این فقیه بیدار قصد داشت حرکتی را که توسط آیت الله سید محمد باقر صدر شروع شده بود را تداوم بخشد، ولی اوضاع سیاسی و جو استبدادی و دیکتاتوری صدام حسین، این فرصت را از وی گرفت. ایشان اعتقاد داشت دین اسلام بدون حکومت اسلامی و اجرای احکام الهی و اسلامی ناقص است و اعتقاد داشت که اسلامی همه را به تأسیس حکومت اسلامی در همه جوامع مسلمانان دستور می دهد.
آیت الله صدر از حامیان و طرفداران سرسخت و معتقد به نظام جمهوری اسلامی ایران بود. ایشان در نامه ای به عراقیان مقیم ایران نوشت: خداوند مردم ایران را زنده نگه دارد، آنها برادارن دینی و مذهبی ما هستند،خداوند دولت جلیل ایران را که شرف اسلام در عالم است، زنده نگه دارد.
وی به استادش امام خمینی(ره) بسیار احترام می گذاشت و از او با رمز ابی احمد یاد می کرد. او از مقام معظم رهبری بسیار تمجید می کرد و از ایشان به عنوان عامل اصلی ایجاد علاقه بین مسلمانان عراق و ایران یاد می کرد. وی آرزو می کرد زمانی در عراق دولتی مثل ایران تشکیل شود.
آیت الله سید محمد صدر بر وحدت اسلامی بسیار تأکید داشت و همه مذاهب اسلامی را برادر می دانست.
وی در نامه ای که برای ایرانیان مقیم عراق فرستاد نوشته است:به اعتقاد من بالاترین و والاترین قضیه ای که بر همه مسلمانان در همه حال واجب است، وحدت و برادری، نفی حاکمان ستمگر و دشمنان جهانی و نفی استعمار انگلیس، آمریکا و اسرائیل است که بر بشر محروم و مظلوم ستم می کنند.
آیت الله سید محمد صدر تقیه و کنار آمدن با ظلم و بی دالتی را از روی مصلحت جایز نمی دانست. وی با کسانی که برپایی نماز جمعه را سبب ایجاد فتنه می دانستند فرمود:
امروز هیچ حاجتی به تقیه نیست، جماعتی گفته اند برپایی نماز جمعه فتنه است، کسانی عامل فتنه هستند که در نماز جمعه حاضر نمی شوند و با عدم شرکت در نماز جمعه دشمنان دین را دانسته یا ندانسته یاری می کنند.
منابع:
1. کتاب گلشن ابرار
2. کتاب رجل الفکر و میدان
تهیه: گروه حوزه علمیه
