زائر نواز
در كودكـى دستم به دست مـادرم بود وقتى به درگاهت رضاجان مـى رسیدم
آواى هر گلدسته ات را گرم و پرشور با گوش جـان از بیكرانها مـى شنیدم
آن روز هم چون روزهاى خوب دیگر شور طوافت در دل من شعله ور بود
گرم و سبكبال و رها، بى تاب بى تـاب گویى مرا شوق حریمت بال و پر بود
مادر تمام غصه ها را با تو مـى گفت از رنج جانسوز و غم و درد نهـانش
مى شد كه نقش غم زلوح سینه اش خواند از گـریـه آرام و اشك دیـدگـانش
همچون كبوتر شاد و بى آرام و خرسند بر گرد بام روضـه ات پرواز كردم
تـا بیكـران آسمـانهـا نـور دیـدم وقتى كه چشم خـویشتن را باز كردم
****
مهرت همیشه در سرم، عشقت به جانم چون ریشه سرو وصنوبر پاگرفته است
تـو هـشتمین نور شب یلداى مایـى عشق تو درجان و دل ما پاگرفته است
تا بـار دیگر روى مـاهـت را ببینم بـا التـفاتى حاجت ما را روا كـن
بستم گـره بر پنجره، چشـم انتظارم تا باز گردم، این گره را نیز وا كن
حوا جعفرى
