ایران و بمب!
درباره گزارش سالانه امنیت ملی در زمینه برنامه هستهای ایران، اغراق میشود. آیا ایران فعالانه بهدنبال ساخت سلاح هستهای است؟
اعضای دولت اوباما نیز مانند پیشینیانشان در زمان جرج دبلیو بوش، با پیش داوری صحبت میکنند. حجم عظیمی از شواهد اطلاعاتی وجود دارد که نشان میدهد که این خطر وجود دارد که آمریکا همان اشتباهی را که هشت سال پیش درباره صدام حسین مرتکب شد را تکرار کند و تشویش درباره سیاستهای رژیمی ایجاد کند و باعث اشتباه درباره برآوردمان در مورد ظرفیتها و اهداف نظامی یک کشور شود.
در دو گزارش اخیر «برآورد اطلاعات ملی» NIE درباره پیشرفت هستهای ایران آمده است که شواهد متقنی درباره اینکه از سال 2003 به بعد ایران کوچکترین فعالیتی برای دستیابی به بمب کرده باشد، موجود نیست. با اینحال ایران شدیدا در فنآوری هستهای سرمایهگذاری کرده است. در چهار سال گذشته، تعداد سانتریفیوژهای عملیاتیاش را در تأسیسات اصلی غنیسازیاش در نطنز - که در اعماق زمین است - سه برابر کرده است.
بازرسان آژانس بینالمللی انرژی اتمی IAEA از سطح همکاری ایران با آنها ابراز عدم رضایت کردهاند اما نتوانستهاند به هیچگونه مدرکی دال بر اینکه اورانیوم غنی شده برای برنامه نظامی استفاده میشود، دست یابند.در اواسط فوریه، ژنرال جیمز کلاپر، مدیر اطلاعات ملی، به کمیته اطلاعات مجلس و سنا نسخه به روز شده NIE را درباره برنامه هستهای ایران دارد. نسخه قبلی که در سال 2007 منتشر شده بود، باعث حیرت و خشم در داخل دولت بوش و کنگره شد. بهخصوص قسمتی که آمده بود که «با اطمینان بالا»، ایران برنامه هستهای مشکوک خود را در سال 2003 متوقف کرده است.
با استناد به آژانس اطلاعات دفاعی DIA، پاتریک لنگ، ژنرال و رونالد بورژس، توماس ای. دونیلون (مشاور امنیت ملی اوباما) در سخنرانیای در روز 12 می گفت که آمریکا سیاست تحریمهای تهاجمی را تا زمانی ادامه خواهد داد تا ایران اثبات کند که اهداف غنیسازی صلحآمیز دارد و تمام الزامات معاهده منع گسترش سلاحها را رعایت میکند.
اسراییل، ایران را بهعنوان تهدید بر موجودیتش میشناسد. با این وجود بیشتر متخصصان هستهای اسراییلی در این زمینه تفاهم دارند که ایران سلاح هستهای ندارد.
در دور مذاکراتی که پنج ماه پیش میان ایران و غرب صورت گرفت، که دور اول در ژنو و سپس در استانبول بود، به نتیجه خاصی دست نیافتند. تنش سیاسی بیپایان میان واشنگتن و تهران باعث بهوجود آمدن گمانهزنیهای غیرمعقولانهای شده است.
طبق یکی از این دیدگاهها، که سفیر بازنشسته توماس پیکرینگ و دیگران منادی آن هستند، باید ایران هستهای را پذیرفت اما باید از اشاعه آن به سطح بینالملل جلوگیری کنیم و در ازای آن بستههای تشویقی مختلفی به ایران بدهیم. پیکرینگ و همکارانش اطمینان داردند که راه حل بنبست هستهای این است که برنامه غنیسازی ایران را به یک تلاش چندکشوری تبدیل کنیم. این نظر در مقاله پیکرینگ، جیم والش و ویلیام لوئرز در «The New York Review of Books» در سال 2008 به چاپ رسیده بود.
محمد البرادعی، برنده جایزه صلح نوبل که در حال حاضر کاندیدای ریاست جمهوری مصر است سابقه 12 سال دبیرکلی IAEA را دارد. وی که دو سال پیش بازنشست شد، در یکی ازجدیدترین مصاحبههای خود گفت: «باور ندارم که ایران یک تهدید واضح و کنونی نیست.»
* سیمور هرش، روزنامهنگار و نویسنده که موفق به کسب جایزه پولیتزر شده است. مقالات وی که معمولا در نشریه نیویورکر منتشر میشود، همواره جنجالی بوده است. این خلاصه آخرین مطلبش درباره بحث هستهای ایران است.
منبع:پنجره
