شهاب حسینی شایسته سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد

به گزارش خبرنگار مهر، اگر یکی از ملاک‌های اهدای سیمرغ بلورین بهترین بازیگر تنوع نقش‌هایی باشد که بازیگری ارائه می‌دهد یا گامی باشد که بازیگری برمی‌دارد تا از نقش‌های قبلی فاصله بگیرد امسال هم سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد جشنواره را باید به شهاب حسینی داد.

بازیگر بااخلاق و بی‌حاشیه‌ای که کمتر از آنچه توان و استعداد دارد ادعا می‌کند و بیشتر و به ویژه در سال‌های اخیر به واسطه نقش‌آفرینی‌های قانع‌کننده‌اش توانسته به درجه بالایی از بازیگری در سینمای ایران و میان همنسلانش برسد. شهاب حسینی را در جشنواره امسال در فیلم‌های سینمایی "آفریقا"، "برف روی شیروانی داغ"، "جدایی نادر از سیمین" و "سوت پایان" دیدیم. او در این فیلم‌ها با کارگردان‌های مختلف با توانایی و تجربه متفاوت همکاری کرده اما نتیجه کارش در همه این فیلم‌ها درخشان بود.

حتی در فیلم سینمایی "سوت پایان" که کارگردان نتوانسته بود بازی‌هایی یکدست از بازیگرانش بگیرد و حتی ضعف بازیگری شامل حال خودش می‌شد، شهاب حسینی در حاشیه حضور نقش اول فیلم قرار نمی‌گرفت و واکنش‌هایی به موقع و درست داشت. در فیلم سینمایی "برف روی شیروانی داغ" حسینی با گریمی متفاوت در قالب جوانی لمپن قرار گرفته بود که در فضایی تیره و پر سوءتفاهم به دنبال منافع خود می‌گردد.

فیلم "جدایی نادر از سیمین" دومین همکاری این بازیگر با اصغر فرهادی است، در فضای واقع‌گرای فیلم شهاب حسینی نقش دشوارش را به خوبی بازی کرده، سیمایی عصبی و پرخاشگر از حجت ارائه داده و در عین حال این نقش خاکستری را طوری بازی نکرده که در تماشاگر دافعه ایجاد کند، مخاطب درگیر وضعیت تراژیک این مرد می‌شود و در صحنه‌هایی برایش دل می‌سوزاند.

"آفریقا" به کارگردانی هومن سیدی یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های این دوره از جشنواره، حس و حالی ویژه دارد و استعداد کارگردان جوانش را نشان می‌دهد، یکی دیگر از بازی‌های خوب حسینی در کارنامه حرفه‌ای‌اش در این فیلم رقم خورده، بازی در سکوت با کمترین میزان دیالوگ و بیشترین تاثیرگذاری بر مخاطب.

شهاب حسینی در "آفریقا" مانند هر بازیگر بزرگ دیگری بدون این که خود را به رخ بکشد دیده می‌شود، بدون این که تلاش کند دیده شود در میان بازیگران دیگر که بیشتر از او حرکت و دیالوگ دارند دیده می‌شود. حسینی موقعیتی تثبیت شده در سینمای ایران پیدا کرده است. گزینه‌ای قابل اعتماد برای طیف مختلفی از کارگردان‌ها است. کیانوش عیاری که بازیگری را به شکلی منحصر به فرد دوست دارد حسینی را برای "خانه پدری" انتخاب می‌کند.

اصغر فرهادی با تسلطی که در بازی گرفتن دارد به او اعتماد می‌کند و کارگردان‌های جوانی مانند هومن سیدی و نیکی کریمی از تجربه و توانایی‌اش برای بهتر شدن فیلم‌هایشان استفاده می‌کنند. اگر همه تلاش حسینی برای انجام کارهای متفاوت در سینمای ایران دیده شود می‌توان امیدوار بود هیئت داوران بدون در نظر گرفتن ملاحظاتی که همیشه در جشنواره فیلم فجر وجود داشته و ناعادلانه و غیرحرفه‌ای است سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را به حسینی بدهند.

آنها می‌توانند این سخت‌کوشی را نادیده بگیرند و بهانه بیاورند که حسینی در جشنواره بیست و هفتم و برای "سوپراستار" و "درباره الی" سیمرغ گرفته و زود است که این افتخار برایش تکرار شود، اما او همچنان بهترین بازیگر جشنواره امسال است، جشنواره‌ای که بسیاری از نامهایش ضعیف‌تر از انتظار بودند.

شهاب حسینی در نشست پرسش و پاسخ فیلم "جدایی نادر از سیمین" گفت می‌خواهد برای مدتی در سینما کم‌کار شود، این می‌تواند بهترین انتخاب برای بازیگری باشد که در یک سال گذشته در فیلم‌های مختلف بازی کرده، وسواس حسینی برای انتخاب نقش‌های ویژه و فاصله گرفتن از سینما می‌تواند او را دست‌نیافتنی و تازه نگه دارد، اتفاقی که هر بازیگر بزرگی به آن نیازمند است.