طوفان استقلال فولاد را زمین گیر کرد

تنها گذشت دقایقی از نواخته شدن سوت آغاز توسط خدداد افشاریان کافی بود تا مشخص شود از دست دادن تماشای این مسابقه به واقع اشتباهی نابخشودنی خواهد بود. 30 هزار نفر روی سکوها آنچنان ولوله ای به راه انداخته بودند که می توان گفت آزادی از مدت ها پیش تا به امروز این همه شور و شوق و یکدستی را به چشم ندیده بود. جمعیت حاضر، استقلال را به هجوم و تحت فشار قرار دادن فولاد دعوت می کردند تا مبادا جام قهرمانی برای سومین سال پیاپی در آخرین هفته ها از کف آنها برود. ناآرامی سکوها وقتی با تصاویر بازیکنانی که با تمام وجود و انرژی به دنبال توپ می دویدند و بادی که انگار می خواست به نوعی بعد از ظهر دلگیری پنجشنبه اش را با استقلال و فولاد خوش بگذراند در هم می آمیختند، یک فوتبال ایرانی تمام عیار پیش روی بیننده قرار می گرفت؛ مصافی که سرشار و لبالب از هیجان و التهاب بود و لحظه به لحظه نیز بر جذابیت آن افزوده می شد.

امیر قلعه نویی بهترین و منطقی ترین تصمیم ممکن را اتخاذ کرد. او که طی هفته های گذشته بارها از سوی منتقدانش به احتیاط و ریسک ناپذیری بیش از حد متهم شده بود، استقلال را در مقابل یکی از زهردارترین تیم های لیگ برتر با آرایشی کاملاً هجومی و البته در اختیار داشتن گروی لازم به هنگام دفاع ارنج کرد تا در نهایت با یک پیروزی قاطع و بدون حرف و حدیث تا یک قدمی جام قهرمانی پیش رود.

حضور فرزاد مجیدی در جناح راست که ذاتاً ایستادن در زمین خودی و دفع توپ را نمی پسندد و نفوذهایش حریف را وادار به عقب نشینی می کند، جان دوباره ای به این منطقه از زمین بخشیده بود و نیکبخت واحدی هم پس از مدت ها در سمت چپ تبدیل به همان بازیکن همیشگی شد. حمل توپ های 30-20 متری او و ارسال های بی نقصش خیلی ها را به وجد آورد که امیدواریم برانکو هم در میان این عده حضور داشته باشد. استقلال با راه افتادن بازیکنان کناری اش از پیله احتیاط بیرون آمد نتیجه اش را هم گرفت. به این ترتیب سه بازیکن مرکز خط میانی که علیرضا منصوریان به عنوان رهبر در میان خود داشتند نیز روان تر و سیال تر از همیشه در زمین جا به جا می شدند که اتفاقاً میدان دادن به منصوریان با تجربه نیمکت نشینی طالب نسب هم از دیگر تصمیمات صحیح و اصولی قلعه نویی به شمار می آمد.

فولاد در دقایق ابتدایی در ضد حملات بسیار با انگیزه و خطرناک نشان می داد و نیکولیچ که در بازی کذایی مقابل پاس از نوع بازی محمد علوی در نقش سوییپر راضی نبود، این بار با نیمکت نشین کردن او طرح جدیدی را در انداخت. نکته ای که درخصوص قهرمان فصل گذشته به شدت ذوق بیننده را کور می کرد بازی انفرادی تک تک ستاره های آنها و دوری از شرایط ایده ال تیمی به حساب می آید.

کعبی، احمدی، نوری، کلاه کج و شریفی نسب به دفعات در کارهای تکنیکی و از پیش رو برداشتن یار مستقیم خود موفق عمل کردند اما درست آنجایی که برای رسیدن به دروازه میزبان نیاز به همکاری های تیمی احساس می شد توپ لو می رفت و این معضل تا دقیقه 90 همچنان به قوت خود باقی ماند.

برتری نسبی استقلال اگر با هنرنمایی های طعنه آمیز ابراهیم میرزاپور همراه نمی شد شاید نیمه اول با تساوی بدون گل پایان می یافت اما دروازه بان شماره یک تیم ملی بار دیگر همه را به فکر فرو برد و ترس از انگشت نما شدن ایران در جام جهانی را افزایش داد. میهمان اما با آنکه 10 نفره شده بود و همه چیز را به زیان خود می دید، نیمه دوم را خوب آغاز کرد و خیلی زود گل تساوی را به ثمر رساند. پس از این اتفاق استقلال در اندیشه جمع و جور کردن خود و به جوی بازگرداندن آب رفته به سر می برد که باز هم میرزاپور به کمک آنها آمد و شوت حسین کاظمی که حدودا از فاصله 40 متری نواخته شده بود را با چشم هایش تا درون دروازه بدرقه کرد! از این پس استقلال صاحب توپ و میدان بود و حملات خطرناکی را تدارک می دید؛ آنچه در نهایت دو گل دیگر را هم به ارمغان آورد تا هواداران استقلال از فرط شادی سر به آسمان بسایند و عده ای نیز با تماشای اوضاع وخیم نماینده فوتبال ایران در لیگ قهرمانان آسیا به نشانه افسوس سرتکان دهند. حالا استقلال تنها یک قدم دیگر تا قهرمانی فاصله دارد و باید گفت این تیم و این مربی که دوباره به اصل خود بازگشته اند، لیاقتش را دارند.