عکس خانوادگی از سیارات
اگر از مرکز منظومه شمسی به آن نگاه کنید چه می‌بینید؟ فضاپیمای مسنجر اخیرا چنین منظره‌ای را از مدارش که در فاصله سیاره عطارد از خورشید است، گرفته است. تمام سیارات خورشیدی بصورت نقاط نورانی دیده می‌شوند و سیارات نزدیک‌تر و بزرگ‌تر پرنور‌تر به نظر می‌رسند. همه سیارات در یک جهت در مدار حرکت می‌کنند و تقریبا در یک مسیر بزرگ دایره¬ای در آسمان محدود شده اند (صفحه دایره البروج). در تصویر بالا که به صورت افقی فشرده شده است همه سیاراتِ از جمله عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری و زحل دیده می شوند. هرچند موقعیت سیارات اورانوس و نپتون که بسیار کم نور و کوچکند نیز مشخص شده است. پلوتو، که اخیرا جایگاه سیاره‌ای آن زیر سوال رفته است، بسیار کم نور‌تر از آن است که دیده شود. قمر زمین قابل مشاهده است، همانطور که قمرهای گالیله‌ای مشتری قابل مشاهده هستند. تصویر بالا وارون تصویری است که فضاپیمای ویجر۱ در سال 1990 از خارج منظومه شمسی گرفته بود. (تصویر پایین)
در این تصویر می توانید سیارات نپتون، اورانوس، زحل، مشتری، زمین و زهره را مشاهده کنید. این تصویر دقیقا برخلاف تصویر بالا و از لبه منظومه شمسی گرفته شده است.
با دقت به این دو تصویر می توانید قلمرو دسترسی بشر از داخلی ترین بخش های منظومه شمسی تا لبه آن را به خوبی درک کنید. کاوشگر ویجر 1 در 5 دسامبر سال 1977 میلادی توسط ایالات متحده برای کاوش و بررسی دقیق سیارات گازی مشتری ، زحل و فضای ژرف فراتر از آنها به فضا پرتاب شد. این کاوشگر در تاریخ 5 مارس 1979 به نزدیک ترین فاصله خود نسبت به مشتری رسید و پس از بررسی و ارسال داده‌هایی بسیار ارزشمند و بنیادین از این سیاره به زمین ، بسوی سیاره زحل پیش رفت و پس از گذر از این سیاره در 12 نوامبر 1980 به ورای منظومه شمسی و فضای بیکران بین ستاره‌ای پیش رفت تا سفر بی پایان خود را ادامه دهد. کاوشگر ویجر 2 در تاریخ 25 آگوست1977(این بار برای کاوش و بررسی دقیق تر تمامی سیارات گازی منظومه شمسی ، مشتری ،زحل ، اورانوس و نپتون) به فضا پرتاب شد و پس از گذر از سیاره مشتری و زحل به ترتیب در تاریخ 9 ژوئیه 1979 و 25 آگوست 1981 خود را به سیاره اورانوس در24 ژانویه 1986 رساند و پس از عبور از سیاره نپتون در 25 آگوست سال 1989 همانند ویجر1 سفر خود را بسوی ژرفای فضا در پیش گرفت.
م.ح.اربابی فر
بخش دانش و زندگی
منابع: تصویر روز نجوم / دانشنامه ستاره شناسی
