راز نامه های در حال انقراض
بعضی کلمه‌ها تارهای وجود مرا سخت تکان می‌دهند؛ کلمه‌هایی که هر کجا و هر وقت بشنوم فوری کنجکاو می‌شوم تا ببینم در چه جمله‌ای و چرا به کار رفته‌اند. یکی از این کلمه‌ها «نامه» است.
از بچگی نامه‌ها برایم جالب بودند و هر بار که سر و کله‌ی آقای پستچی پشت در خانه‌مان پیدا می‌شد، بسیار خوشحال می‌شدم. احساس می‌کنم نامه‌ها با خودشان یک دنیا راز به همراه دارند و راز هم از آن کلمه‌های مورد علاقه‌ی من است. قبول دارید هر چیزی که راز آلود است برایمان جذاب‌تر و دوست‌داشتنی‌تر است؟
نامه یک وسیله ارتباطی سنتی برای ارتباط میان دو شخص یا گروه است. از دیدگاه ارتباطات، نامه یک پیام به صورت نوشتاری است. نامه معمولاً برای برقراری ارتباط بین دو فرد که در مکان های جغرافیایی مختلف هستند به کار می‌رود.
بسیاری از مطلب دوستانه را نمی توان از راه دور با تلفن یا ایمیل کوتاه بیان کرد و غالبا بسیاری از پیامها چندان فوری نیستند که نیاز به استفاده از تلفن یا ایمیل باشد. گاهی نوشتن صمیمیت ها را بیشتر می کند و دوستی ها را محکم می کند.
زمانی که شما برای نوشتن می گذارید، به کسی که برایش می نویسید ارزش می گذارید و این می تواند حرکت پسندیده ای در این زمینه باشد.
اما حیف! حیف که نامه‌ها کم و کمتر می‌شوند. با فراگیر شدن تلفن، تلفن همراه، ایمیل و پیام کوتاه آدم‌ها دیگر کمتر به سراغ نوشتن نامه می‌روند و میان بر می‌زنند.
به این ترتیب نسل نامه‌ها دارد می‌رود که منقرض شود! ولی تارهای وجود من با شنیدن نام نامه همچنان سخت به لرزه درمی‌آیند و ذهنم هک می‌شود که دست به قلم ببرم تا یک چیزی بنویسم، حتی اگر آن یک چیز نامه نباشد و حتی اگر قرار باشد در یک فضای کاملاً الکترونیکی به دست شما برسد…
فرآوری:مهدیه زمردکار
بخش کودک و نوجوان تبیان
منابع:
هدهد،ادبیات پارسی،ویکی پدیا
مطالب مرتبط:
