مگر امام وقت‌شناس نیست؟

رضیتک یا مولای إماماً و هادیاً و ولیّاً و مرشداً لا أبتغی بک بدلاً و لا أتّخذ من دونک ولیّاً؛ (6)

ای مولای من! به پیشوایی و هدایت و سرپرستی و راه‌بری تو راضی و خوشنودم و به جای تو احدی را نمی‌خواهم و جز تو کسی را ولی و سرپرست خود نخواهم گرفت.

این معنای از ولایت، نه نفی و مسخ انسان است و نه با هویت و انسانیت او در تعارض که با انتخاب انسان هم‌راه است؛ زیرا به آگاهی بیشتر و به رحمت واسع حق و محبت و عنایت او دست یافته است.

به راستی کسانی که هوس‌ها و رویاهای خود را حاکم کرده‌اند و از پشتوانه‌های معرفت و محبت برخوردار نیستند و یا در کوره بلا و امتحان آب‌دیده نشده‌اند، تحمل ولایت و حاکمیت امام را ندارند.

در نجف آن‌وقت که قطعه‌ای بیش نبود و جز آب شور و وادی گرم چیزی نداشت و در آن‌وقت که جایگاه عابدها و از دنیاگذشته‌ها و دست‌شسته‌ها بود، کسانی جمع بودند که از خود می‌پرسیدند: چه شده؟ با این‌که ما به اندازه یاوران امام هستیم و گوش به فرمانیم و به این گوشه گلیم انداخته‌ایم، امام خروج نمی‌کند و ظاهر نمی‌شود...!

این مسئله رفته‌رفته جا باز کرد و ذهن‌ها را به خود مشغول داشت و آنها را به جواب‌خواهی کشاند. لذا کسانی را از میان خود انتخاب کردند و از آنها هم یک نفر را بیرون کشیدند و برای حل داستان روانه کردند...؛ پس از پرسش، این گل سرسبد که از قلعه بیرون آمده و به وادی رسیده بود، به خواب یا مکاشفه دید که به شهری رسیده، که شهر امام است. اشک و شوق و التهابش به جایی رسید که خود را نمی‌شناخت. بی‌چاره نگران بود که مبادا راهش ندهند، ولی راهش دادند و اجازه خدمت خواست، بارش دادند و به امام رسید؛ با شورها و شکوه‌ها و زمزمه‌ها و شوق‌ها و از انتظارها گفتن و از دوست به دوست نالیدن و...؛ تفقدی دید و بشارت شنید که ظهور نزدیک است. در خانه‌ای منتظر ماند تا خبرش دهند و راه بیفتد.

در این خانه برایش همسری انتخاب کردند؛ همسری که دریا را می‌مانست و آبشار را و نسیم را و طوفان را؛ دریا در چشمش و آبشار در گیسوانش و نسیم در حرکاتش و طوفان در عشقش...؛ انس گرفت و هنوز کام نگرفته، صدای شیپورها بلند شد و بر در کوبیدند که خواجه کی به در آید...؛ با التهاب، سرخورده بر در ایستاد و شنید که احضارش می‌کنند. گفت: آمدم... هان آمدم... بروید که رسیدم...؛ به خانه درآمد که کام بگیرد و هنوز کام نگرفته بود و در آتش می‌سوخت که بر در کوبیدند که بر در دروازه‌ایم و آماده، برخیز...! با زبان گره خورده گفت: بروید که گفتم می‌رسم و داخل شد و هنوز جز آتش و سوز چیزی نچشیده بود که دوباره به راهش انداختند و صدایش کردند. او خروشید که: مگر امام، وقت‌شناس نیست...؟! گفتم بروید می‌آیم... . این بگفت و خود را میان وادی در کنار قلعه دید... و دیگر هیچ...!(7)

پی نوشت:

1 . نك: چشمه‌ در بستر (تحلیلی‌ از زمان‌شناسی‌ حضرت‌ زهرا(علیها‌السلام) )، ص114 ـ 117.

2 . اصول‌ كافی، ج2، ص18.

3 . همان.

4 . بحارالأنوار، ج2، ص71.

5 . «عن‌ ابی‌جعفر(علیه‌السلام) قال: أما لو أنّ‌ رجلاً قام‌ لیله‌ و صام‌ نهاره‌ و تصدّق‌ بجمیع‌ ماله‌ و حجّ جمیع‌ دهره‌ و لم‌ یعرف‌ ولایة ولیّ الله‌ فیوالیه‌ و یكون‌ جمیع‌ أعماله‌ بدلالته‌ إلیه‌، ما كان‌ له‌ علی‌ الله‌ حقٌّ‌ فی‌ ثوابه‌ ولا كان‌ من‌ أهل‌ الإیمان.» (وسائل‌ الشیعه، ج18، ص44)

6 . مفاتیح‌الجنان، زیارت‌ حضرت‌ صاحب‌‌الامر(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) .

7 . مرحوم‌ استاد آیة‌الله‌ علی‌ صفایی‌ حائری، صراط، ص48. استاد برای‌ داستان‌ خود مأ‌خذی‌ ذكر نمی‌كند، اما ما آن‌ را در معدن‌الأسرار فاضل‌ قزوینی، ج3، ص95 یافتیم‌. (نك: میر مهر، ص311)

بخش مهدویت تبیان

منبع: با جاری انتظار، مسعود پورسیدآقایی