پا روی خون كدام شهید؟
وقتی پا برهنه روی خاك های سه راهی شهادت در طلائیه راه می روی مدام به این فكر می افتی كه من پا روی خون كدام شهید این دیار می گذارم؟ قدم هایت سست می شود و به این فكر می كنی كه نه... شاید پا روی بدن های شهدا می گذاری، آخر اینجا در این چند قدم جا صد ها شهید پر كشیده است...
در خیابان هم كه راه می روی، مواظبی كه نگاهت به نامحرمان نیفتد، مدام چشمت به لباس های تنگ و كوتاه داخل ویترین مغازه ها می افتد یا به تك پوش های با آرم شیطان پرستان و متحدانشان یا به كفش های ساخت آمریكا و انگلیس. تلفن های همراه را هم كه نگاه كنی رد پای اسرائیل را می بینی، تازه چشمت هایت را می توانی ببندی یا نگاهت را برگردانی، گوش هایت را چه می كنی؟ چگونه می توانی نشنوی صدای قهقهه ی نامحرمان را، یا صدای آهنگ های ضد انقلاب های فراری آن ور آبی را كه از مغازه ها و خودروها و حتی گوشی های همراه همان نامحرمان به گوشت می رسد...
نمی دانم روی سنگ فرش های پیاده رو كه راه می روم، پا روی خون كدام شهید می گذارم؟
