راز آیینه ها
• شفا یافته: فاطمه استا نیستی
• متولد 1344- اهل كلات نادری
• بیماریها: ALL ، سرطان خون، فلج بدن، عفونت كلیه
• تاریخ شفا: فروردین 1373
در آیینه مقابل تصویر شكسته و رنجور زنی را دید كه هیچ شباهتی با او نداشت، رنگ پریده، رخساری تكیده و چین عمیقی كه زیر چشمان به گودی نشسته اش هویدا شده بود، چهره اش را پیرتر از آنچه بود نشان می داد. با حسرت آهی كشید و از آیینه رو گرداند، اما آیینه ای دیگر برابر با نگاهش ایستاده بود، با حیرت به عقب برگشت، باز هم آیینه ای، تصویر مضطربش را منعكس كرد. دور خود چرخید. چهار سویش را آیینه ها گرفته بودند. گویی زندانی آیینه ها شده بود. حس كرد آیینه ها به او نزدیك می شوند. زندانش تنگ ترو تنگ تر می شد تصویرش در میان آیینه ها تكثیر شده بود ، خواست تا از حصار آیینه ها بگریزد. خود را به آیینه ای زد، بی آن كه بشكند، درون آیینه گم شد، اما در آیینه های دیگر، تصویرهای تكراری اش به او خندیدند.
مضطرب شده بود، حیرت و ناباوری به جانش افتاده بود، خواست فریاد بكشد. اما گویی تصاویر متعددش از هر آیینه ای دستی انداخته بودند گلویش را محكم می فشردند . دیگر آیینه ها آنقدر نزدیك شده بودند كه از چهار سو به او چسبیده بودند، تصویر خودش را هم در آیینه ای نمی دید.
هراس به جانش ریخته بود، احساس كرد كه جانش از چشمانش بیرون می رود. بی اختیار پلكهایش را گشود همه جا نورانی بود. نوری شدید، دیدگانش را زد، كسی كه به او نزدیك شده بود؛ دیده نمی شد.
در نور غرق شده بود، تو گویی خود منبعی از نور بود كه در نگاه مضطرب او می بارید، چشمانش را بست و دوباره باز كرد، آیینه ای كوچك و سبز رو به رو با نگاهش یافت كه تصویرش را منعكس كرده بود، لبخندی زد، تصویرش هم خندید، دیگر آن شكستگی و رنجوری قبل را در چهره اش نمی دید، حتی چروكی هم در صورتش دیده نمی شد، چشمانش نیز به گودی نرفته بود، درست مثل قبل از آنی كه مریض بشود و در بیمارستان بستری گردد. شاداب بود، شاداب و سرحال، از خوشحالی فریادی كشید و خود را در فضا رها كرد....
محمود به حتم چیزی را از او مخفی می كرد. این را او از نگاه نگرانش می فهمید. از وی پرسید.
محمود جوابی، عجولانه داد و سعی كرد تا موضوع صحبت را عوض كند، طفره او از جواب، مسأله را بغرنج تر كرد، دیگر حتم پیدا كرد كه برایش اتفاقی افتاده است.
اما چه بود این اتاق؟ نمی دانست.
می دید كه هر روز رنجورتر و ضعیف تر می شود و فهمید كه دردی لاعلاج به جانش افتاده است. دكترها چیزی به او نمی گفتند، اما می دید كه با محمود پچ پچ سوأل برانگیز دارند محمود به او چیزی نمی گفت، همیشه وقتی درباره مریضی اش از او پرسش می كرد با لبخندی زوركی و قیافه ای ساختگی كه سعی می كرد اندوهش را پنهان سازد، می گفت: چیز مهمی نیست، یه بیماری جزئی یه، زود خوب می شی، بهت قول می دم. اما بیماری او جزئی نبود، این را وقتی فهمید كه قدرت حركت از پاهایش سلب شد. فلج شده بود، شوهرش به اصرار سعی می كرد به او بقبولاند كه چیز مهمی نیست، اما او دیگر به حرفهای محمود و قیافه ظاهراً شاد و آن لبخندهای تصنعی او بی توجه بود.
حالا می دانست كه در خزان زده بهار زندگی به زمستان سرد رسیده است، فهمیده بود كه چون برگی باید از درخت زندگی جدا شود و بر زمین بیفتد.
