رحلت
روز جانسوز رحلت آیت الله فیض یعنی سیزدهم اسفند 1329ش، مطابق با 25جمادی الاولی سال 1370ه. ق فرا رسید. در آن روز وی مشغول نماز بود، وقتی که به قنوت نماز رسید، لحظه ای که می گفت: «اِلهَنا عامِلْنا بِفَضْلِکَ» (ای خدای ما! با ما به فضل و کرمت رفتار کن.) جان به جان آفرین تسلیم کرد و به لقاء الله پیوست.
آری او که هماره با مناجات و عبادت خدا مأنوس بود، در حال نماز آن هم در قنوت، با درخواست فضل و رحمت از خدا، به سوی جهان باقی شتافت و روحش به شاخسار جنان پرواز کرد.
تشییع جنازه آیت الله فیض به قدری با توجه به جمعیت آن عصر پرجمعیت بود که تا هشتاد هزار نفر حدس زده اند.
هنگام تشییع، باران می بارید و زمین و زمان اشک می ریخت. آیت الله العظمی بروجردی(ره) در صحن مطهّر حضرت معصومه(س)بر پیکرش نماز خواند و جنازه مطهّرش را در جلو ایوان طلا، واقع در صحن عتیق بارگاه ملکوتی حضرت معصومه(س)به خاک سپردند.
به پاس تجلیل از مقام مرجعیت، مجالس ترحیم متعددی در قم و شهرستان ها از طرف اقشار مختلف مردم برپا شد. مدتی عزای عمومی اعلام کردند و مطبوعات رحلت جانسوز او را به عنوان یک فاجعه مولمه عظیم، به جهان مخابره کردند.
تاریخ رحلت او (سال 1370ه. ق) را بعضی از ادیبان نکته سنج با لقب معروفش «آیت الله الفیض» که به حساب ابجد 1370است، مشخص کرده اند، چنان که در سنگ مرقدش نوشته شده است. یادش به خیر و خدماتش همیشه در خاطره ها زنده باد.
رضوان و بهشت جای بادش
جا در حرم خدای بادش
بر سنگ روی مرقد مطهّرش چنین نوشته شده است:«النّاس مَوْتی و اهلُ العلمِ أحْیاءٌ. هذا المضجع الشّریف و المرقد المُنیف، للعالم العامل التّقی، والفقیه الکامل الصّفی، مقنّن قوانین الفقه و الاصول، و مبیّن رموز المعقول و المنقول، مفخر العلماء العاملین، استاد الفقهاء و المجتهدین، ینبوع الفضل و التّحقیق، بحرالعلوم و التّدقیق، مُحیی آثار الشّریعة الاسلامیّة، و مؤسّس الحوزة الجلیلة العلمیّة، شیخ الاجازة و الفتوی، آیةالله العظمی، الحاج میرزا محمّد الفیض القمی، و ارتحل فی الیوم الخامس و العشرین من شهر جمادی الاولی سنة ثلاثمأة و سبعین بعد الالف، و اُرِّخ باسمه المشهور (آیت الله الفیض) 25جمادی الاولی سنة 1370قمری، برابر سیزدهم اسفند 1329شمسی.»
منبع:
کتاب کنجینه آثار قم
تهیه: گروه حوزه علمیه
