چشم انداز شعر و داستان در دهه90

ادبیات ما کجاست و به کجا می‌رود؟

در روز های پایانی دهه 80 ، آینده شعر و داستان و چشم انداز ادبیات در دهه 90 می تواند یکی از دغدغه های اهل قلم باشد.

منتقدان ادبی معمولا ترجیح می‌دهند که قضاوت درباره‌ آثار  دهه 80 را به زمان دیگری موکول کنند، زمانی که از این دوره دور شده‌ایم و حرکتهایی که صورت گرفته تاثیر و تاثرشان را کامل نشان دادهاند. یا این همه دهه 80 شمسی هم ویژگیهای خود را در حوزه ادبیات ما داشت، وپژگیهایی که برخی به نع ادبیات بودند و برخی به ضرر آن.

مثلا با نگاهی به فراز و فرودهای ادبیات طی یک دهه گذشته میتوان به این نتیجه رسید که یکی از ویژگیهای دهه‌ هشتاد در حوزه داستاننویسی، ظهور نویسندگان جوان و معرفی آن‌ها از طریق جوایز ادبی بود، نویسندگان جوانی که با جسارت وارد عرصه داستان‌نویسی شدند و آثار قابل توجهی خلق کردند. ویژگی داستان‌های این دهه گرایش به رئالیسم بود؛ چیزی که در داستان‌های دهه هفتاد نویسندگان به آن بی‌اعتنا بودند. همچنین داستان‌‌نویسان این دهه به جامعه شهری توجه زیادی داشتند.

توجه به آموزش داستان‌نویسی از دیگر نکاتی بود که داستان‌نویسان نوقلم در اوایل دهه هشتاد به آن روی آوردند؛ از دل همین کارگاه‌ها نویسندگان بسیاری به جامعه ادبی کشور معرفی شدند که توانستند در جایزه‌های ادبی نیز برگزیده شوند.

شعر این دهه نیز از فرم‌گرایی و تکنیک گرایی که شاعران دهه هفتاد با آن درگیر بودند، خود را رهانید و شاعران به شعر ساده روی آوردند، شعری که مردم و مسایل زندگی روزمره در آن‌ها رنگ بیشتر داشت. شاعران دغدغه‌های کوچک روزمره‌شان را در شعرها به راحتی مطرح کردند و اتفاقا توانستند در سالهای پایانی این دهه رونقی به بازار شعر بدهند و باعث شوند که مجموعه شعرهای معاصر دوباره به سبد خرید اهالی ادبیات باز گردد.

یکی از آسیب های این حوزه اما به نبود مجلات ادبی قوی یاز میگردد که کماکان یکی از نقاط ضعف و کاستی ادبیات در این دهه است. پیش بینی آینده ادبیات یا سایر هنرها اگر چه در ایران چندان مرسوم نیست و بیشتر نگاه ها معطوف گذشته یا حال است. اما می توان این پرسش را از اهالی ادبیات با گرایش های مختلف پرسید که با توجه به تحولات شعر و داستان در دهه 80،چشم انداز ادبیات در دهه آینده چگونه است؟

بخش ادبیات تبیان

منبع: خبر آنلاین- زینب کاظم‌خواه