علىّ امیرمؤمنان، كه مدح او خدا كند

نِگَر كه دست حقّ عیان ، قتال اشقیا كند

به روى دوش مصطفى ، نهد چو پاى مرتضى

نگر به بت شكستنش ، كه در جهان صدا كند

به رزم خندق و اُحد، به قتل عمرو و عبدود

خدا بدستِ دست خود، لواى حقّ به پا كند

چو افضل از عبادت خلایق است ضربتش

علىّ تواند این عمل ، شفیع ما سوى كند

به پیشگاه كردگار، ز بس كه دارد اعتبار

دیون جمله بندگان ، تواند او ادا كند

نماز بى ولاى او عبادتى است بى وضو

به منكر علىّ بگو، نماز خود قضا كند

كه تا به حشر آدمى ، به كارش اقتدا كند

قسیم نار و جنّتش ، ترازوى محبّتش

كه مؤمنان خویش را، ز كافران جدا كند

گهى به مَسند قضا، گهى به صحنه غزا

گهى به جاى مصطفى ، كه جان خود فدا كند

علىّ است فرد و بى نظیر، علىّ مجیر و دستگیر

كه نام دلگشاى او، گره ز كار وا كند

ز كار قهرمانیش ، پر است زندگانیش

نگین پادشاهیش ، به سائلى عطا كند

امیر كشور عرب ، ثناكنان ، دعا به لب

برد طعام نیمه شب ، عطا به بینوا كند

ز كوى شاه اولیاء، كه مهر اوست كیمیا

كجا روى بیا بیا، كه دردها دوا كند

شاعر: حسان