روز تلخ كاناوارو فرا رسید

فوتبالش را از ناپولی شروع كرد. بعد به پارما رفت. با یوونتوس قهرمانی ایتالیا را دید و با رئال مادرید قهرمانی اسپانیا را.

به تورین برگشت و دوباره سپید و مشكی پوش شد. سرنوشت، بهترین بازیكن جهان را تا الاهلی در كناره جنوبی خلیج فارس كشاند و اكنون كه پزشكان می‌گویند، دیگر نمی‌تواند، باید كفش‌هایش را بیاویزد. آن هم درست 5 سال پس از روزی كه در ورزشگاه المپیك برلین به عنوان فرمانده آتزوری‌ها جام جهانی را بالای سر برد ...

«فابیو كاناوارو» از آن دست بازیكنانی است كه فراز و فرود فوتبال را به معنای واقعی‌اش تجربه كرده‌اند. از قهرمانی جهان تا سقوط به دسته پایین‌تر، از دست یافتن به عنوان مرد سال فوتبال جهان و اروپا تا بازجویی به اتهام دوپینگ و حتی تبانی و زد و بند ورزشی. از محبوبیت مردمی تا نفرت همگانی.

فابیو كاناوارو در 37 سالگی به فوتبالش پایان داد. این مدافع كه ركورددار انجام بیشترین بازی ملی در فوتبال ایتالیاست، با پیراهن الاهلی خود را بازنشسته كرد؛ چرا كه پزشكان زنگ خطر را به رایش به صدا درآوردند و به او گفتند، دیگر به آخر خط رسیده‌ای. این ایستگاه آخر كاپیتان تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 2006 بود، همان تیمی كه در اوج بحران «رسوایی تبانی و رشوه خواری در كالچو» توانست قهرمان جهان شود و فوتبال كشورش را از ورطه نابودی برهاند. او حالا باید به عنوان مشاور كنار الاهلی باشد و تا پایان قرارداد 3 ساله‌اش این تیم را همراهی كند. كاناوارو یك سال پیش و پس از ناكامی محض ایتالیا در جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی از بازی‌های ملی خداحافظی كرده بود.

درست 5 سال پیش در چنین روزی بود كه فابیو كاناوارو در جام جهانی 2006 آلمان، تیم ملی فوتبال كشورش را برابر فرانسه به پیروزی و قهرمانی جهان رساند و حالا باید گذشته شیرین خود را مرور كند: "روز تلخی است. هر چه باشد، فوتبال در بیست سال گذشته بخشی مهم از زندگی‌ام بود، ولی پس از انجام آزمایشی پزشكی تصمیم گرفتم، تمام كنم. پزشكان به رایم روشن كردند كه دیگر نمی‌توانم بازی كنم."

او پس از 136 بازی ملی و قهرمانی‌های پی در پی با یووه و رئال مادرید، در الاهلی نتوانست همان بازیكن همیشگی باشد و دیگر صدای عرب‌ها را هم در آورده بود. عبدالله سعید - رییس باشگاه اماراتی - در انتقاد از عملكردش گفته بود: " كاناوارو كارایی مورد نظر ما از بازیكنی با توانمندی او را نداشت." رییس البته دل این مدافع 176 سانتی متری را هم نشكست: "واقعا ناراحت هستیم كه فابیو دیگر نمی‌تواند برای باشگاه ما بازی كند، ولی خوشحالیم كه می‌توانیم به همكاری با او ادامه بدهیم."

