همه باید قدر این نظام را بدانند

«هیچ روحانى‌اى، هیچ عالم دینى، هیچ خادم اسلامى نمی تواند نسبت به نظامى كه بر اساس اسلام پدید آمده است، با انگیزه‌ اسلام حركت كرده است و كار می كند، بى‌تفاوت باشد؛ نمی تواند خود را بیگانه به حساب بیاورد.»

یکی از وظایف مهم انبیاء الهی و جانشینان و بعد شاگردان ایشان ایجاد حکومت و به دستگیری مدیریت کلان جامعه بود تا بتوانند در سایه آن فارغ از مانع تراشی حاکمان جور و ضد دین به بهترین شکل ممکن شعائر دین را اقامه کنند و به اجرای احکام الهی بپردازند.

به برکت چنین نظامی است که حجاب از سر ناموس مسلمانان نمی کشند و بر اجتماعات دینی آنها حمله ور نمی شوند. عالمان دینی از منبر و سخنرانی منع نشده و به راحتی می توانند از هر وسیله ای ندای اسلام را به گوش جهانیان برسانند. در ایام شهادت ائمه دین علهم السلام پا برهنه کنند و در خیابان بدون کمترین منع و مزاحمتی اقامه عزا کنند.

نباید فراموش کرد که این امنیت در اقامه دین، نصیب بسیاری از رهبران دینی نشد و شاید بشود گفت در این سطح از امنیت و کارایی بی سابقه است. و باز یادمان نرود که این نعمتی نیست که آسان و ارزان به دست آمده باشد. قیمتی بس گزاف پرداخت شد تا این نظام بر پا شد؛ قیمتش آن سرهاست که بر دار شد و آن  بدنها که پاره پاره شد و پیکرهایی که دیگر پیدا نشد. عجب هزینه ای شد تا که این نظام پا گرفت و پا بر جا ماند.

و اینک ما مانده ایم و امانتی به یادگار از هزاران سال تلاش بی ادعا و فقط قربة الی الله. ما امروز امانتدار نظامی هستیم که در طول تاریخِ بشر، آرزوی رهبران دینی بود؛ و امروز این پرچم در اهتزاز است.

امروز به حکم عقل و نقل همگان وظیفه دارند که پشتیبان این نظام باشند و با تمام قدرت و توان از آن حمایت کنند و در این بین وظیفه حوزویان بیش از دیگران است.

«هیچ روحانى‌اى، هیچ عالم دینى، هیچ خادم اسلامى نمی تواند نسبت به نظامى كه بر اساس اسلام پدید آمده است، با انگیزه‌ اسلام حركت كرده است و كار می كند، بى‌تفاوت باشد؛ نمی تواند خود را بیگانه به حساب بیاورد.»(1)

«حوزه‌ علمیه، بخصوص حوزه‌ علمیه‌ قم، مادر این نظام است؛ به وجود آورنده و مولد این انقلاب و این حركت عظیم است. یك مادر چگونه می تواند از زاده‌ خود، از فرزند خود غافل بماند؟ نسبت به او بى‌تفاوت باشد؟ در هنگام لازم از او دفاع نكند؟ ممكن نیست.»(2)

رابطه حوزه علمیه با نظام اسلامی

رابطه حوزه با نظام اسلامی، یک همکاری بر اساس کمک به یکدیگر است. نظام اسلامی در عین حفظ منزلت و جایگاه حوزه کمک های مادی و معنوی خود را تقدیم حوزه می کند.

«امروز بحمداللَّه مهمترین و عمومى‌ترین تریبونهاى ملى در اختیار فضلاى حوزه‌هاى علمیه، در اختیار مراجع معظم است؛ اینها حمایت است، اینها حمایتهاى نظام است. نظام اسلامى باید این حمایتها را بكند، به دلیل همان پیوندى كه گفته شد.»(3)

و در مقابل حوزه علمیه که به منزله مادر این نظام است از او حمایت کرده و در مواقع لازم او را نصیحت می کند؛ هم باید دفاع کند و هم اصلاح.

بنابر این نباید گمان کرد که حمایت حوزه یعنی صحه گذاری بر هر عملکرد نظام. بلکه اندیشمندان حوزوی به مانند مادری دلسوز باید به دقت رفتار سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نظام را رصد کنند و در هر کجا که نیاز دیدند با بیان ضعف و یا اشتباه، راهکار تقویت و یا اصلاح آن را نیز ارائه کنند.

از غلط ترین اقداماتی که خدا را خشمگین و دشمنان خدا را دلشاد می گرداند، بدی عملکرد در این زمینه است.(4) به عنوان مثال عالم حوزوی به جای تقویت نظام بیاید در جهت تضعیف آن قدم بردارد و در عوض بیان فساد مصداقی و راه برطرف کردن آن بیاید دستگاه اسلامی را «دستگاه فاسد» لقب دهد. در اشتباه بودن اینگونه اقدامات فرقی نمی کند که گوینده یا نویسنده، آیت الله العظمی باشد یا آیت الله زاده؛ رزمنده و مبارز انقلاب باشد یا همسر یکی از سرداران شهید دفاع مقدس.

کسی منکر این نیست که انتقاد، مخالفت و بیان صریح و شجاعانه عقاید بسیار مطلوب و لازمه اصلاح و تقویت نظام اسلامی است؛ اما به طور قطع و مسلم این کار غیر از به کار بردن کلمات و عبارتهایی است که جز تضعیف و اهانت به نظام بار معنایی دیگری ندارند.(5)

حوزه و حوزویان نباید فراموش کنند که آن امنیت برقراری درس و بحث و وعظ و خطابه و تبلیغ را همه و همه مدیون این نظام و دستگاه هستند و اگر این دستگاه آسیب ببیند مطمئن باشند که علمای دین در صف اول آسیب پذیران خواهند بود.

«حقیقت این است كه این دو جریان عظیم؛ یعنى جریان نظام اسلامى و در دل آن، جریان حوزه‌هاى علمیه، دو جریانى هستند كه به هم مرتبطند، به هم متصلند، سرنوشت آنها یكى است؛ این را همه بدانند. امروز سرنوشت روحانیت و سرنوشت اسلام در این سرزمین، وابسته و گره خورده‌ى به سرنوشت نظام اسلامى است. نظام اسلامى اندك لطمه‌اى ببیند، یقیناً خسارت آن براى روحانیت و اهل دین و علماى دین از همه‌ى آحاد مردم بیشتر خواهد بود.»(6)