موسسات همسریابی بدون مجوز
این روزها جوانان برای همسر گزینی دیگر به روشهای سنتی و انتخاب والدین خود اکتفا نکرده و روشهای نوینی را برای این کار برگزیده اند. یکی از روشهایی که برخی از جوانان برای خود برگزیده اند، مراجعه به مراکز همسریابی است.
این مراکز که فعالیت خود را از سه دهه قبل آغاز کرده اند، ترس از افکار عمومی و ناشناخته بودن این چنین فعالیتهایی باعث شده تا این مراکز به صورت نامحسوس و نه چندان آشکار به فعالیت خود ادامه دهند.
اما از حدود 15سال قبل فعالیت این مراکز به شکل آشکارتری در جامعه نهادینه شد به طوری که برخی از موسسات همسریابی تبدیل به بنگاههای اقتصادی شده و برای بازاریابی و کسب درآمد بیشتر، دست به تبلیغات گسترده ای برای جذب مخاطب زدند و راه اندازی اینگونه موسسات امروزه به یکی از روشهای به اصطلاح «نان و آبدار درآمد زایی» در سطح شهر تهران تبدیل شده است.
در واقع برخی از این موسسات با پخش تراکتهای تبلیغاتی با نامهای مختلف تحت عنوان مراکز همسریابی با مجوز در سطح شهر تهران اقدام به همسر یابی برای جوانان نموده اند و از آنجایی که به دنبال کسب درآمد هستند، غالباً به جای همسریابی، اقدام به دوستیابی کرده اند، که متاسفانه نبود نظارت بر نحوه فعالیت و عملکرد آنها این فرصت را در اختیار برخی افراد سودجو قرار داده است .
گفتنی است این افراد تنها از طریق دریافت اطلاعات سطحی و خصوصیات ظاهری افراد و تنها با نشان دادن یک عکس، اقدام به معرفی افراد به یکدیگر کرده و برای این امر نیز مبالغی بین 30تا 80 هزار تومان دریافت میکنند. جالب است بدانید که در بیشتر بنگاههای همسریابی با توجه به تمام امکاناتی که دارند، از کارشناسی به عنوان مشاوره یا روانشناس خبری نیست و تمام اشخاص فعال در این بنگاه همگی تنها به فکر پیوند جوانان هستند آن هم بدون هیچ شناختی و گذراندن مراحل مشاورههای علمی! و نهایتا معلوم نیست اطلاعات دریافتی همراه با عکس و جزییاتی که از داوطلبان دریافت میشود، از کجا سر درخواهند آورد و اصولا اداره کنندگان این گونه موسسات تخصص و تجربه خود ر ا از کجا بدست آورده و برنامه و اهدافشان چیست؟
آنها بر این باورند که هر یک از زوجین باید نسبت به صحت و سقم حرفها و صلاحیت طرف مقابل، تحقیق کند و آنها چنین وظیفه ای ندارند و اصل را بر صداقت افراد گذاشته اند و در نتیجه زمینههای بروز آسیبهای اجتماعی را به ویژه برای دختران فراهم میکنند.
در نهایت این مراکز تنها اقدام به آشنا سازی ظاهری دختر و پسر میکنند و پس از این مرحله بدون هیچ نظارتی ، دختر و پسر را به حال خود رها کرده و در صورت بروز مشکل از زیر بار مسئولیت شانه خالی میکنند. آنها بر این باورند که هر یک از زوجین باید نسبت به صحت و سقم حرفها و صلاحیت طرف مقابل، تحقیق کند و آنها چنین وظیفه ای ندارند و اصل را بر صداقت افراد گذاشته اند و در نتیجه زمینههای بروز آسیبهای اجتماعی را به ویژه برای دختران فراهم میکنند.
یک آسیب شناس و محقق علوم اجتماعی گفت: پژوهشهای انجام شده حاکی است فقط یک الی دو درصد موسسات همسریابی دارای مجوز قانونی بوده و تحت نظارت سازمانهای متولی، مجوز فعالیت دارند.
در نهایت تبعات فعالیت این مراکز آن چنان منفی بود که هیات دولت برای جلوگیری از بروز آسیبهای اجتماعی دراین رابطه در مصوبهای که 15دی ماه سال 1387 ابلاغ شد، سازمان ملی جوانان را موظف به طراحی و راهاندازی مراکز ویژه همسریابی و مشاوره بعد ازدواج در کلان شهرهای کشور کرد.
