سالروز بمباران شیمیایی حلبچه
ابر زرد
سرتیپ عبدالحسین مفید
در یك روز زمستانی بهمن ماه 1361 هواپیمای شخصی ویلیام كیسی رئیس سازمان اطلاعات آمریكا (سیا) كه از پاریس پرواز كرده بود، در فرودگاه بین المللی امان اردن بر زمین نشست و در همان محل با برزان تكریتی برادر ناتنی صدام حسین و رئیس سازمان اطلاعات عراق گفتگویی دو ساعته انجام شد. متعاقب آن سفر دیگری توسط ویلیام كلارك مشاور امنیتی رئیس جمهور آمریكا، به اتفاق چند افسر بلندپایه اطلاعاتی آمریكابه بغداد انجام شد، كه نتایج این سفرها و ملاقات ها در جنگ تحمیلی اثر عمیقی به جای گذارد. مسئولین كاخ سفید تصمیم گرفته بودند، قویاً در پشتیبانی عراق علیه ایران وارد عمل شوند و اولین قدم، همكاری های اطلاعاتی با ارتش عراق بود. قبل از آن آمریكا از طریق یك كشور غربی، همكاری های اطلاعاتی مستمری با عراق داشت، ولی در اقدام جدید، امكانات و وسعت همكاری ها نه تنها در بعد اطلاعاتی، بلكه در بعد عملیاتی بسیار گسترده بود. وجود اطلاعات، نكته ای و به كارگیری آن در طرح ریزی ها و عملیات نظامی، نكته دیگری است.
یك ایستگاه سری اطلاعاتی و ارتباطی بسیار پیشرفته سازمان سیا در نزدیكی كاخ ریاست جمهوری عراق در بغداد تأسیس شد و عملاً سكان هدایت فعالیت های اطلاعاتی و طرح ریزی های عملیاتی را به دست گرفتند و حتی تا آنجا پیش رفتند كه یك دوره آموزش یك ساله برای افسران عراقی به اجرا گذاشتند و طرح ریزی ها و هدایت نبردهای بعدی با همكاری افسران آمریكایی انجام می شد.
در روز 12/25 /1366، 50 فروند هواپیمای ویژه بمباران ارتش عراق كه هر یك به 4 عدد بمب شیمیایی 500 كیلویی مجهز بودند در افق غرب آسمان حلبچه ظاهر شدند. مردم حلبچه، بارها شاهد پروازهای عبوری هواپیمای عراقی از غرب به شرق و به سوی آسمان ایران بوده اند، مردم به تماشای پرواز هواپیماها پرداختند غافل از این كه این دفعه، پس از یك گردش به سمت جنوب، با ریختن 200 بمب حاوی مواد شیمیایی مجددا به سمت غرب تغییر مسیر داده و از دور نظاره گر ابر زرد رنگی بودند كه بر آسمان شهر سایه انداخته بود. حاصل آن یكی از فجیع ترین صحنه های جنگ بعد از جنگ جهانی دوم بود.
این اولین و آخرین بمباران شیمیایی ارتش عراق در جنگ تحمیلی نبود، منتها این دفعه هدف به جای مردان لباس خاكی پوشان، مردان و زنان سالخورده و كودكان و مادران بچه به بغل بودند.عراق در عملیات خیبر در اسفند 1362 در عملیات بدر در اسفند ماه 1363 و متعاقب آن در عملیات كربلا 5 و كربلا 6 و والفجر 8 و بازپس گیری شبه جزیره فاو در فروردین 1366 به كرات از سلاح شیمیایی بر علیه رزمندگان اسلام استفاده كرد.
اصل گزارش تسلیحاتی 12 هزار صفحه ای عراق كه شامل برنامه تسلیحاتی عراق از دهه 1960 تا 1998 است به جای ارائه به دبیرخانه شورای امنیت، در اختیار آمریكا قرار گرفت و واشنگتن پس از ممیزی برخی از نكات آن، نسخه سانسور شده گزارش را در اختیار اعضای غیردائم شورای امنیت قرار داد كه در آن اسامی و ملیت شركت هایی كه در تولید قطعات سلاح های كشتار جمعی عراق دست داشته اند حذف گردیده است كه گفته می شود وجود 80 شركت آمریكایی در طرح های تسلیحاتی عراق از نكات برجسته این گزارش است.
با این اوصاف، سؤال این است كه آیا امكان دارد آمریكا از كاربرد سلاح شیمیایی عراق در صحنه های نبرد جنگ تحمیلی و به ویژه در حلبچه بی اطلاع باشد؟
آمریكا چه در تسلیح عراق به امكانات تهیه سلاح شیمیایی و چه با حضور عناصر اطلاعاتی و عملیاتی در صحنه های نبرد جنگ تحمیلی نقش مؤثری داشته است.
آیا عراق كه گزارشات هیأت های كارشناسی سازمان ملل، بیانیه های سازمان ملل و كمیته بین المللی صلیب سرخ و تائیدیه پزشكان و بیمارستان های كشورهای اروپایی كه مصدومین ایرانی ناشی از كاربرد سلاح شیمیایی برای درمان به آن كشورها اعزام شده بودند و سایر گزارش های نشریات مختلف و افكار عمومی جهان را نادیده گرفت و به جنایت هولناك خود تا آخرین روزهای جنگ ادامه داد به اطمینان از حمایت و پشتیبانی آمریكا نبود؟
پخش تصاویر این جنایت هولناك در حلبچه، به مرور واكنش هایی در سطح جهان برانگیخت، به طوری كه حامیان بغداد منجمله آمریكا دیگر نتوانستند بر آن سرپوش بگذارند.
روزنامه گاردین چاپ لندن گزارش این جنایت فجیع را همراه عكس هایی به چاپ رسانید «هیچ جراحت و خون و اثری از انفجار روی اجساد دیده نمی شود. اجساد ده ها مرد، زن، كودك و حیوانات دست آموز در سطح منازل و خیابان های این بخش دورافتاده در كردستان عراق تحت اشغال ایران را پوشانیده اند. پوست این اجساد به طرز عجیبی تغییر رنگ داده و چشم هایشان باز و خیره، چرك خاكستری رنگی از دهانشان بیرون زده و انگشتان دست آنها به طرز عجیبی كج و كوله است. این طرف مادری بچه اش را برای آخرین بار در آغوش فشرده و آن طرف پدری خود را سپر نوزادی، از آنچه نمی دانستند چیست، كرده است. »
دیگر مسئولین عراقی قادر به سرپوش گذاشتن به جنایات حملات شیمیایی خود نبودند ولی با وصف حال، بی اعتنا به افكار عمومی و زیر چشم و گوش آمریكا و كشورهای اروپایی به آن تداوم بخشیدند.
در این مورد طارق عزیز در پاسخ به سرزنش های كشورهای اروپایی اظهار داشت «كشورهای اروپایی خود سلاح شیمیایی را در اختیار كشورهای جهان سوم قرار می دهند و هنگام استفاده از این سلاح، بر سر قربانیان، اشك تمساح می ریزند. » یعنی قتل عام 5 هزار نفر از مردم كرد حلبچه كه اكثر قربانیان آن، مردان سالخورده و زنان و كودكان بودند.
لینک ها
