گفتگوی تلفنی تبیان با امیر حاج رضایی کارشناس فوتبال درخصوص فرهنگ حاکم بر فوتبال ایران:
ضمن احترام برای تمام ایرانیان و ورزش دوستداران ، باید بگویم متاسفانه درفرهنگ ورزشی کشور به خصوص فوتبال مقوله ای به نام نظم دیده
نمی شود، مقوله ای که شالوده و اساس ورزش است و افکار وشعور عمومی و مردمی ، نبود آن را به راحتی در متن ورزش احساس می کنند.
مثلاً در کجای دنیا شما دیده اید که دو تیم رقیب در شب دربی حساس و بزرگ خود از سوی مسئولان به ضیافت شام دعوت شوند . در ایران مسئولان حساسیت بازیها را می گیرند و از هیجان آن می کاهند که به نظر من این خود ریشه و بحث فرهنگی دارد که مفصل لازم به بحث و موشکافی است.
در اسکاتلند که دو تیم معروف آن سلیتک و رنجرز( گلاسکو) با آن همه اختلافات و رقابتهای مذهبی دیرینه ای که دارند ، هیچگاه شب قبل از بازی به ضیافت مشترک دعوت نمی شوند . چرا که از حساسیت ها کم می شود هر چند که ما در ایران مشکلاتی با تماشاگران داریم.
در ایران پشت پرده تیمها فعالیت صرفاً سیاسی، اقتصادی صورت می گیرد ، اما در اروپا فقط صرفاً سیاست و اقتصاد نیست بلکه تیم های بزرگتر و مهمتری پشت تیم های فوتبال هستند که کارهای اجتماعی، فرهنگی، پزشکی و روان شناسی می کنند.
به نظر من فوتبال یک پدیده است و کاملاً مثل زندگی است و حیات و تغییر و تحول در آن به چشم می آید.
الان چرا ما در ایران همه چیز را فدای دو تیم سرخ و آبی می کنیم . به سبک و ترکیب دو تیم استقلال توجه می کنیم تجزیه و تحلیل می کنیم و هزار تمجید و تعریف دیگر.
اما یکبار هم که شده بیاییم به تیمی مثل سپاهان احترام بگذاریم و فوتبال را از چرخه دو قطبی خارج کنیم . ما باید فرهنگی را حاکم کنیم که به امثال سپاهان توجه و احترام گذاشته شود.
دموکراسی فقط یک واژه سیاسی نیست و فقط کاربرد حکومتی و دولتی ندارد ، بکله باید آن را در فرهنگ ورزش رشد داد و خون تازه ای از دموکراسی در فرهنگ ورزش کشور جریان داد.
ما اکنون دچار زیاده خواهی دو تیم آبی و قرمز از فوتبال این مملکت هستیم . ما شاهد بی عدالتی و ظلم در فوتبال هستیم و قاطعانه منکر علم و فوتبال هستیم ، علم فوتبال و تکنولوژی و ارتباطات مسافر نیست که جلوی آن را همچون مسافر جلوی مرز بگیرند.
وقتی صدا و سیما مجبور می شود بعضی از بازیها را با تأخیر پخش کند یا تماشاگران را نشان ندهد به خاطر تضاد فرهنگی میان ما و آنهاست.
ما در هیچ جای دنیا نمی توانیم مثل تماشاگران ایران را پیدا کنیم. در کجای دنیا تعدادی تماشاگر زود و در یک صحنه فی البدایه می توانند شعر و قافیه سازی کنند. آنها در قافیه سازی بی نظیرند.
ضمن علاقه بسیارم به محمد دادکان ریاست فدراسیون باید بگویم متأسفانه فرهنگ حاکم مسیری انحرافی را طی می کند ، مثلاً شنیده و دیده ایم دکتر دادکان با بازیکنان تیم ملی در بوسان تمرین می کرده یا با تیم فوتسال بازی می کند . اینها علایم مدیریت باز و بی ریا نیست . اگر بازیکن تیم ملی رئیس فدراسیون را دریبل بزند و او را مقهور تکنیک خود کند ، عیب است چرا که حرمت ها و حریم فرهنگی می شکند. دراروپا کجا دیده اید رئیس با تیم ملی خود تمرین کند. آیا فرانس بکن بائر قیصر فوتبال آلمان اجازه چنین کارهایی را به خود می دهد تا فاصله خود با بازیکنان تیمش را نزدیک کند؟
به امید موفقیت فوتبال ایران و تغییر زیر ساختار فرهنگی حاکم برورزش ما.
امیدوارم در فرصت های آینده با وقت بیشتر در خدمت خوانندگان و بینندگان محترم و جویای علم سایت تبیان باشم.
