دعای فرج
من در قلب های کوچک تان، خانه ای بزرگ دارم؛ خانه ای که دیوارهایش به رنگ گل یاس است. فرش هایش از جنس لطیف ریحان و اطلسی.یک نفر از شما، جمله های زیبایم را دارد می خواند. شما سکوت کرده اید. صدای زیبای او در حیاط مدرسه تان، به پرواز درآمده است، انگار درخت های مدرسه هم به احترام او ساکت شده اند. او مرا آرام و دوست داشتنی می خواند:
صلواتک علیه و علی آبائه...
او از خدا می خواهد که بر مهدی عزیزمان و پدران پاکش درود بفرستد.
من به خودم می گویم: چقدر بزرگ و عزیز هستم که شما هر روز صبح، حرف هایم را با علاقه ی زیاد تکرار می کنید. برای امام دوازدهم درود می فرستید و برای آمدنش دعا می کنید.
من هر روز صبح مثل چشمه ای، بر لب های شما جاری می شوم و دل هایتان را پر از روشنی و امید می کنم. بزرگترها هم بعد از هر نماز من را می خوانند و از خداوند ظهور مولایشان را طلب می کنند.
من «دعای فرج» هستم. دعایی که پر از نقره های زیبای مهربانی است. من در قلب های بیدار و پرمحبت شیعیان خانه دارم.
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع:ماهنامه ملیکا
مطالب مرتبط:
