بفرمایید شام 168000 تومانی
نباید فراموش کنیم که در جامعه افراد زیادی هستند که نیازمند یاری ما بوده و در اجتماع امروز به اصطلاح صورت خود را با سیلی سرخ نگاه می‌دارند. با مراجعه به جریانات و مؤسسات خیریه در همین روزهای گرم تابستان یقیناً با خانواده‌هایی آشنا خواهیم شد که حتی از داشتن یک دستگاه یخچال برای دسترسی به یک لیوان آب خنک نیز محروم می‌باشند.
مدتی چند یکی از مدیران محترم شهرداری تهران و در معرفی دقیق‌تر ایشان، مدیر عامل محترم برج میلاد، طی محاسبه‌ای رسمی اعلام می‌نمایند که هزینه‌ی صرف شام در رستوران گردان برج میلاد، به ازای هر نفر 168000 تومان است!
همچنین ایشان در ادامه مصاحبه می‌فرمایند: در همه جای دنیا ساخت رستوران‌های متفاوت برای افراد ثروتمند معمول است مثلاً رستوران ژول‌ورن در فرانسه یا برج خلیفه در دبی، فقط مخصوص میهمانان ویژه است در این مورد هم باید گفت:مسلماً همه‌ی مردم ایران نمی‌توانند سوار ماشین بنز بشوند!
ضمن اینکه شاید بتوان برج میلاد را به عنوان سازه‌ای ایرانی که بدست شهرداری ساخته شده است مایه مباهات و افتخار شهر تهران دانست ولیکن جدای از مباهات و افتخار به این سازه، اظهارات مدیرعامل محترم برج میلاد در مورد هزینه‌ی صرف یک وعده شام به ازای یک نفر 168000 تومان بسیار قابل تأمل بوده و با امید به نگاهی وسیع‌تر از مدیر محترم برج میلاد، نظر مخاطبان محترم به نکاتی چند در مورد اظهارات ایشان معطوف می‌گردد.
آیا نباید به این موضوع با دیدی وسیع‌تر نگریست که خدایی ناکرده فرهنگ اشرافی گری و تجمل گرایی در جامعه نمود پیدا کرده و به ریشه‌های ساده زیستی در اجتماع آسیب رساند. آن هم در جامعه‌ای که یکی از اهداف عالیه‌ای که برایش ترسیم گشته است مبارزه با هرگونه تبعیض و جلو گیری از جولان اشرافیت است.
با فرض مثال اگر خانواده‌ای با جمعیت میانگین چهار نفر برای صرف یک وعده شام به رستوران گردان برج میلاد آید، با توجه به هزینه‌ی اعلامی مدیرعامل محترم و با توجه به تعداد اعضای خانواده، هزینه‌ای حدود به 664000 تومان به عنوان صورتحساب صرف یک وعده شام این خانواده روی میزشان قرار می‌گیرد. حال در جامعه‌ای که امروز به عنوان شهروندی در آن زندگی می‌کنیم، بسیاری از کارگران، کارمندان و زحمت کشانی که بار پیشرفت و روزمره جامعه به دوش آنان است در بسیار از موارد حقوقی ماهیانه‌ای کمتر از هزینه‌ی صرف یک وعده شام خانواده مذکور دریافت می‌نمایند؛ و این در حالی است که ما به عنوان شهروند تهرانی که قرار است ام القرای جهان اسلام باشد، روزگار سپری می‌کنیم.
آیا نباید به این موضوع با دیدی وسیع‌تر نگریست که خدایی ناکرده فرهنگ اشرافی گری و تجمل گرایی در جامعه نمود پیدا کرده و به ریشه‌های ساده زیستی در اجتماع آسیب رساند. آن هم در جامعه‌ای که یکی از اهداف عالیه‌ای که برایش ترسیم گشته است مبارزه با هرگونه تبعیض و جلوگیری از جولان اشرافیت است.
درست است که در جامعه امروز افراد ثروتمندی هستند که توان پرداخت چنین هزینه‌هایی را فقط به عنوان صرف یک وعده شام دارند و علاقمند هستند پول شخصی خود را این‌گونه هزینه نمایند ولیکن باز سوالی دیگر ایجاد می‌شود که آیا خوی اشرافی گری و رفتار متمایز با دیگران در همچنین افراد محترمی تقویت نمی‌گردد. ضمن اینکه این موضوع و موضوعاتی از این دست به یک فرهنگ طبقاتی در اجتماع منجر نخواهد شد؟
این در حالی است که نباید فراموش کنیم که در جامعه افراد زیادی هستند که نیازمند یاری ما بوده و در اجتماع امروز به اصطلاح صورت خود را با سیلی سرخ نگاه می‌دارند. با مراجعه به جریانات و مؤسسات خیریه در همین روزهای گرم تابستان یقیناً با خانواده‌هایی آشنا خواهیم شد که حتی از داشتن یک دستگاه یخچال برای دسترسی به یک لیوان آب خنک نیز محروم می‌باشند؛ و یا در این فصل گرم از استفاده کولر محرومند. بیمارانی که نیاز به عمل جراحی دارند و به خاطر مقدار ناچیزی هزینه‌ی بستری درد متحمل می‌شوند.
