در زیارت مدینهمنوره
تألیف: محیی لاری
در وفای حال حاج و مشرَّف شدن به روضه مطهرهپا ز سر دغدغه بشناخته | |
ای قدم از سر به رهش ساخته | |
ره به حریم حرمش یافتی | |
بی سر و بی پا شده بشتافتی | |
عاقبت كار تو محمود بود | |
كوكب اقبال تو مسعود بود | |
سود به نعلین تو رخ ماه و مهر | |
بخت تو زد تخت بر اوج سپهر | |
بر تو چه درها كه ز دولت گشود | |
شاهد مقصود ترا ره نمود | |
وقت طلب آمد و گاهِ سؤال | |
ای شده محرم به حریم وصال | |
هست درین وقت دعا مستجاب | |
لب بگشا بهر دعای ثواب | |
از صدقات سر آن سرو رست | |
هرچه به غیب و به شهادت درست | |
جز به حریم حرمش ره مپوی | |
باش ز گرد سر او صدقه جوی | |
بی خبر و واله و بی خود شوی | |
وجه نبی را چو مواجه شوی |
توجه به جانب قرة العین رسول یعنی بتول (سلام الله علیها)
بانگ برآور به صلات و سلام | |
بار دگر ز آن سوی حجره خرام | |
زهر گردونِ نبوت بتول | |
میوه دل قرة عینِ رسول | |
مانده، در پای نبی سر به خشت | |
سیده جمله زنانِ بهشت | |
هست در این وقت دعا مستجاب | |
لب بگشا بهر دعا و ثواب | |
یك به یك از تربت او حاصل است | |
لب بگشا كآنچه ترا در دل است |
در توجه نمودن به جانب بقیع كه مرقد ارباب قبول است
عرش برین بین و مقام رفیع | |
شو متوجه به زمین بقیع | |
همچو نجوم از فلك هفتمین | |
هر طرفی نور دهد زان زمین | |
رفته ز خورشید همه در نقاب | |
این همه چون انجم و او آفتاب | |
ورد زبان ساز صلات و سلام | |
چونكه نهی بر در دروازه گام | |
سر به گریبان عدم برده اند | |
زنده دلان بین كه ز خود مرده اند | |
تیره نمایند مه و آفتاب | |
گر بگشایند ز عارض نقاب | |
مقبره عمّه پیغمبر است | |
بر در دروازه كه دین را در است | |
قبه ای از نور، به عالم عیانست | |
گنبد عباس كه خلد آشیانست | |
بحر سخا كان مروت در آن | |
چادر دُر از دُرج نبوت درآن | |
كرده قران چار ستاره به هم | |
از فلك جود سخا و كرم | |
صادق و باقر علی ست و حسن ـ ع ـ | |
پرده گشاییم ز جمال سخن | |
زاده معنی و نبی و علی | |
خفته در آغوش هم از یكدلی | |
مرقد این چار تو گویی یكیست | |
چون به میان فاصله شان اندكیست | |
دور از ایشانست بقدر دو گام | |
مشهد عباس علیه السلام | |
مشكل اگر یابی ازین پنج گنج | |
طی كنی از جمله سرای سپنج | |
كرد بنا فاطمه بیت الحزن | |
در عقب منزل این پنج تن | |
كرده در آن خانه نشیمن بتول | |
چونكه گذر كرد ز عالم رسول | |
دوده از آن دود گرفتی قلم | |
دود دلش چونكه كشیدی علم | |
مرثیه گفتی و نوشتی به خون | |
خون دل از دیده فشاندی برون | |
هست سیاهیش از آن دود آه | |
آن حُجَر چند كه مانده سیاه | |
ز آتش آن لوح و قلم سوختی | |
سوز دلش چون علم افروختی | |
در ره معنی حجر الاسودی | |
هر یك از آن سنگ به چشم بدی | |
مردمك دیده ازو منفعل | |
سرمه آن سنگ دهد نور دل | |
حجره ازواج رسول خداست | |
بر سر آن ره كه طریق هُداست | |
حور به گیسو كندش رفت ورود | |
ساحتِ آن گنبدِ فردوس بود | |
كاخ صفا بنگر و كان شرف | |
باز بنه گام دگر زان طرف | |
خفته در آن گوهر صلب نبی | |
نیست مجال قدم اجنبی | |
جای بهر گوشه طیور بهشت | |
كرده در آن مخزن عنبر سرشت | |
بیش از آن است كه بتوان شمرد | |
خیل صحابه چه بزرگ و چه خُرد | |
آن نه بدن هاست كه كان ها دروست | |
در ته آن خاك كه كان ها دروست | |
مقبره مادر شیر خداست | |
مقبره ای كز همه اینها جداست | |
خفته در آن بیشه یكی شیر شیر | |
پای خسارت منه آنجا دلیر | |
وز طرفی مالك امام خلیل | |
یك طرفش ظل ظلیل عقیل | |
زینت مه زیور خور هر یكی | |
كان گهر معدن زر هر یكی | |
رفته به خلوتگه عزت به خواب | |
