بقای بار
بنیامین فرانكلین
بنیامین فرانکلین همانند گیلبرت عقیده داشت كه الكتریسیته یك مایع است كه زیادی آن باعث بوجود آمدن یك نوع بار در جسم می شود و كمبود آن، نوع دیگر بار را ایجاد می كند. از آنجا كه هیچ كدام از این حالت ها اولویت و برتری خاصی ندارد، او به دلخواه یك نوع بار را مثبت و دیگری را منفی نامید.
او بنا به قرارداد، بار روی شیشه (مالش داده شده با ابریشم) را مثبت و بار روی كهربا (مالش داده شده با پشم) را منفی نامید.
در نظر اول انتخاب این دو اسم مزیتی نداشت و او می توانست یك نوع را سیاه و دیگری را سفید بنامد، اما به مرور زمان مزیت انتخاب این اسامی واضح گردید. مدل فرانكلین برای مایع بودن بار، ذهن وی را به این سمت هدایت كرد كه مقدار بار بقاء دارد، یعنی مقدار (مایع) الكتریسیته ثابت است و در حین مالش، بخشی از آن از جسمی به جسم دیگر منتقل می شود، بدون آن كه مقدار كل آن تغییری كند. به عبارت دیگر با مالش دادن دو جسم به یكدیگر، مایع الكتریكی در یكی زیاد شده و در دیگری به همان اندازه كاهش می یابد.
اگر چه امروز به مدل مایع الكتریسیته فرانكلین اعتقادی نداریم، اما ایده “بقای بار” كه توسط او مطرح شد، كاملا صحیح و یكی از قوانین پایه‌ای فیزیك است كه تا كنون نقض نگردیده. بر اساس این قانون، مقدار بار كل یك سیستم ثابت بوده و هیچ گاه تغییر نمی كند.
مرکزیادگیری سایت تبیان - تهیه: محسنی
تنظیم: سمیرا بادامستانی