فابیو كاناوارو 13 سپتامبر 1977 در بندر ناپولی به دنیا آمد. فوتبالش را از بانیولی، شهری در نزدیكی ناپولی آغاز كرد. خیلی زود روشن شد كه آینده از آن اوست. استعدادیاب‌های ناپولی او را دیدند و با خود با جمع فیروزه‌ای پوشان بردند. ناپولی آن روزها دیگو مارادونا، آلمائو، آنتونیو كاره‌كا و چیرو فرارا را داشت و در فوتبال ایتالیا قدرت برتر شمرده می‌شد. فابیو با مارادونا همبازی نشد، ولی در تمرین چرا. او هنوز هم فریادهایی را به خاطر تكل خشن روی پای دیگو رفته بود، به یاد دارد. فابیو به خاطر همان جسارت برای مدتی از تمرین با تیم اصلی محروم هم شد، ولی در نهایت در فصل 1993 – 1992 به عضویت تیم اصلی ناپولی درآمد. او هفت مارس 1993 در بازی برابر یوونتوس، برای نخستین بار با ناپولی در سری A روانه میدان شد. تیمی كه با ناكامی‌های ورزشی نتوانست از عهده مخارجش بر بیاید و در نهایت وادار به فروش ستارگانش از جمله فابیوی جوان شد.

نویو اسكالا او را به پارما برد و رهبری خط دفاعش را به این بازیكن جوان سپرد. فابیو در ادامه با كارلو آنچلوتی نخستین عنوانش را تجربه كرد و قهرمان جام حذفی ایتالیا شد. او با زردپوشان در جام یوفا هم شاهد برپایی جشن قهرمانی بود. همانجا بود كه او خود را به عنوان مدافعی بزرگ به همگان شناساند. آن هم در كشوری كه همواره مدافعانی بزرگ و برجسته را به خود دیده است. از جوزپه برگومی و فرانكو باره‌سی گرفته تا پائولو مالدینی و ...

كاناوارو در پارما با جان لوئیجی بوفون و لیلین تورام فرانسوی همبازی بود، مثلث دفاعی قدرتمندی را در تركیب پارما تشكیل داد و از همانجا به تیم ملی ایتالیا راه یافت. اینتر در تابستان 2002 با یازده و نیم میلیون یورو پارما را به جوزپه مه‌آتسا برد، آن هم در حالی كه سرجیو كرانیوتی - رییس وقت باشگاه لاتزیو - می‌گفت، حق خرید كاناوارو از آن او و لاتزیوست. پایتخت نشینان سخت بدهكار بودند و برای همین هم باید به دوران سخت ریاضت اقتصادی تن می‌دادند. سیاستی كه دیگر به آن‌ها اجازه نمی‌داد، دست و دلبازانه پول خرج كنند و ستارگان مورد نظرشان را به خدمت بگیرند. كاناوارو 4 سال با اینتر قرارداد داشت، ولی ناكامی با این تیم باعث شد تا تنها پس از دو سال راه تورین و باشگاه یوونتوس را در پیش بگیرد. فابیو با اینتر نتوانست به آنچه می‌خواست دست پیدا كند و با آبی و مشكی‌پوشان هیچ گاه اسكودتو را در دست نگرفت.

كاناوارو در یووه باز همبازی بوفون و تورام شد و با آن‌ها 2 بار پی در پی قهرمان ایتالیا. روزهای فرود بیانكونری در راه بود. تبانی و رشوه خواری همه چیز را به هم ریخت. «موجی» و دار و دسته فاسدش شناخته، دستگیر، زندانی، محكوم و محروم شدند و یووه هم به سری B تبعید. فابیو در تورین نماند و با فابیو كاپلو به اسپانیا كوچ كرد؛ به رئال مادرید.

كاناوارو در سال 2006 با وجود تبانی گسترده در فوتبال ایتالیا مرد سال اروپا و جهان شناخته شد، چرا كه تیم ملی كشورش را به قهرمانی جهان رسانده بود. فابیوها در پایان همان فصل نخست حضورشان بالاتر از بارسا قهرمان لیگا شدند. كاناوارو با برند شوستر هم این عنوان را جشن گرفت. ولی روزهای اوج رئال هم به زودی به پایان رسید و او با پرافتخارترین باشگاه اروپا حتی نتوانست شاهد رسیدن به دور یك چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا باشد. در پایان فصل 2009 – 2008 و پایان قراردادش با قوهای سپید فابیو به ایتالیا بازگشت و بازهم تورینی شد، ولی تنها پس از یك سال این تیم و اروپا را ترك كرد و راهی امارات شد و پیراهن الاهلی را به عنوان آخرین ایستگاه فوتبالش پوشید.

