روح بیمارت را به طبیبش بسپار!

«وَ تُنَزَّلُ مِنَ القُرانِ ما هُوَ شِفآءٌ و رحمةٌ لِلمُؤمِنینَ» ؛ «و آنچه از قرآن فرستادیم شفای دل و رحمت الهی برای اهل ایمان است.»(1)

همه ما می دانیم که اگر انسانی جسمش مریض شود، جهت درمان و رفع کسالتش خودش را به پزشک می رساند. طبیب بعد از معاینه ی بیمار، نسخه ای برای او می نویسد و طرز استفاده از داروها و همچنین دستورات لازم را جهت بهبودی بیمار به او تذکر می دهد و او را از مصرف چیزهایی که برایش ضرر دارد، منع می کند. حال اگر بیمار، داروها را به موقع مصرف نماید اما از چیزهایی که برایش ضرر دارد، پرهیز نکند، بهبودی نمی یابد و مرضش درمان نمی شود. اما اگر مریض، داروها را به موقع مصرف کند و از چیزهایی که برایش مضّر است پرهیز کند خیلی زود درمان می شود و دوباره سلامتی جسمانی اش را بدست می آورد.

روح انسان هم مانند جسمش هست. اگر روح انسان بیمار شود، اولین و مهمترین کاری که باید بکند، اجتناب از گناه است. بعد باید به قرآن مراجعه نماید. خداوند متعال در قرآن با انسانها صحبت می کند و داروهایی را برای شفای انواع امراض روحی به انسان می شناساند و انسان را به سوی خودش راهنمایی می کند.

اگر انسانی به قرآن روی آورد، اما از گناه پرهیز نکند، قرآن به روح آن شخص تأثیری نخواهد گذاشت اما اگر انسانی به قرآن روی آورد و از گناه و زشتیها اجتناب نماید، قرآن، شفابخش روحش خواهد شد.

اگر راهروان راه حقیقت به قرآن رو آورند و شب روز قرآن بخوانند، اما از حسد، خودنمایی، از ریاست طلبی و امراض روحی دیگر دوری نکنند و از گناهان بیشماری که در کمین انسان هستند، پرهیز نکنند، حتی اگر شبانه روز به ذکر و مناجات بپردازند، حتی اگر شبها، نماز شب بخوانند، باز هم این عبادتها نمی تواند شفابخش روح بیماران شود و در یک جا راکد می مانند و به کمالات نمی رسند. مگر اینکه صادقانه از گناه اجتناب کنند و به دستورات قرآن عمل نمایند.

قرآن شفابخش روح پرهیزکاران خداجوست. این دنیا زودگذر است و عمر انسان خیلی زود به پایان می رسد و عجله کردن بر عمل نیک بهتر است.

«یا ایّها النّاس قد جآأتکم موعظةٌ مِن ربّکم و شِفاءٌ لمّا فی الصّدور و هدیً و رحمةٌ للمؤمنین قلب فضل اللهِ و برحمته فبذلک فلیَفرَ حُوا هو خیرٌ ممّا یجمعون»(2)

از مردم عالم، نامه ای که همه پند و اندرز و شفای دلهای شما و هدایت و رحمت مومنان است، از جانب خدا برای نجات شما آمد. ای رسول، به خلق بگو که شما باید منحصراً به فضل و رحمت خدا شادمان شوید و به نزول قرآن مسرور باشید که آن مفیدتر از ثروتی است که به خود اندوخته می کنید.

رسول اکرم صلی الله علیه وآله می فرماید:

مردم همانند مریضند و خداوند به منزله ی طبیب است و مصلحت مریض در چیزی است که طبیب مصلحت می داند.

برای رسیدن به کمالات استاد لازم است.

قال رسول الله(ص):

مَن عمِلش علی غیرِ عَلمٍ کانَ ما یُفسدُ اکثرَ ممّا یَصلِح ؛ کسی که ندانسته عملی انجام دهد، خراب کردنش از درست کردنش بیشتر است.

راه سیر و سلوک دراز و پرپیچ و خم است و شیطان هر لحظه در کمین است تا انسان را در چاه غفلت گرفتار نماید. اگر انسان با راهها آشنایی نداشته باشد، نمی تواند خودش را به مقصد برساند. انسان هر چقدر زرنگ و تیزهوش باشد، نمی تواند خودسرانه و ندانسته راه را بپیماید. تمام مسافرها به راهنما احتیاج دارند. هر مسافری که سوار کشتی یا قطار یا هواپیما شود، آرزو دارد هر چه سریعتر سالم و سلامت به مقصد برسد و فقط راننده و راهنمای راه آشناست که می تواند راه را از بیراهه تشخیص دهد و مسافر را سالم و سلامت به مقصد برساند.کاروان راهروان حق نیز مثل مسافرها به استاد و راهنمای کامل نیازمند هستند. البته استاد، باید فرهیخته و نمونه باشد تا بتواند شاگردانش را به کمال برساند.

پی نوشت  ها:

1- سوره ی اسرا، آیه 82.

2- سوره یونس، آیات 58-57.

بخش قرآن تبیان

منبع : کتاب طبیب روح،علی اصغر قنبرین