بر اساس این مصوبه، سازمان ملی جوانان موظف شد به منظور همسریابی و مشاوره بعد از ازدواج در کلانشهرها، مراکز امینی را طراحی کند. دراین خصوص بذرپاش رئیس سازمان ملی جوانان میگوید :این مراکز به دنبال ارائه مشاوره تخصصی ازدواج هستند که موضوع همسرگزینی در ذیل دستور کار آنها میگنجد.
پاسخی که به نیازهای جوانان در شناسایی و یافتن همسر مناسب داده میشود، باید با توجه به شیوههای جدید شبکه مجازی باشد، در غیر این صورت جوانان ناخودآگاه به سمت پاسخهای منحرف کننده جامعه روی میآورند و زمینه سوء استفاده و شکل گیری آسیبهای اجتماعی فراهم میشود.
وی با تاکید بر ظرایف موضوع همسرگزینی و حساسیت بالای آن، بر ضرورت بررسی دقیق ابعاد این موضوع تاکید کرد. رئیس سازمان ملی جوانان با تاکید بر این که تنها متولی صدور مجوز مراکز همسرگزینی، سازمان ملی جوانان است، در عین حال درباره ارائه خدمات همسریابی از جانب برخی تاکید کرد که تاکنون هیچ مجوز دولتی در زمینه فعالیت مراکز همسریابی صادر نشده است و اداره این مراکز جامع مشاوره و همسریابی به موسسات عمومی غیردولتی که در حال حاضر وجود دارند، نظیر جهاد دانشگاهی سپرده خواهد شد.
همچنین برخی از این موسسات مشاورههای امروزی، از شیوههای اینترنتی و کامپیوتری برای فرآوری و دسته بندی اطلاعات در امر همسریابی استفاده میکنند که هیچ کدام از آنها مجوزی برای همسریابی ندارند.
در نتیجه این دفاتر نباید فقط دختر و پسر را به هم معرفی کنند بلکه باید تیم روانشناسی، روانکاوی، پزشکی و گروه آموزش مسائل زناشویی و مشاوران خانواده داشته باشند و در کنار شناساندن زوجین به یکدیگر، باید به آنها آموزشهای لازم را برای تشکیل خانواده و ازدواج نیز بدهند. زیرا اگر قرار بود که جوانان بدون بهره مندی از نظرات کارشناسان و مشاوران خانواده با یکدیگر آشنا شوند که دیگر نیازی به چنین مراکزی نبود تا با داعیه انتخاب همسر بر اساس روشهای علمی و تخصصی از متقاضیان مبالغی دریافت کرده و آنها را به سوی مسیری سوق دهند که پایانی برایش متصور نیست.
سخن آخر
از آنجایی که فعالیت اکثر مراکز همسریابی فعلی غیرقانونی و فاقد مجوز است میبایست طرح تاسیس مراکز همسریابی هرچه سریعتر توسط سازمان ملی جوانان تدوین شود، زیرا با توجه به تغییر و تحولات به وجود آمده در زندگی شهری، به ویژه در کلان شهرهایی نظیر تهران، به نظر میرسد که شیوههای معمولی و سنتی شناسایی همسر برای جوانان کافی نباشد. بنابراین برای ایجاد شناخت بیشتر جوانان نسبت به هم و پاسخگویی به نیاز آنها برای انتخاب همسر مناسب، به دنبال ایجاد مراکز مشاوره جامعی برای ارایه مشاوره خانواده و معرفی همسر مناسب به جوانان باشیم.
همچنین پاسخی که به نیازهای جوانان در شناسایی و یافتن همسر مناسب داده میشود، باید با توجه به شیوههای جدید شبکه مجازی باشد، در غیر این صورت جوانان ناخودآگاه به سمت پاسخهای منحرف کننده جامعه روی میآورند و زمینه سوء استفاده و شکل گیری آسیبهای اجتماعی فراهم میشود.
فرآوری : فاطمه برادران
بخش اجتماعی تبیان
منابع: ابتکار/ ایرانیار/ البرز/ ایسنا/ خبر آنلاین/ دادنا
لینکهای مرتبط :