** آتزوری

كاناوارو در تیم ملی هم چهار بار روانه جام جهانی شد. 1998 فرانسه، 2002 كره و ژاپن، 2006 آلمان و 2010 آفریقای جنوبی. او كه در دو دوره جام ملت‌های اروپا نیز برای لاجوردی پوشان بازی كرده بود، در یكصدمین بازی ملی خود ایتالیا را برای چهارمین بار به قهرمانی جهان رساند، آن هم در حالی كه بازوبند سرگروهی را به بازو داشت. او توپ نقره‌ای، جایزه دومین بازیك با ارزش جام جهانی را نیز از آن خود كرد و یكی از 7 ایتالیایی حاضر در تیم منتخب جام شناخته شد. پارگی تاندون در تمرین اجازه همراهی ایتالیا در یورو 2008 را از او گرفت. كاناوارو در بازی 21 ژوئن 2009 برابر برزیل در جام كنفدراسیونها به ركورد 126 بازی ملی پائولو مالدینی رسید و بعدها این رقم را به 136 رساند. او در 79 بازی كاپیتان آتزوری بود تا علاوه بر انجام بیشترین بازی ملی، بیشترین تعداد كاپیتانی را نیز با این تیم از آن خود كرده باشد.

** فابیو آكتور سینما

این فرمانده خط دفاعی كه دو پسر و یك دختر دارد و برادر کوچک‌ترش، پائولو  نیز همانند او مدافع میانی است و در ناپولی توپ می‌زند، سابقه بازیگری در سینما را نیز داراست. او در فیلم كوتاه "Porque hay cosas que nunca se olvidan" – چون چیزهایی هست كه هرگز فراموش نمی‌شوند – در نقش مربی به ایفای نقش پرداخت. فیلمی كه در برخی جشنواره‌ها نیز صاحب جایزه شد. او در سال 2002 هم در فیلم دیگری به كارگردانی «وینچنزو سالمه» برابر دوربین نقشی فرعی را ایفا كرد. شاید همین شیفتگی به دوربین و سینما بود كه برای او دردسر آفرین شد.

در سال 2005 شبكه "رای" ایتالیا فیلمی را به نمایش گذاشت كه مربوط به سال 1999 می‌شد و در آن كاناوارو و هم تیمی‌هایش پیش از بازی فینال جام یوفا برابر المپیك مارسی بازی می‌كردند. فیلمی آماتوری مربوط به رخدادهای پیش از بازی كه خود كاناوارو آن را فیلمبرداری كرده بود و صحنه‌هایی از تزریق بازیكنان را نشان می‌دهد. تزریق ماده نئوتن كه حاوی كراتین است و برای بیماران قلبی تجویز می‌شود. این ماده در فهرست مواد غیرمجاز جای نداشت، ولی كاناوارو هم سابقه بیماری قلبی نداشت!!! این فیلم جنجال زیادی  به پا كرد و هیچ گاه روشن نشد چگونه این فیلم به نمایش عمومی درآمد و چرا كاناوارو آن را تهیه كرد.

فابیو حتی با اتهام دوپینگ هم رو به رو شد. اتهامی كه او را تا پای محكومیت و دادگاه كشاند ولی در نهایت از محكومیت و محرومیت به همین اتهام در امان ماند.

حالا فابیو كاناوارو باید كفش‌هایش را بیاویزد و خاطره‌هایش را مرور كند. خاطره شیرین دریافت توپ طلا كه پیش از او از آن هیچ مدافعی نشد. هر چه باشد او نخستین مدافعان میانی و پیرترین بازیكنی است كه تا به امروز به عنوان «بهترین بازیكن جهان» شناخته شده‌اند.

بخش ورزشی تبیان

منبع: ایسنا