از صربستان چه خبر؟
انقلاب مردم تونس الهام بخش خیزش مردمی در کشورهای آسیایی و آفریقایی شد. علاوه بر تونس مردم کشورهای مصر، اردن و یمن نیز به تظاهرات بر علیه رژیم دیکتاتوری برخاسته اند. اما گویا این موج اعتراضات از سطح آسیا فراتر رفته و پا به قاره همسایه خود گذاشته است.
یک شنبه 17 بهمن ماه کشور صربستان شاهد برپایی تظاهرات مردمی به رهبری «تامیسلاو نیکولیچ» رئیس حزب پیشرفت این کشور بود. حدود هفتاد هزار نفر از مردم صربستان که از مشکلات اقتصادی و فساد اقتصادی به ستوه آمده بودند به خیابان های بلگراد پایتخت این کشور آمدند. این بزرگترین تظاهرات مردمی در صربستان طی سال های اخیر بوده است که قدرت مخالفان دولت را در آستانه برگزاری انتخابات سال 2012 به نمایش می گذارد. شایان ذکر است که یک دولت ائتلافی حامی اتحادیه اروپا از سال 2008 تاکنون حکومت صربستان را در اختیار دارد اما تداوم مشکلات اقتصادی توام با کندی روند پیوستن این کشور به اتحادیه اروپا منجر شده تا بسیاری از مردم این کشور به مخالفت با دولت بپردازند.
چند تن از رهبران مخالفان دولت صربستان در این مراسم سخنرانی کردند. نیکولیچ گفت: مدت ده سال است که صربستان را دولتی فاسد و بی کفایت اداره می کند. «الکساندر والین» یکی از اعضای حزب سوسیالیست گفت: علت اعتراض بیکاری بسیاری از مردم صربستان است.
در حالی که تظاهرات کنندگان شعارهای «دزدان، سارقان» و «اصلاحات، تغییرات» سر می دادند، حدود ده هزار نیروی پلیس به منظور جلوگیری از خشونت های احتمالی، مقابل ساختمان پارلمان صربستان مستقر شدند.
ماموران پلیس تا برآورده شدن خواسته هایشان به اعتصاب ادامه داده و در صورتی كه پاسخ مثبتی را از مسوولین دریافت نكنند اعتصاب خود را تشدید می كنند.
احزاب و گروه های مخالف، برگزاری انتخابات زود هنگام را به عنوان اولین خواسته خود مطرح کرده اند. قرار است انتخابات مجلس صربستان در سال2012 برگزار شود؛ اما در حالی که رکود اقتصادی جهانی به‌شدت بر وضعیت اقتصادی این کشور تاثیر گذاشته، فشارها بر مقامات این کشور برای تسلیم شدن به خواسته مخالفان نیز افزایش یافته است.
مخالفان دولت ضرب الاجلی دو ماهه برای «بوریس تادیچ» رئیس‌جمهور صربستان معین کرده اند تا در این زمان انتخابات را برگزار کند. معترضان تهدید کردند در صورتی که دولت به تقاضاهای آنها توجه و رسیدگی نکند و انتخابات در این مدت برگزار نشود و به حکمرانی زورمندانه خود ادامه دهد، در ماه آوریل (اسفند/فروردین) دوباره تظاهرات مستمر خود را از سرگرفته و بلگراد را به محاصره خود در آورند.
نگاهی به سه روز قبل از تظاهرات
سه روز قبل از این تظاهرات (روز پنج شنبه چهاردهم بهمن ماه) اعضای سندیكای مستقل پلیس صربستان در اعتراض به سیاست های اقتصادی و وضعیت نامناسب رفاهی و اجتماعی در قبال خود، دست از كار كشیدند.
«ولیمیرباربولوو» رییس شورای هیات مدیره سندیكای مستقل پلیس صربستان در همین خصوص گفته بود: حدود 13 هزار نفر از اعضای این سندیكا با احترام به قانون اعتصابات مبنی بر انجام حداقل كار، برای تحقق خواسته هایشان دست به اعتصاب می زنند. هم چنین دیگر سندیكاهای پلیس و كسانی كه عضو سندیكا نیستند در این اعتصاب به آن ها ملحق خواهند شد.
ماموران پلیس در اعتصاب در خیابان ها گشت نمی زدند و دیگر فعالیت های روزانه خود را نیز انجام نمی دادند. مامورانی كه مسوول انجام خدمات برای شهروندان بودند مانند صدور اسناد و صدور پلاك اتومبیل كارهای خود را فقط در موارد ضروری انجام می دادند.
حدود هفتاد هزار نفر از مردم صربستان که از مشکلات اقتصادی و فساد اقتصادی به ستوه آمده بودند به خیابان های بلگراد پایتخت این کشور آمدند
افزایش حقوق به میزان 40 درصد، تجهیزات جدید برای انجام وظیفه، اونیفورم و كفش جدید و تغییر بندهایی از قوانین مربوط به پلیس در رابطه با بهبود وضعیت رفاهی از جمله خواسته های سندیكای مستقل پلیس صربستان است.
باربولوو خاطر نشان کرده بود ماموران پلیس تا برآورده شدن خواسته هایشان به اعتصاب ادامه داده و در صورتی كه پاسخ مثبتی را از مسوولین دریافت نكنند اعتصاب خود را تشدید می كنند.
در پایان اطلاعات مختصری در رابطه با کشور صربستان در اختیار خوانندگان گرامی قرار می گیرد.
آشنایی با صربستان
حکومت در صربستان از نوع جمهوری است که در آن رئیس جمهور، رئیس حکومت است. این کشور در جنوب شرقی اروپا قرار گرفته است و تا سال 2006 کشور صربسان و مونته نگرو خوانده می شده است. این کشور از شمال با مجارستان، از شرق با رومانی و بلغارستان، از غرب با مونته نگرو، کرواسی و بوسنی و هرزگوین و از جنوب با آلبانی و مقدونیه همسایه است.
کوزوو بخشی از صربستان است که از سال 1999 میلادی تحت نظارت سازمان ملل متحد اداره می شود. این بخش خودگردان از سال 1993 درگیر ناآرامی هایی بود. ارتش جدایی طلب در این بخش شورش کردند و تلاش کردند کوزوو را از صربستان جدا کنند. با دخالت نیروهای سازمان ملل متحد و پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) آرامش نسبی به منطقه بازگشت.
پریسا چیذری
بخش سیاست
