سفری به سرخی یاقوت
قرارگاه سوم
شلمچه
پرنده ها از بی آبی له له می زدند و نخل ها از عطش به خود می پیچیدند. گویی فرات هیچ گاه آن ها را سیراب نکرده بود .
دنیا تشنه «حسین علیه السلام» بود و فرزند «فاطمه سلام لله علیها» و بشریت را به زلال جاری خود می خواند « هل من ناصر ینصرنی ».
هفتاد دو تن سیراب از رودی شدند که «زینب» فرزند دیگر «فاطمه سلام لله علیها»، راوی آن شد تا پرنده ها و نخل ها و همه ی انسان های روی زمین عطش خود را با نام «حسین» فرو بنشانند.
هزار و چهارصدسال گذشت...
«شلمچه» چشمه ی کربلا بار دیگر از زمین جوشید و هزاران « یا حسین گو » جهان را سیراب از نام حسین (علیه السلام) کردند و این بار زینبیان، راوی « قبله حسین (علیه السلام)» و قبیله ی حسینیان شدند.
همسفر، مسافر کربلای ایران باشید!
ادامه دارد....
باشگاه کاربران تبیان - ارسالی از soshiyans