به خاطر بی نمازها، نماز گزاران را بیامرز
هر جا در زندگی نقص مادی و معنوی، نقص روحی و جسمی دیدید، اولین كاری كه می كنید بررسی نماز است. شاید در نماز كم می‌گزارید.
باید بگویید خدایا مگر من بد نماز می خوانم كه این قدر گرفتار می شوم؟ اول به نمازتان برسید.
ما به بی نمازان چگونه توضیح بدهیم كه بیایند و نماز بخوانند؟
شما نمی خواهد بروید و به آنان بگویید كه چرا باید نماز بخوانند.خودتان با نماز خواندنتان چه گلی به سر زده اید؟ نماز خواندنتان را نشان بدهید. لذتی كه از نماز خواندن بردید نشان بدهید، اهل عالم همه نمازخوان می شوند. هر چه بی نماز در عالم هست، تقصیر نماز خوانان است.
اینكه بی نمازان نماز نمی خوانند، برای این است كه به ما نگاه می كنند، می گویند: تو كه نماز خوانده ای چكار كردی؟ چه فایده ای برایت داشته؟ صورتت گل انداخته از مناجات با خدا كه بگویی چه كیفی كردی كه دیگری هم بیاید؟ خب این طور می گویند.
نگویند هم همین طور دارند می بینند. اخلاقت، رفتارت... نماز كجای وجود تو را آباد كرده است كه بقیه جذب بشوند؟
تا خوب ها خوب نشوند بدها خوب نمی شوند.
چكار كنیم همه نماز خوان شوند؟
آنانی كه نماز خوان هستند بهتر نماز بخوانند. همین...به همین سادگی...
آن وقت می گویند: چرا تو این قدر همیشه سرحال و با نشاط هستی؟ تو چرا كینه به دلت نمیاید؟ تو چرا عصبانی و حسرت زده نمی شوی؟ می گوید: من نمی دانم. فكر كنم از نماز است.
وقتی نمازت به دلت نچسبید با شرمندگی می گویی: خدایا! این نماز، نماز نبود. خودت قبولش كن. خدا آن قدر از این صدا خوشش می آید...
خدایا به خاطر همه بی نمازان نماز گزاران را بیامرز.
حجت الاسلام پناهیان
باشگاه کاربران تبیان – ارسالی از ارمیای نبی
