاگهای تخصصی و حرفه ای که به نویسندگان و منتقدان حرفه ای سینما تعلق دارد که درآن یا مطالب و نقدهای منتشر شده خود را در مطبوعات درج می کنند یا به مسائل حاشیه ای، شخصی و خط قرمزی که امکان انتشار آن در نشریات نیست می پردازند که این دسته از وبلاگها، حرفه ای و کارآمد بوده و می تواند به نیازهای مخاطبان مشتاق و جدی سینما پاسخ دهد. دوم وبلاگ های شخصی برخی علاقمندان سینماست که به هردلیلی ازامکان انتشارفعالیت مطبوعاتی محروم هستند.
دسته ای از وبلاگ ها که بیشترین تعداد وبلاگ های سینمایی را به خود اختصاص می دهند صرفا جهت شهرت طلبی و ارضای نیازهای شخصی که با "خود منتقد انگاری" و توهمات نارسیستی همراه است یک تشتت و آشفتگی نوشتاری – سینمایی را در فضای مجازی دامن زده اند
در میان این وبلاگ نویسان گمنام البته هستند افرادی که توانایی و قابلیت های خوبی دارند و برخی از آنها نیز از همین طریق موفق شدند تا وارد مطبوعات سینمایی شوند و در مقام خبرنگار یا منتقد قلم بزنند. اما دسته سومی هستند که صرفا به واسطه برخی علائق سطحی و عامیانه به سینمامثلا عشق و علاقه به فلان بازیگر یا کارگردان به ایجاد وبلاگ اقدام کردند که نه تنها مطالب قابل تامل و جذابی ندارد بلکه یکسری ذوق زدگی های کودکانه و ژورنالیسم زرد را در فضای مجازی تجربه می کنند. این دسته از وبلاگ ها که بیشترین تعداد وبلاگ های سینمایی را به خود اختصاص می دهند صرفا جهت شهرت طلبی و ارضای نیازهای شخصی که با "خود منتقد انگاری" و توهمات نارسیستی همراه است یک تشتت و آشفتگی نوشتاری – سینمایی را در فضای مجازی دامن زده اند که پیامدهای منفی آن بدنه سینمای ایران را هم می تواند دچارآسیب و آلودگی کرده و مورد تردید قرار دهد. این وبلاگ ها فرصتی فراهم کرده تا برخی خیالات کودکانه و توهمات خام خویش را ازعالم ذهن به ساحت اینترنتی منتقل کرده و به آن عینیت ببخشند. کافی است درجستجوگرهای مجازی جمله " وبلاگ سینمایی" را بنویسند تا انواع و اقسام این وبلاگهای بی هویت و رنگارنگ جلوی چشمانتان ظاهر شوند. بسیاری از این وبلاگ ها، وبلاگ های طرفدار فلان بازیگر زن و مردی هستند که عشق و علاقه خود را به این بازیگران از این طریق اعلام می کنند . اینها بیشتر هواداران مجازی فلان بازیگرند که گاه به اشتباه خود را خبرنگارو نویسنده سینمایی درک می کنند. متاسفانه اینترنت و قابلیت های آن درایران نیزمثل بسیاری از محصولات غربی دیگر بدون خودآگاهی و شناخت مصرف شده بدون اینکه هیچ کارکرد و تاثیر مثبتی داشته باشند. این دسته بیش ازآنکه دغدغه سینما داشته باشند دغدغه شهرت و نام و نان آوری خود را دارند. آنها به دلیل اینکه نتوانستند در عالم واقع برای خویش منزلت و شانی اجتماعی بدست آورند در عالم خیالی و مجازی، هویتی دروغین خلق می کنند تا بودن خود را اینگونه اثبات کنند که " من وبلاگ دارم پس هستم!"
بخش سینما و تلویزیون تبیان
منبع: خبرگزاری سینمای ایران/ سید رضا صائمی
