دریغ از یک معذرت خواهی خالی!

متاسفانه در چند سال اخیر مسئولان به جای حل مساله به پاک کردن صورت مساله پرداخته اند. مسولان مربوطه به هنگام بروز حوادث اعلام می دارند که این پدیده ای است که در کشورهای دیگر هم رخ می دهد. اما باید از آنها پرسید که در حالی که سهم ایران از حمل ونقل هوایی در سطح جهان کمتر از 5% می باشد، آیا بروز این میزان سوانح هوایی در ایران منطقی ایجاب می نماید؟

 بانگاهی گذرا به حوادث این چنینی در کشور می توانیم که با جان و مال مردم سر و کار دارد و اولین متضررین مردم هستند، باید عزم مسئولان عالی کشور در این راستا باشد تا بتوانند رضایتی که ملت از مسئولین عالی کشوری را انتظار دارند فراهم کنند و در این راه اول ملت ایران را در نظر بگیرند و بعد به آمار های جهانی و کیفیت حوادث بپردازند.

مورد دیگری از این نوع حوادث، آتش گرفتن ماشینهای مردم در خیابان های کشور بود که به شرکت سازنده بازمی گشت، در اتفاق مشابهی که در کشور دیگر آسیایی رخ داده بود و البته در ابعادی بسیار کوچک تر مدیرعامل آن شرکت با فراخوان تمام خودروهایی که نقص داشتند و رفع عیب آنها با معذرت خواهی بسیار زیادی که جلوی دوربین های تلویزیونی انجام داد، حسن نیت شرکت و خود را نسبت به مردم که تأمین کننده تمام درآمدهای آنان هستند، نشان داد و محبوبیتی دو چندان در محافل اجتماعی پیدا کرد.

همیشه گفته می شود که باید از تاریخ آموخت و بسان آیینه عبرتی در آن نگریست. این امر در آموزه های دینی نیز وارد شده است و مثال بارز آن آیه "سیروا فی الارض" می باشد. حال با نگاهی به تجربه کشورهای دیگر به برخوردها واقدامات آنها به هنگام بروز سوانح هایی نگاهی می اندازیم.

وزیر دفاع اوکراین بعد از سقوط هواپیمای روسی در سال 2001، خواستار استعفا از مقام خود شد. در این سانحه هوایی، هواپیما به درون دریای سیاه سقوط کرد و 87 نفر از سرنشینان آن جان باختند.

وزیر دفاع اسلواکی نیز در سال 2006 به دلیل کشته شدن 42 نفر از نظامیان در یک هواپیمای نظامی از مقام خود استعفا می دهد.

در سال 2007 نیز در پی سقوط مجدد هواپیما در برزیل یکی از مسئولان خطوط هوایی از کار بر کنار می شود. در این سانحه هوایی 198 نفر جان خود را ازدست دادند.

وزیر دفاع برزیل پس از کشته شدن 187 نفر در سال 2008 از مقام خود خلع شد. او که خود بر صنعت هواپیمایی کشور سالها تکیه زده بود ؛در پی سقوط های پی در پی در مظان اتهام قرار داشت تا اینکه پس از این حادثه هوایی، رییس جمهور لولا در پی اخراج او بر می آید.

در 22 می 2010 نیز، هنگامی که 160 تن از مسافران در هواپیمای هندی جان خود را از دست دادند، وزیر خطوط حمل و نقل هنداستعفا از مقام خود را اعلام کرد. این هواپیما که از دوبی به سمت هند در حرکت بود در 200 مایلی بنگالور سقوط می کند و 160 تن از مسافران آن جان خود را از دست می دهند. بعد از این رویداد فرماندار این ایالت در محل حادثه حضور یافته و به ابراز همدردی با بازماندگان و خویشاوندان این سانحه هواپیمایی می پردازد.

اینها تنها مشت هایی از خروار حوادث هوایی صورت گرفته در جهان می باشند( آمارهایی که صرفا به عکس العمل این کشورها در یک دهه اخیر می پردازند). بنا بر اساس اداره ثبت سانحه های هوایی در ژنو، از سال 2000 به این سو تعداد سوانح هوایی در اطراف و اکناف دنیا رو به کاهش بوده است و از 190 سانحه در سال 2000 به 128 سانحه در سال 2010 کاهش یافته است. این در حالی است که در چند سال اخیر حوادث متعدد هوایی در ایران به سکه رایج تبدیل شده است و سالانه چندین سانحه هوایی در کشور رخ می دهد.

البته بخشی از این موضوع به فرسوده بودن ناوگان حمل و نقل هوایی کشور مربوط می شود. اما مسئولان ذی ربط می توانستند حداقل در رسانه های عمومی به عذر خواهی از مردم بپردازند و به ابراز هم دردی با مردم بپردازند و در رفع این مشکل تلاش کنند. متاسفانه در چند سال اخیر مسئولان به جای حل مساله به پاک کردن صورت مساله پرداخته اند. مسولان مربوطه به هنگام بروز حوادث اعلام می دارند که این پدیده ای است که در کشورهای دیگر هم رخ می دهد. اما باید از آنها پرسید که در حالی که سهم ایران از حمل ونقل هوایی در سطح جهان کمتر از 5% می باشد، آیا بروز این میزان سوانح هوایی در ایران منطقی ایجاب می نماید؟ و آیا باز هم تنها با این درصد از سهیم بودن در حمل ونقل هوایی، داشتن 23% از تلافات سوانح هوایی در هفت سال اخیر منطقی می نماید؟؟؟

حال در این شرایط وانفسا خوب است که مسئولان نگاهی دوباره به برخوردهای خود در چند سال اخیر در مورد این مسئله بپردازند. شاید این بار بخت یار باشد و وجدان خواب آلوده آنها از خواب غفلت بیدار شود. یا اگر این طور هم نشد می توانیم با رجوع به تاریخ و عبرت گرفتن از آن نسبت به حل مشکل اقدام کنیم.

منابع: فردا/خبرآنلاین/تابناک

فرآوری: مسلم حقیقی

بخش سیاست