حلبچه
حلبچه ... سلام بر گل های آرزویی که در آنجا پرپر شد، و سینه های مجروح و اندام های خسته کودکان و زنان شیمیایی بیگناه...
امسال در یادبود جنایت بمباران شیمیایی حلبچه، رژیم بعث به زباله دانی تاریخ رفته و دیكتاتورش در پشت میله های زندان بر عمر سراسر سیاهش تأسف می خورد ....
در اوایل جنگ تحمیلی در منطقه شلمچه واقع در جنوبی ترین نواحی اشغال شده ایران، رژیم عراق برای اولین بار به طور محدود اقدام به استفاده از سلاح شیمیایی کرد و این کار برای دومین بار نیز در منطقه میمک تکرار شد.
عراقی ها از آذر سال 1361 به طور پراکنده از عوامل شیمیایی کشنده استفاده کردند. ابتدا مقدار محدودی از سولفور موستارد (عامل تاول زا) را به منظور درهم شکستن مقاومت رزمندگان ایران در تک های شبانه مورد استفاده قرار دادند.
در سال 1362 عراق به کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی در «پیرانشهر» و حوالی «پنجوین» مبادرت ورزید. ایران حادثه پنجوین را «جنایت جنگی» نامید و مجروحان جنگ شیمیایی به بیمارستان های تهران اعزام شدند. در اواخر 1363 عراق به
دو علت از کاربرد جنگ افزارهای شیمیایی موقتاً منصرف شد:
1ـ در رابطه با اعتراض های قبلی اروپا.
2ـ علنی شدن ابعاد گسترده کاربرد این جنگ افزارها در جنگ با ایران.
استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی در بُعد وسیع توسط عراق از اوایل زمستان 1364 که رزمندگان ایران با عملیات گسترده آفندی خود توانستند شهر فاو را تصرف نمایند، مجدداً آغاز شد.
در اوایل سال 1366 عراق بار دیگر از جنگ افزارهای شیمیایی به طور انبوه در جبهه مرکزی سومار استفاده کرد. پس از عملیات والفجر 8 نیروهای عراقی به قدری از مواد سمی شیمیایی استفاده کردند که تا آن زمان با چنین بُعد گسترده ای نظیر و سابقه نداشت. حدود هفت هزار گلوله توپ و خمپاره حاوی مواد سمی علیه مواضع نیروهای ایران شلیک شد. ظرف 2 روز هواپیماهای عراقی به طور مداوم بیش از هزار بمب شیمیایی در صحنه عملیات فرو ریختند و عراق متجاوز از 3 تهاجم شیمیایی به هدف های غیرنظامی در ایران انجام داد.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت توسط عراق در هفتم تیر 1366 فجیع ترین و وحشتناک ترین تهاجم از این نوع بود که سبب کشته و مجروح شدن عده بسیاری از مردم غیرنظامی محلی شد. جمهوری اسلامی ایران این تهاجم را غیرانسانی اعلام کرد و شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته ای هیروشیما نامید.
وحشیانه ترین مورد استفاده در اسفند 1366 در حلبچه بوده است که وسیع ترین مورد استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به شمار می رود که حداقل پنج هزار تن از مردم کرد و مسلمان این شهر را به کام مرگ فرستاد و هفت هزار تن دیگر را مجروح کرد. فاجعه ای که در حلبچه رخ داد بدون شک با فجایعی همچون بمباران اتمی شهرهای «هیروشیما و نازاکاکی» ژاپن به دست آمریکا شایان مقایسه است.
به کارگیری سلاح های شیمیایی از سوی عراق در حالی صورت می گرفت که این کشور جزو 12 کشور امضا کننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح های سمی خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک قرار داشت. پروتکل 1925 میلادی ژنو که طی قطعنامه 2161 (21)B سازمان ملل متحد مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاح های شیمیایی را منع می کند. قسمت هایی از پروتکل 1925 میلادی ژنو به شرح زیر است:
امضا کنندگان تام الاختیار زیر به نام دولت های خود اعلام می دارند:
«نظر به این که در موقع جنگ استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آنها و همچنین هر قسم مایعات یا عملیات شبیه به آن حقا مورد تنفر افکار عمومی دنیای متمدن است. دول متعاهد تقبل می نمایند ممنوعیت استعمال گازهای خفه کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت شناخته و همچنین تعهد می نمایند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»
پرفسور «اوبن هندریکس» رئیس آزمایشگاه سم شناسی بیمارستان دانشگاه «گان» (فلاندر در شمال غرب بلژیک) اظهار می دارد: عراق از سه نوع گاز مختلف علیه حلبچه استفاده کرده است. وی تأکید کرد که نیروهای عراقی شهر حلبچه را در روزهای 17 و 18 مارس (27 و 28 اسفند 66) با گاز خردل، گازهای اعصاب و سرانجام با سیافوژن بمباران کرده اند. وی افزود که این سه نوع سلاح به طور مجزا ولی با فاصله ای کوتاه و به صورتی که مانند «کوکتل بسیار سمی» درآیند مورد استفاده قرار گرفته اند.
نیویورک تایمز آمریکا در 6/1/1367 نوشت: «این عمل از هر جهت و به هر مفهوم یک جنایت جنگی است که با انکارهای سست و رسمی عراق و عذر و بهانه های غیر رسمی در مورد استفاده از یک سلاح ناجوانمردانه در آمیخته است.»
منبع: اینترنت
لینک ها
