تو روزی خواهی آمد...

بازعطر طراوت باران درفضای صبح پیچیده و بلبلكان آوای سرمستی سرمی دهند و مژده آمدن آدینه دیگر را به همگان می دهند حوریان با جامه های سبز و سپید در آسمان، هیاهویی برپـای كردند. گروهی فانوس به دست فضای صبح را دو صد چندان روشن كردند و گروهی دیگر با شیپورهای نقره ای رنگ خویش بر محمد وآل محمد صلوات می فرستند. گل سرخ درون باغچه، صورت نازش را با شبنم صبحگاهی آذین بسته و همه جا را از بوی عطرآگین خویش پركرده. قناری كنج قفس شروع به نغمه سرایی كرده گویی تنهایی اش را از یاد برده و بهانه پرواز را از سرپرانده، آی آفتاب حسن از پشت پرده غیب بیرون آی تا چهره مشعشع ات تسلی دهد خاطر پژمرده ما را. این نوای نی درویشی است كه هر آدینه دركوچه ها شنیده می شود كه دلش می خواهد چهره زیبای تو را ببیند. آقاجان در دنیای امروز گم شده معرفت، حق و حقیقت پشت پرده شك و تردید محصور مانده است درعالم كمتر كسی برای اشك مظلومی دل می سوزاند و آه عطشناك یتیمی را احساس می كند و خرده نانی دست كودكی مستمند می دهد.

مهدی! تو طلوع شادیها و غروب غمهایی. تو ستارهای هستی که با آمدنت، ماه و خورشید به درگاهت به سجده درمیایند.

قسم به اسم مقدست که تو را دوست دارم؛ تو را به اندازه ستارگان آسمان دوست دارم. میخواهم هرچه زودتر ظهور کنی و نور عدالت و دادخواهی را بر این جهان تاریک، سرد، بی محبت و خشک، بتابانی فقط دلم می خواهد زودتر بیایی.