بدی را با نیکی بران

(حضرت علی(ع) فرمودند: به خدایی که دانه را شکافت و مردم را آفرید سوگند، که مؤمن خدا را به چیزی مانند بردباری خشنود و شیطان را به چیزی مانند خاموشـی خشمناک نمیسازد و احمق را به چیزی مانند سـکوت در پاسخش شکنجه نمیدهد.)

اگر بتواند در پاسخ دشنام و سخن ناروا، صحبت شیرین کرده و او را نصیحت کند یعنی در برابر بدی نیکی کند مقام ارجمندی را دارا گردیده چنانکه در قرآن مجید می فرماید: کردار نیک و بد با هم برابر نیست، بدی را به نیکی بران(با کسی که با تو بدی کرد نیکی کن) در این هنگام دشمنت چنان با تو دوست می گردد که می پنداری دوستی خویشاوند است. اما این خصلت پسندیده را ندهند مگر به کسانی که صبرکننده و صاحب بهره ی بزرگ از خیر و ثواب باشند.

در کتاب کشف الغمّة نقل کرده مردی از اهل شام وارد مدینه شد و دید مردی بر استر نیکویی سوار است. گفت نیکوتر از آن مرد ندیدم دلم به او مایل شد خواستم او را بشناسم پرسیدم این شخص کیست؟ گفتند: حسن بن علی(ع) است پس خشمناک شدم و حسد ورزیدم که چرا علی(ع) چنین فرزندی داشته باشد پس به سوی او رفتم و گفتم تو پسر علی بن ابیطالب هستی فرمود بلی من پسر علی هستم گفتم توی پسر کسی که مشرک بود و چنین و چنان بود تا توانستم ناسزا و دشنام به خودش و پدرش گفتم و او ساکت بود تا این که خودم شرمنده شدم و چون سخن من تمام شد خندید و فرمود گمانم غریبی و شامی هستی گفتم بلی فرمود اگر نیاز به منزل داری ما تو را جای می دهیم و اگر به مال نیازمندی ما به تو  می دهیم و اگر گرفتاری داری ما تو را یاری می کنیم پس از آن حضرت شرمنده شدم و از خلق کریم او به شگفت آمدم و از نزد او برگشتم درحالیکه نزد من از همه محبوب تر بود.