از ما گنه و ز تو شفاعت

ای از بر سدره1 شاهراهت

وای قبّه ی عرش تكیه گاهت

ای طاق نهم رواق بالا

بشكسته ز گوشه ی كلاهت

هم عقل دویده در ركابت

هم شرع خزیده در پناهت

ای چرخ كبود ژنده دلقی

در گردن پیر خانقاهت2

مه طاسك گردن سمندت3

شب طرّه ی پرچم سیاهت4

جبریل مقیم آستانت

افلاك حریم بارگاهت

چرخ ار چه رفیع، خاك پایت

عقل ارچه بزرگ، طفل راهت

خورده است خدا ز روی تعظیم

سوگند به روی همچو ماهت5

ایزد كه رقیب جان خرد كرد

نام تو ردیف نام خود كرد6

ای نام تو دستگیر آدم

و ای خلق تو پایمرد عالم

فرّاش درت كلیم عمران

چاووش رهت مسیح مریم7

از نام محمّدیت میمی

حلقه شده این بلند طارم8

تو در عدم و گرفته قدرت

اقطاع وجود9 زیر خاتم

در خدمتت انبیا مشرّف

وز حرمتت آدمی مكرّم

از امر مبارك تو رفته

هم بر سر حرفت خود آدم

تا بود به وقت خلوت تو

نه عرش و نه جبرئیل محرم

نایافته عزّ التفاتی

پیش تو زمین و آسمان هم

كونین نواله ای10 ز جودت

افلاك طفیلی وجودت

ای مسند تو ورای افلاك

صدر تو و خاك توده حاشاك

هرچ آن سمت حدوث دارد11

در دیده ی همّت تو خاشاك

طغرای جلال تو لعمرك12

منشور ولایت تو لولاك13

نُه حقّه و هفت مهره پیشت14

دست تو و دامن تو زان پاك

در راه تو زخم محض مرهم

بر یاد تو زهر عین تریاك

در عهد نبوّت تو آدم

پوشیده هنوز خرقه ی خاك15

تو كرده اشارت از سر انگشت

مَه قرطه ی پرنیان زده چاك16

نقش صفحات رایت تو

لولاك لما خلقت الافلاك17

خواب تو ولا یَنامُ قلبی18

خوان تو اَبیتُ عِندَ رَبّی19

ای آرزوی قـََدَر لقایت

وای قبله ی آسمان سرایت

در عالم نطق، هیچ ناطق

ناگفته سزای تو ثنایت

هر جای كه خواجه ای غلامت

هر جای كه خسروی گدایت

هم تابش اختران ز رویت

هم جنبش آسمان برایت

جانداروی عاشقان حدیثت

قفل دل گمرهان دعایت20

اندوخته ی سپهر و انجم

برنامده ده یك عطایت

بر شهپر جبرئیل نِه زین

تا لاف زند ز كبریایت

بر دیده ی آسمان قدم نِه

تا سرمه كشد ز خاك پایت

ای كرده بزیر پای كونین

بگذشته ز حد قاب قوسین21

ای حجره ی دل به تو منوّر

وای عالم جان ز تو معطر

ای شخص تو عصمت مجسّم

وای ذات تو رحمت مصوّر

بی یاد تو ذكرها مزوَّر

بی نام تو وِردها مبتـَّر22

خاك تو نهال شاخ طوبی

دست تو زهاب آب كوثر23

ای از نفس نسیم خلقت

نُه گوی فلك چو گوی عنبر

از یَعصِمكَ الله اینت جوشن24

وزیغفرك الله آنت مغفر25

تو ایمنی از حدوث گو باش

عالم همه خشك یا همه تر

تو فارغی از وجود، گو شو

بطحا همه سنگ یا همه زر

طاووس ملائكه بَریدت26

سرخیل مقرّبان مُریدت

ای شرع تو چیره چون به شب روز

وای خیل تو بر ستاره پیروز

ای عقلِ گره گشای معنی

در حلقه ی درس تو نوآموز

ای تیغ تو كفر را كفن باف

نعلین تو عرش را كُلـَه دوز

ای مذهب ها ز بعثت تو

چون مكتبها به عید نوروز27

از موی تو رنگ كسوت شب

وز روی تو نور چهره ی روز

حلم تو شگرف دوزخ آشام

خشم تو عظیم آسمان سوز

ماه سر خیمه ی جلالت

در عالم علو مجلس افروز

بنموده نشان روی فردا

آیینه ی معجز تو امروز

ای گفته صحیح و كرده تصریح

در دست تو سنگریزه تسبیح

هر آدمیی كه او ثنا گفت

هرچ آن نه ثنای تو خطا گفت

خود خاطر شاعری چه سنجد؟

نعت تو سزای تو خدا گفت29

گرچه نه سزای حضرت توست

بپذیر هر آنچه این گدا گفت

هر چند فضول گوی مردی است

آخر نه ثنای مصطفی گفت؟

در عمر هر آنچه گفت یا كرد

نادانی كرد و ناسزا گفت

زان گفته و كرده گر بپرسند

كز بهر چه كرد یا چرا گفت؟

این خواهد بود عُدّت30 او

كفاره ی هر چه كرد یا گفت

تو محو كن از جریده ی او

هر هرزه كه از سر هوا گفت

چون نیست بضاعتی ز طاعت

از ما گنه و ز تو شفاعت*