می دانست كه مرگ به استقبالش آمده است. خیلی زود، زودتر از آن كه تصورش را می كرد. آخرین بار كه معاینه شد، از نگاه سرد و پر یأس دكترها حقیقت را خواند. آنها به او چیزی نگفتند، اما محمود را به كناری كشیده به او گفتند:
- دیگه كارش تمومه. از دست ما كاری ساخته نیست. محمود تكیه اش را به دیوار داد و آرام سر خورد و زمین نشست. سرش را میان دستانش برد و نگاهش به كف اتاق خیره ماند، هیچ نگفت، اما درونش غوغایی بود. به یكباره از جابرخاست، خودش را به دكتر رساند و گفت: می تونم با خودم ببرمش؟
- كجا؟
- میخوام ببرمش مشهد، دخیل امام هشتم(ع).
- این غیر ممكنه، حركت براش خوب نیست.
محمود تقریبا فریاد كشید:
- شما كه قطع امید كردین دكتر، شما كه می دونید می میره، پس اجازه بدین به جای این جا با خودم ببرمش مشهد، بذارین اگه می خواد بمیره كنار قبر امام هشتم (ع) بمیره.
دكتر سری تكان داد و گفت: برای ما مسئوولیت داره، ما نمی تونیم این اجازه رو به شما بدیم. محمود بازوی دكتر را گرفت و گفت:
- آخه یك جنازه رو می خوای ببری مشهد كه چی بشه؟ محمود، خود را به آغوش دكترا انداخت، شانه هایش شروع به لرزیدن كرد. دكتر عینكش را جا به جا كرد.
محمود با گریه گفت: فاطمه هنوز جوونه، دكتر! خیلی جوونه، هنوز زوده بمیره، اونو می برم مشهد، دخیل امام هشتم (ع) می بندمش و از او می خوام شفاش بده.
امام مظلوم ما خیلی روؤفن، می دونم كه دلشون به جوونی فاطمه می سوزه، یه امیدی تو دلم می گه كه فاطمه تو مشهد شفا پیدا می كنه.
آره دكتر! فاطمه رو می برم مشهد تا شاید ان شاءا... فرجی بشه و شفا پیدا كنه. خودش را از آغوش دكتر كند و نگاه بارانی اش را در نگاه خیس دكتر انداخت، پرسید: اجازه می دید دكتر؟ دكتر از زیر عینك با گوشه انگشت شستش جلوی بارش قطره های اشك را گرفت، سری تكان داد و گفت: باشه اونو ببر ان شاءا..... كه شفا پیدا می كند. خسته بود، خیلی خسته، همین بود كه تا كنار پنجره فولاد نشست به سرعت خوابش برد، خواب عجیبی دید. خواب آیینه هایی كه او را حبس كرده بودند جانش به لبش آمده بود، خواست كه فریاد بزند اما گویی گلویش را محكم گرفته بودند.
چشمانش را كه بست، صدای مهیب شكستن آیینه ها را شنید، چشم باز كرد، نوری در نگاهی درخشید، حصار آیینه ها شكسته بود و دستی پر نور آیینه ای سبز را روبه روی نگاه او گرفته بود. تصویر خودش را در آیینه دید، اثری از درد در چهره اش دیده نمی شد، گویی سالم شده بود. حسی غریب به جانش افتاده بود، دلش می خواست صاحب آن دستان نورانی را ببیند و بر آنها بوسه بزند، از جا برخاست، روی پاهای خودش پاهایی كه تا لحظاتی قبل هیچ حركتی نداشت. متحیّر بود، به پاهایش نگاه كرد، سالم بودند، دستی بر آنها كشید، هیچ دردی احساس نكرد، از خوشحالی فریادی كشید و به هوا پرید.
با شفا یافتن او، صدای نقاره خانه برخاست. زنها به سویش دویدند، تا به خود آمد، بر امواج دستهای زائران حرم بالا رفته بود. محمود به دستانی می نگریست كه فاطمه را بر خود داشت، فاطمه در امواج دستها فرو رفت، قطره ای اشك از گونه محمود بر پهنه صورتش فرو چكید، زانو زد و سجده كرد. سجده شكر، سجده سپاس و تشكر از حضرت رضا(ع) .
منبع:
سایت آستان قدس رضوی
لینک مقالات مرتبط:
