نگاه نقاشانه ی سهراب در شعر

از میان تحلیل‌هایی که از آثار سهراب صورت گرفته و در قالب کتاب منتشر شده‌‌اند و من آن‌ها را مطالعه کرده‌ام، برخی را نپسندیده‌ام و نمی‌توانم نامی از آن‌ها ببرم. برخی دیگر نیز به‌نظر من با حب و بغض نوشته شده بودند که در رد یا تایید این آثار نیز سخنی ندارم.

سهراب سپهری شاعری است که با توجه به تمامی هنرها و محاسن کاری‌اش در شعر و نقاشی، به جامعه هنر دوست ایرانی به خوبی معرفی شده است. شاید از این منظر او را بتوانیم فردی خوش‌شانس به حساب آوریم؛ چراکه برخی از شاعران توانمند ما هرگز معرفی نشده‌ و ناشناخته مانده‌اند.

دلیل این‌که سپهری توجه افراد بسیاری به ویژه نسل جوان را به خود جلب کرده این است که او هم در شعر و هم در نقاشی برجسته است. سپهری در نزد نقاشان به عنوان نقاشی بسیار مدرن، پیشرفته، با ذوق و جاافتاده شناخته شده است.

سهراب در نقاشی‌هایش بیشتر شعر می‌گوید و در شعرهایش اغلب نقاشی می‌کشد. در آثار او می‌بینیم که مرزهای میان این دو هنر را به خوبی و با آگاهی درنوردیده و توانسته است با نگاهی نقاشانه به شعر توجه کند و با نگاهی شاعرانه به سوی نقاشی برود. این موضوع مخاطب را محسور و خیره می‌کند.

سهراب در بیان شعر و نقاشی‌اش پیچیدگی ندارد و بسیار ساده و روان سخن می‌گوید و نقاشی می‌کشد.

برخی از آثار شاعران کلاسیک یا معاصر پیچیدگی‌هایی دارند که باید توسط مخاطب کشف شوند. به عبارت دیگر گویی با مخاطب قهر هستند و مدتی زمان نیاز است تا آشتی میان شاعر و مخاطب برقرار شود. اما در شعر و نقاشی‌های سپهری با خواندن یا دیدن آن‌ها به سرعت ارتباط میان مخاطب و هنرمند شکل می‌گیرد.