این همه در سایه آن آفتاب | |
این همه خیزند در استار نور | |
روز قیامت كه بود نفخ صور | |
از شرف اینها زد و سر بر سماك | |
خلق جهان مانده همه در مغاك | |
چشم گشایند به دیدار یار | |
سر چو برآرند ز جیب غبار | |
خاك شوم بر سر كوی حبیب | |
بخت اگر یار شود عن قریب |
توجه به جانب قبا ونخلستان
خیز كه شد شنبه روز قبا | |
ای خَضِر راه خدا مرحبا | |
طی نتوان كرد رهش بی دلیل | |
تا به قبا هست قریب دو میل | |
سر به سر آورده چو در بیشه نی | |
نخل به نخل است همه پی ز پی | |
از ثمر افكنده به بر گیسوان | |
هر یك از آن نخل چو سرو روان | |
چون نشود رشك زمین بهشت | |
در ته هر نخل همه زرع و كشت | |
خوابگه ناقه خیر البشر | |
هست در این عرصه مكان دگر | |
هست در او خاتم ختم رسل | |
بئر اریس است مسمی چو گل | |
آمده پیشِ ره او در سجود | |
چشمه زرقاست كه چرخ كبود | |
كرده دلم پیرهن و جان قبا | |
در صفت قصر رفیع قبا | |
لب به لب استاده چو جوی فرات | |
بئر رسول ست كز آب حیات | |
ساخته پیراهن عزّت قَبا | |
كعبه به صد جای ز شوق قُبا | |
چو رسی از ره سوی مسجد خرام | |
هشت كَرَتْ بهر نوافل قیام | |
عمره برآورد به قول رسول | |
هر كه به شنبه كند آنجا نزول |
دیدار مسجد فتح و مساجد اطرافآن
پای نه و دست تمنا برآر | |
پنجم شنبه كه بود روز چار | |
جای دعایَسْت و محل قبول | |
مسجد فتحست بنای رسول | |
رو به سوی مسجد ذوقبلتین | |
ساز قدم از سر و پا كن ز غین | |
بود در آن روز رسول امین | |
مسجد دو قبله كه در آن زمین | |
چَه نه سرچشمه حَیْوان بود | |
پهلوی مسجد چَهِ عثمان بود | |
داخل مسجد شو و سنت گزار | |
بر سر این چاه وضویی بساز | |
تا شوی از فیض همه بهره ور | |
پس به سوی مسجد اربعه گذر | |
قبله حاجات و محل دعا | |
مسجد اول بود از مصطفی | |
هست ز اصحاب رسالت پناه | |
باقی دیگر همه بی اشتباه | |
روی نِه آنجا به زمین نیاز | |
داخل هر یك شو و بهر نماز | |
كوه بلند است به غایت مهیب | |
بر سر آن ره به مساجد قریب | |
كرده نبی نوبتی آنجا درنگ | |
در كمرش هست یكی غار تنگ | |
مرتبه خاص شود حاصلش | |
هر كه به اخلاص شود داخلش | |
زانكه تنش را دهد آبش توان | |
پس سوی آبار نبی شو روان | |
تا شوی اندر دو جهان كامیاب | |
سیر ز هر چاه بیاشام آب |
در بیان زیارت شهدای احد كه چون لاله به خون آغشته و نقاب تراب بر سر كشیده
بر شهدای احد آری گذر | |
سعی نما باز كه روز دگر | |
داغ نهاده به دل خویشتن | |
لاله از ایشان شده خونین كفن | |
بی خبر از هستی خود گشته اند | |
جمله به خون جگر آغشته اند | |
رفته زدنیا به سعادت همه | |
خورده می از جام شهادت همه | |
غرقه به خون تربت نمناكشان | |
بوی وفا می دهد از خاك شان | |
تخم وفا بار نیارد جز این | |
مهر كیا سر زده زان سرزمین | |
از اثر سرخی آن خون بود | |
دامن گردون كه شفق گون بود | |
با جگر خشك و كفن های تر | |
روز قیامت كه برآرند سر | |
سرخ ز سر تا به قدم جزء و كل | |
شسته به خون روی چو اوراق گل | |
سیّد هر جا كه شهیدیست اوست | |
حمزه كه قربان شده در راه دوست | |
ریگ به ریگش همه تسبیح گو | |
سرخی كوه احد از خون او | |
گفت پیمبر كه نُحبّ احد | |
كوه احد نیست كه كوهیست وُد | |
سر به فلك بر زده چون دود آه | |
هست یكی كوه ولیكن سیاه | |
من سخن از كوه كنم یا زمین | |
كوه چنان، فرش زمینش چنین | |
هر عجب از وی عجب و من عجب | |
سر به سر طَیْبه وجب بر وجب | |
خاك وی آغشته به مهر وفا 1 | |
طَیْبَه كه بطحا شد از و با صفا |
پی نوشت:
1 ـ به نقل از: فتوح الحرمین، محیی لاری به كوشش رسول جعفریان، قم، انصاریان، 1372.لینك:
مقصد اینجاست(شعری از خاقانی شروانی)