واى بر هر بدگوى عیبجویى

صد و چهارمین سوره قرآن

سوره هُمَزَه در مکه نازل شده و دارای 8 آیه است. کلمه همزه به معنی عیبجو و طعنه زن است.

این سوره بعد از سوره قیامت در مکه نازل شده‌است.

این سوره مربوط به آغاز دعوت پیامبر و دوران درگیری با اشراف است.

افرادی چون ابیّ بن خلف اخنس بن شریق،جمیل بن عامر،ولید بن مغیره وعاص بن وائل به رسول خدا ((صلی الله)) تهمت زدند وبدگویی می‌کردند وسعی داشتند تا شخصیت حضرت رسول را از بین ببرند. در اینجا بود که خداوند سوره همزه رانازل کرد.

در این سوره از کسانی که تمام تلاش خود را متوجه جمع مال کرده و به ثروت‌های جمع شده خود مغرورند، از دیگران عیجبوئی کرده و با اشاره چشم و سایر اعضاء مسخره‌شان می‌کنند؛ صحبت می‌کند. و در پایان سوره از سرنوشت آنها در جهنم سخن می‌گوید.

• در حدیثی از پیامبر اسلام آمده‌است:

هرکس این سوره را تلاوت کند به عدد هر یک از کسانی که محمد و یارانش را استهزا کردند ده حسنه به او داده می‌شود.

• و در حدیثی از امام صادق آمده:

هرکس آن را در نماز فریضه‌ای بخواند فقر از او دور می‌شود، روزی به او رو می‌آورد، و مرگهای زشت و بد از او قطع می‌گردد.

سوره مبارکه همزه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَیْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ (1)

الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ (2)

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ (3)

كَلَّا لَیُنبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ (4)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ (5)

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ (6)