نباید فراموش کنیم که در جامعه افراد زیادی هستند که نیازمند یاری ما بوده و در اجتماع امروز به اصلاح صورت خود را با سیلی سرخ نگاه می‌دارند. با مراجعه به جریانات و مؤسسات خیریه در همین روزهای گرم تابستان یقیناً با خانواده‌هایی آشنا خواهیم شد که حتی از داشتن یک دستگاه یخچال برای دسترسی به یک لیوان آب خنک نیز محروم می‌باشند
مطمئناً افراد یک اجتماع همچون سوار شدگان بر کشتی هستند که در به مقصد رسیدن و اجتماعی پویا داشتن سرنوشتشان بهم گره خورده است. کما اینکه این بیت شعر که بر سر در سازمان ملل حک شده است برگرفته از فرهنگ اصیل ایرانی است که: بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش اعضای یک پیکرند.
گذشته از مطالب ارائه شده ما به عنوان مسلمان می‌بایست در اجتماع اسلامیمان واقف و مطلع از آیات کتاب آسمانیمان، قرآن کریم و فرهنگ و سنت انبیاء و اولیاء باشیم که انفاق مال، دقت در مخارج زندگی، پرهیز از اسراف گرایی و اشرافی گری و توجه به فقرا باید همواره مورد توجه همگان قرار گیرد وگرنه خدایی ناکرده مستوجب عذاب خداوند قرار خواهیم گرفت.
از نگاهی دیگر به موضوع می‌بایست این را در نظر داشته باشیم که افراد یک جامعه برهم تأثیر گذارند و در حین حال از یکدیگر تأثیر می‌پذیرند. با باب شدن حضور خانواده‌ها در چنین رستوران‌هایی به صرف فقط یک وعده شام و پرداخت همچین هزینه‌ای مسلماً به مرور زمان آداب و رسوم جدید جای بسیاری از آداب و رسوم قشنگ و زیبای سنتی و ایرانی ما را می‌گیرد و افرادی نیز که وضعیت درآمدی آن‌ها مناسب به حضور در چنین رستوران‌هایی نیست به انگیزه کسب درآمد بیشتر بعضاً به سمت کسب‌های خلاف و حرام روی خواهند آورد و چشم چرانی ها خیلی زود ریشه‌ی خیلی از فرهنگ‌های اصیل کشورمان را می‌سوزاند و جای کسب حلال را درآمدهای نا مشروع می‌گیرد و این خود سرآغازی ست بر ظلم‌هایی که افراد در اجتماع و در بازار کسب و کار به هم روا می‌دارند و روابط بر مبنای عاطفه و همبستگی کم رنگ‌تر و منفعت طلبی‌ها برای دارایی بیشتر، پر رنگ‌تر می‌شود.
مسئولین گرامی ما باید واقف باشند که یک تصمیم تأثیر‌های بسیاری بر اجتماع و بلکه بر فرهنگ جامعه خواهد داشت و انسان‌های آن جامعه را در شیوه زندگی دگرگون می‌نماید. خواه این دگرگونی به منفعت جامعه باشد یا جامعه را گرداب سقوط نشاند. به عنوان مثال این تصمیم ممکن است باعث شود مثلاً روحیه ساده زیستی بار سفر را بسته و روحیه اشرافی گری در جامعه سکنی گزیند و یا روحیه تولید و کار از جامعه‌ای رخت بر کند و روحیه مصرف گرایی جایگزین گردد، لذت‌هایی واقعی از جامعه برود و چشم چرانی ها آذین نگاه‌ها گردد.
بنابراین می‌بایست به جای ترویج فرهنگ‌های بی اخلاقی، اشرافی گری و اسرافی گری حداقل در سال جهاد اقتصادی، فرهنگ صرفه جویی، انفاق، رسیدگی به محرومان و تقبیح پرخوری و ریخت و پاش، تبلیغ و ترویج گردد.
علی اصغر معبادی
بخش اجتماعی تبیان
لینک مرتبط :
