حضرت عباس ، سردار حسین

آن علمدار فداكار حسین

حضرت عباس ، سردار حسین

دولت حق را، امیر محترم

هم علامت بود و هم صاحب علم

روى چون خورشید و دل ، چون شیر داشت

شیر و خورشیدى ، به كف شمشیر داشت!

خضر، بودى تشنه سقاییش

هم سكندر، محو در داراییش

آه از آن ساعت كه از تیغ جفا

شد دو دستش در صف میدان، جدا

مشك ، با دندان گرفت آن نامدار

تا رساند آب، بر طفلان زار

شد نشان تیر، آن میر دلیر

آفتابش ، شد نهان در ابر تیر (1)

بس نشسته تیر، او را پر به پر

شد چو مهرى با شعاعى ، جلوه گر

ناگهان ، از تیر قوم بد شعار

مشك شد، داراى چشمى اشكبار

آن قدر بر حال او افشاند اشك

كه نماندى اشك ، اندر چشم مشك

دید چون بى دستیش خصم عنود

دست بگشود و زدش بر سر، عمود

از سمند (2) افتاد بر خاك هلاك

زد نداى : یا اخا ادرك اخاك (3) 

پی نوشت ها:

1. تیره

2. اسب تندرو

3. برادر، برادرت را دریاب

بخش سیره و عترت تبیان

مشكوه كاشمرى (مشكوه)