موسسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان

سیف الدین ابوالمحامد محمد الفرغانی از شاعران عالیقدر نیمهه دوم قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری است. وی بعد از خروج از زادگاه خود (فرغانه) مدتی در آذربایجان و بلاد روم و آسیای صغیر به سر برده است. به طوری که از آثار او استنباط می شود وی اهل تصوف و عرفان بود

مرگ با تمام هیبت نامرئیش وقتی برای ترساندن افکار روشن و قلب های هوشیار بخت آزمایی می کند از هیولایی سیاه و بی صورت با شنلی پاره و داسی تیز و دستان اسکلتی تبدیل به مفهومی عقلانی برای تفکر می شود و اندیشمندان در تلاشی پایدار برآنند تا علل ترس از مرگ و نح

شعرهای مولانا حالا نه تنها هنرمندان، نویسندگان و موسیقی دانان آمریکایی را سر شوق آورده که در مجالس عروسی نیز خوانده می شوند.

محمد سلمانی از ویژگی های شعر ایرانی و فراز و نشیبی آن پیش از اسلام تاکنون می گوید.

رودکی علاوه بر این که پدر شعر فارسی است باب کننده رباعی نیز هست.

شاعران پارسی گو نیز با الهام از آداب و سنت ایرانی و اسلامی، اشعاری نغز درباره عید فطر، عید بزرگ مسلمانان سروده اند و می سرایند که بر دل و جان آدمی می نشیند.

گزیده ای از سروده های 10 شاعر مطرح قرون 3 و 4 هجری شامل رودکی، کسایی، شهید بلخی، ابوشکور بلخی، رابعه قزداری، منجیک ترمذی، دقیقی، منطقی، سگزی و حنظله بادغیسی منتشر شد.

مفهوم شب قدر از نگاه پژوهشگران شعر و ادی فارسی

اسماعیل آذر نویسنده و پژوهشگر ادبیات فارسی می گوید: شعرای ما از رودکی تا دوران معاصر درباره قرآن اشعار پرمعنا با مفاهیم عالی سروده اند.

اشعاری از شاعران کهن

اشعاری از شیخ فخرالّدین ابراهیم ( عراقی)، ابوالنجم احمد بن قوص بن احمد دامغانی (منوچهری)، کمال الدین بافقی (وحشی) و سیف الدین ابوالمحامد محمد الفرغانی (سیف فرغانی).

اشعاری از جامی، خواجوی کرمانی و امیرخسرو دهلوی.

اشعاری از شاعران گذشته ی این مرز و بوم ؛ مولوی، سعدی و عطار نیشابوری.

چند دوبیتی از باباطاهر و چند رباعی از سنایی و بابا افضل کاشانی.

اشعاری از سیف فرغانی، سنایی غزنوی و ابوسعید ابوالخیر.

اشعاری از اقبال لاهوری، بیدل دهلوی و عراقی

قصایدی از اوحدی مراغه ای، وحشی بافقی و مسعود سعد سلمان.

اشعاری از بیدل، مولوی و صائب تبریزی

شعری از مثنوی معنوی مولوی با عنوان «کبودی زدن مرد قزوینی به شانه گاه و پشیمان شدن او به سبب زخم سوزن» به همراه نثر آن توسط دکتر فتحی.

گوهر ناشناسی است اگر سعدی را به «گلستان» محدود کنیم و غزلیات؛ و در «بوستان» او گشتی و گذری نداشته باشیم و دل از خوشه‌های خرمن او پر نکنیم.