وضعیت"تئاتر"در كشورهای آسیایی

اتکا به آیین و افسانه های بومی - ملی در تعامل با "یونان" و "رم" با محوریت

سرزمینی به نام بنگلادش

نمایش در كشورهای آسیایی از دیرباز با اتكا به آیین و افسانه‌های بومی – ملی به رشد و نمو رسیده است و همواره در تعامل با تئاتر یونان و روم گسترش یافته است. اما شناخت از وضعیت كنونی هنر نمایش در كشورهای آسیایی با قدمت طولانی آن بهانه‌ای بوده تا بخش تحقیق و گزارش های هنری ایسنا، با ذكر مقدمه‌ای مختصر از «تئاتر در آسیا» به علت واقع شدن مركز تئاتر آسیا در بنگلادش نگاهی به وضعیت نمایش در این كشور داشته باشد.

چشم اندازی به نمایش در قاره آسیا

كشور چین از گذشته‌های دور با رونق بخشیدن به نمایش‌های «سایه» و بیان افسانه های فلكلور در این قالب از ملل با پشتوانه در زمینه هنرهای نمایشی به شمار می‌رود.

ژاپن با استفاده از نمایش‌های موسوم به «كابوكی» و «نو» نیز سهم بسزایی در تعالی اندیشه‌های نمایشی در این قاره كهن داشته است.

همچنین هند و مالزی نیز صاحب بیش‌ترین پیشینه در زمینه نمایش‌های عروسكی بوده اند كه این قدمت تا حدودی در دنیا منحصر به فرد بوده است.

كشور تركیه نیز با در خدمت داشتن عروسكهایی به نام «غره گز» سهم بسزایی در حفظ میراث‌های كهن و معنوی این منطقه فرهنگی و انتقال آنها به نسل حاضر داشته است.

بنگلادش، نمایش های گاترا و مركز تئاتر آسیا

كشور بنگلادش از گذشته با توجه به در اختیار داشتن فرهنگهای متنوع در سراسر حیات ملی خود محل تلاقی اندیشه‌های مذهبی مختلفی چون بودا، هندو و دین مبین اسلام بوده است.

اما امروزه نمایش و تئاتر یكی از مهمترین ابزارهای فرهنگی و تفریحی كشور بنگلادش به شمار می‌رود و دو نوع متفاوت از نمایش در این كشور تحت عناوین گاترا (GATRA) و تئاتر ملی رایج می‌باشد.

گاترا در واقع همان تئاتر فولكلور یا محلی است كه به طور گسترده‌ای در میان روستائیان و گاه شهرنشینان متداول بوده و از محبوبیت چشمگیری برخوردار است.

فصل زمستان بهترین فصل اجرای نمایش گاترا در بنگلادش است كه زمان اجرا نیز عموما در شب بوده و با نورپردازی‌های چشم نواز همراه می‌شود، بعد از استقلال كشور بنگلادش در سال 1971 هنر نمایش از حیات و احیای ویژه ای در این كشور برخوردار شده است.

اقدامات اخیر تئاتر معاصر بنگلادش و بزرگداشت ایبسن