آخرین مأموریت شاتلهای فضایی
پرواز شاتل فضایی آتلانتیس روز جمعه هشتم جولای ساعت 11:26 به وقت محلی(19:56 به وقت تهران) از پایگاه «کیپ کارناوال» در مرکز فضایی کندی در فلوریدا انجام شد تا به این ترتیب آغازی برای پایان عصر شاتلها رقم بخورد.
فصل آخر کتاب تاریخ پرواز شاتلهای ناسا به صفحه آخر خود رسید. با پرتاب موفقیتآمیز شاتل آتلانتیس، ناسا آخرین قدم را در برنامه سی ساله شاتلهایش برداشت و بعد از این برای انجام فعالیتهای فضایی در ایستگاه بینالمللی به روسیه نیازمند خواهد شد.
"داگ هارلی"، خلبان آخرین مأموریت عصر شاتلهاست. وی در خصوص این مأموریت به مزاح گفت: «پرواز شاتل به معنی هل دادن بیش از دوهزار تن بار در فضا است. به نظرتان میرسد که این کار را به آسانی انجام میدهیم؛ اما اصلاً اینطور نیست.»
آخرین مأموریت آتلانتیس یکمیلیون بازدیدکننده را در کیپ کاناورال و شهرهای اطراف آن گرد آورده بود تا پرواز آخر این سمبل فضایی را از نزدیک ببینند. سناتورها، فضانوردان و افراد مشهور دیگری نیز در میان بازدیدکنندگان حضور داشتند. اولین خلبان شاتلهای ناسا "رابرت کریپن" 73 ساله و "جان یانگ" یکی از فضانوردانی که بر روی ماه قدم گذاشته است نیز در میان تماشاچیان حضور داشتهاند.
آتلانتیس در تاریخ بیستم جولای 2011 و پس از اقامتی دوازده روزه در فضا، به زمین بازخواهد گشت. پس از بازگشت آتلانتیس و بازنشته شدن آن در یکی از موزههای آمریکا، هزاران نفر از کارمندان ناسا که در بخش شاتلها مشغول به فعالیت بودهاند، از کار معلق خواهند شد!
آتلانتیس با دو دقیقه تأخیر به دلیل نقصی که در سکوی پرتاب به وجود آمده بود، آخرین پرواز خود را به سوی ایستگاه فضایی آغاز کرد. پس از بازگشت و بازنشستگی این شاتل، ناسا برنامههای جدید خود برای سفر به یک سیارک و پس از آن به سوی مریخ در پیش رو خواهد داشت.
آخرین شاتل ناسا ملزومات و تجهیزات یک سال ایستگاه فضایی را با خود حمل کرد و قرار نیست در این مأموریت هیچ راهپیمایی فضایی توسط چهار فضانورد شاتل انجام بگیرد. آتلانتیس در زمان بازگشت نیز تا حد امکان زبالههای ایجاد شده در ایستگاه را به همراه خود به زمین بازمیگرداند.
از ابتدا برنامه شاتلهای ناسا برای دورهای پنجاه ساله برنامهریزی شده بود؛ اما وقوع دو حادثه تأسفبار که منجر به مرگ چهارده فضانورد و از بین رفتن شاتلهای کلمبیا و چلنجر شد، در این برنامه خلل ایجاد کرد. ناسا در طول یک سال هرگز بیش از نه پرواز برای شاتلها در نظر نگرفته و هزینه این پروازها نیز هرگز فراتر از یک میلیارد دلار برای هر مأموریت نشده است.
آیندهای که برای آمریکا پیشبینی میشود، کشوری که اولین انسان را بر روی ماه فرود آورد، وابسته شدن به کشور روسیه است تا بتواند با کمک گرفتن از کپسولهای سایوز، فضانوردان خود را به ایستگاه فضایی انتقال دهد. در این شرایط آمریکا برای هر جایگاه در کپسول سایوز باید سی میلیون دلار بپردازد. البته این شرایط تا زمانی ادامه خواهد داشت که شرکتهای خصوصی بتوانند جایگزینی برای شاتلهای ناسا طراحی کرده و بسازند.
آتلانتیس در تاریخ بیستم جولای 2011 و پس از اقامتی دوازده روزه در فضا، به زمین بازخواهد گشت. پس از بازگشت آتلانتیس و بازنشته شدن آن در یکی از موزههای آمریکا، هزاران نفر از کارمندان ناسا که در بخش شاتلها مشغول به فعالیت بودهاند، از کار معلق خواهند شد! این در حالی است که پیش از این نیز هزاران نفر کار خود را به واسطه بازنشسته شدن دیسکاوری و اندیور از دست دادهاند!
