تابش خورشید

دیدی که دوام " شب" بسی کوتاه است؟

دیدی که " سحر" از پی شب، در راه است؟

آن عیسی ِ ما که زنده کرد، ایران را

حقا که مسیحا دم و " روح الله" است.

... گرفتار جنگ یأس بودیم.

- سالهای حکومت طاغوت-

دشنام به " شب" می دادیم و نفرین به " ستم" می کردیم.

ناامید از پیروزی ، مقهور قدرت و مرعوب سرنیزه بودیم...

اما... مسیحا نفسی، احیاگر نفوس شد و حیات این ملت را جانی تازه بخشید.

" روح خدا" بود که در جان افسرده مردم دمیده شد.

او بود که پرده های غفلت را از هم درید،

کابوس ترس و وحشت را از میان برد،

جسارت و گستاخی حق طلبانه را به مردم بخشید....

امت را با" اعجاز خون" آشنا ساخت و "فرهنگ شهادت طلبی" را در کام جان پیروان علی علیه السلامو آشنایان با کربلا و شاگردان عاشورا ریخت.

..... و بالاخره" دهه فجر" آمد، که طلوع فجر آزادی را نوید می داد.

ملت، تا پای جان از " راه" و " رهبر" دفاع و حمایت کردند.

شهیدان بر سر" میثاق جان" استوار ماندند.

جانبازان، روز و شب، از روی شیدایی حق و شیفتگی به مکتب، به سنگر سازی ، درگیری ، شعار و تظاهرات پرداختند و در برابر حکومت طاغوت، حتی یک لحظه هم سرخم نکردند و"آری" نگفتند. هرگاه بیرق خونین حق خواهی و ستم ستیزی از دست رزمنده ای بر زمین می افتاد، دیگران مصمم تراز پیش ، قدم جلو نهاده و در برافراشتن آن بیرق، همت به خرج می داند.... تا بالاخره زنجیرها گسسته شد، " ساعت" فرا رسید و یکی از " ایام الله" تحقق یافت و وعده راست الهی به وقوع پیوست و خورشید تابید...

حنجره های داودی، در رهگذار باد، در چشم انداز آفتاب، در سایه سار ایمان، در موج خون، در شط جهاد و ... سرود فجر حقیقت را سر داد.

"22 بهمن" اوج این موج های خونین و متراکم و موج این شطهای خروشان بود که " کلمة الله" برفراز زمان جای گرفت و خداوند، این ملت را یاری نمود.

و اینک22 بهمن یاد آور آن روزهای خون و آتش و صحنه های نبرد در پادگان ها، لاشه تانک های سوخته و ویرانی مراکز نظامی است . یاد آور روزی که فرعون در نیل غرق شد و آتش بر ابراهیم، گلستان گشت و عصای موسی اژدها شد و بنی اسرائیل، به سلامت از " نیل" گذشتند.

و آن روز است که " ایمان" به جای " زور" نشست و " خون"،  وطنمان را " لاله زار" کرد و یوم الله22 بهمن را به وجود آورد.