تبیان، دستیار زندگی
پنجشنبه ای که از راه می رسد هنرمندان و هنر دوستان و احتمالا برخی مسئولان و متولیان امور هنر کشور گرد هم جمع می شوند تا د مراسم بزرگذاشت علی اشرف والی یادش را گرامی بدارند و پس از رفتنش از چند دهه تلاش او در عرصه هنر یادی کنند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

علی اشرف والی؛ گنجینه از یاد رفته

علی اشرف والی

پنجشنبه ای که از راه می رسد هنرمندان و هنر دوستان و احتمالا برخی مسئولان و متولیان امور هنر کشور گرد هم جمع می شوند تا در مراسم بزرگداشت علی اشرف والی یادش را گرامی بدارند و پس از رفتنش از چند دهه تلاش او در عرصه هنر یادی کنند.

علی اشرف والی نقاش و نگارگر پیشکسوت جمعه 10 دی ماه به دلیل بیماری و کهولت از میان ما رفت. پیکرش روز دوشنبه 13 دی ماه در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد و مراسم یادبودش پنجشنه 16 دی ماه در مسجد نور تهران برگزار می شود و شاید این روزها و این تاریخ ها، معدود روزهایی باشد که برخی نام علی اشرف والی را می شنوند.

شاید کمی عجیب باشد که بسیاری درباره والی و تلاش های هنرمندانه اش در تمام سالهای عمرش چیزی نشنیده باشند اما دلیل این نکته را به راحتی می توان پیدا کرد.

علی اشرف والی هنرمند ارزشمندی بود که علاوه بر نگارگری، در تذهیب، خوشنویسی و کتاب آرایی هم دستی داشت اما او سالهای جوانی را به هنر اندوزی و کسب و دانش و تجربه سپری کرد و میان سالی و کهن سالی را به کار کردن و در خانه ماندن.

علی اشرف والی

هرچند او در دانشکده هنرهای زیبای تهران درس خوانده بود و از در محضر اساتیدی چون آشتیانی، علی محمد حیدریان، رفیع حالتى و ابوالحسن بهره گرفت و از آخرین شاگردان با واسطه استاد کمال الملک بود، اما آثارش را تنها یکبار در سال 1342 به نمایش گذاشت. او بخصوص در این سالهای آخر به دلیل روح هنرمندانه که با پیری و کسالت هم همراه شده بود کمتر در محافل هنری شرکت می کرد، ارتباط چندانی با دانشکده های هنری نداشت و همواره سر در کار خویش مشغول آموختن و خلق کردن بوده است.

کار و کار و کار و نیز سکوت و بی ادعایی خصوصیاتی بود که باعث شد خیلی ها والی را فراموش کنند. و کمتر سراغی از او بگیرند. چه می شود کرد در دنیای پر هیاهوی امروز اگر صدایی از کسی در نیاید به سویش نگاه نمی کنیم و از همین رو هنرمندانی چون والی از دیدمان دور می مانند تا روزی که برای همیشه از ما دور شده باشند.

وقتی هنرمندی چهل سالی پی در پی نقاشی کرده باشد، درست است  که به واسطه این همه سال کار در طراحی و نقاشی و آشنایی با طرح ها و رنگ ها به نهایت کمال و پختگی می رسد، همچنان که استاد والی رسیده بود اما این احتمال هم هست که در این تلاش بی هیاهو مورد توجه قرار نگیرد.

علی اشرف والی هنرمندی بود که آثارش نه تنها در میان هنردوستان ایرانی، بلکه در کشورهای اروپایی و آسیایی هم خواهان دارد. تمثال امام علی (ع) از این هنرمند بزرگ که موزه آستان قدس رضوی در مشهد مقدس نگهداری می شود و تابلوی «سران مشروطه تبریز» كه در حال حاضر در موزه تبریز قرار دارد از جمله شاهکارهای استاد والی هستند. اما در کنار همه اینها، دانشجویان زیادی می توانستند از محضر این استاد ارزشمند استفاده کنند و چیزهای بسیار بیاموزند. گویی تقدیر این بوده که بعد از رفتش برای خیلی ها یک افسوس بماند و آثاری که بعد از رفتن خالق باید تماشا شوند و مورد نقد و تحلیل قرار بگیرند.

برای مراکز هنری، دانشکده های هنر و همه هنر دوستان و از آنها مهمتر مدیران و تصمیم گیران هنری، افرادی چون علی اشرف والی حکم گنجینه ای ارزشمند را دارند. آنها همانند سرمایه ای هستند که از دست می روند بی آنکه به اندازه کافی از داشته ها و توانایی هایشان بهره برده شود.


آذر مهاجر

بخش هنری تبیان