زمستان بی پایان
ای قائم آل محمد! تو كجایی تا برایت از دردهایم بگویم؟ از غصه هایم... از چه برایت بگویم؟ از بهاری بی رنگ، از تابستان خشك و سوزان، از خزان برگ ریزان و یا از زمستان بی پایان.
ای صاحب الزمان، بدون تو زندگی برایم معنی ندارد. بدون تو خنده هایم به اشك مبدل می شوند. بدون تو بهار سرسبزی نمی آید و زمستان بی عدالتی در زمین هیچ گاه پایان نمی یابد...
امروز با كسی صحبت می كردم. از بی عدالتی دنیاطلبان می گفت و از بی مهری پروانه ها... منتظر ماندم تا سخنش تمام شود. من در پاسخش گفتم: «می دانی، رنج هایت در برابر رنج های مولا علی(ع) بی معناست، از بی عدالتی سخن می گویی؛ درحالی كه بی عدالتی یعنی غصب ولایت مولایمان. آه، از بی مهری پروانه ها نگو كه مهر و وفا در عاشورای خونین به فراموشی سپرده شد. از دیوهای پلید سخن به میان نیاور كه بذر وجودشان را مهاجمان با شكستن در خانه علی(ع) پاشیدند... اما نگران مباش. وقتی آخرین اماممان بیاید، زمستان زمین بی پایان تمام می شود، بی عدالتی در سراسر جهان محو خواهد شد و دوباره مهربانی رواج پیدا می كند.»
گفت: «او كیست؟ كی می آید؟»
پاسخ دادم: «او می آید. او مهدی موعود(عج) است كه در یكی از روزهای پروردگار ندای «أنا مهدی» را سر می دهد و با حكومتش مستضعفین امید زندگی می یابند و ظالمان به سزای اعمالشان خواهند رسید.»
پس بلند شدیم و با هم پرنده های «اللهم عجل لولیك الفرج» را به سمت آسمان رها كردیم و از خداوند ظهور یار را درخواست كردیم.
آقاجان! بیا و به همه ظلم ها و ستم های طاغوت ها پایانی بده و ناامیدان را امیدوار و بی پناهان را پناهی ببخش!
«چو یار نیست بگو بهار برگردد
بهار من آن دم است كه یار برگردد».
بخش کودک و نوجوان
منبع: سایت کیهان
* مطالب مرتبط:
