نقاره خانه و نقاره زنی

ساختمان نقاره

ساختمان نقاره در ضلع غربی صحن انقلاب واقع است که در گذشته به صورت یک طبقه بوده ولی در حال حاضر دارای دو طبقه است. طبقه زیرین آن محل قرار دادن شیپورها و طبل ها و لوازم دیگر و طبقه بالایی محل استقرار نقاره زنان است.

تعداد نقاره زنان

غالبا نقاره زنان سیزده نفرند که پنج نفر ایشان بر طبل می زنند و هشت نفر دیگر در شیپورها می دمند و دو نفر هم نایب هستند که اگر در آن نوبت کسی حاضر نشد از آنان استفاده شود.

آوای نقاره

آهنگ امروز کرناها همان آهنگ قرن های پیش است که سینه به سینه نقل شده و باقی مانده است. به نل از سرپرست نقاره چیان(حاج احمد شکوهی) نت های نقاره که در سه دست به ترتیب اجرا می شود چنین است:

ابتدا سرنواز(سردسته کرنانوازان) کرنا را به طرف گنبد با حالت سلام می گیرد و در کرنا می گوید : "سلطان دنیا و عقبی علی بن موسی الرضا" پسنوازان با کرنا هماهنگ می گویند : " امام رضا" سرنواز مجددا می گوید: " امام رضا، امام رضا، امام رضا" و بقیه در کرنا می گویند: " غریب رضا، غریب رضا" سرنواز می گوید: "یا امام غریب یا امام رضا(ع)" پسنوازان می گویند: " رضا جان، رضاجان، رضاجان" سرنواز می گوید: " دوره دوران امام رضا" پسنوازان می گویند: "ای دادرس بیچارگان" سرنواز می گوید: " ای دادرس درماندگان" پسنوازان می گویند: " فریادرس، فریادزس"

ابزار و وسایل نقاره نوازی

ابزار و وسایل نقاره زنان شامل سه طبل و چهار کرنا و لوازم متعلق به آن است. طبل ها از کاسه های بزرگ و کوچک مسی و چدنی است که پوست دباغی شده برروی آن کشیده شده و با دو چوب ساده به طول تقریبی 30 سانتی متر نواخته می شود و کرناها سازهای بادی به طول تقریبی 100 تا 120 سانتی متر است که از جنس مس یا برنج ساخته شده و آب کرم داده شده است.